Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν
“Αν τη ζωή μας κυκλώνει ο θάνατος, τη διανοητική μας υγεία γυροφέρνει η παραφροσύνη. Στην τρέλα, ο άνθρωπος νοιώθει πως δεν έχει να επιστρέψει πουθενά.
Δεν είναι πια. Ήταν.”
«Η μεθοδολογία και η προσέγγιση της τρέλας μοιάζει πάρα πολύ με τρέλα. Δηλαδή πρέπει μετά από 15-20 χρόνια νοσηλείας να αρχίσουμε να θεραπεύουμε ό,τι με τη θεραπεία προκαλέσαμε στον ασθενή. Είναι σχεδόν ανόητο αυτό που κάνουμε. Το να εγκλείεις την τρέλα μοιάζει με μια προσπάθεια να βάλεις ένα μεγαλύτερο κουτί μέσα σε ένα μικρότερο, αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Γι’αυτό έχουμε φτάσει σε αδιέξοδα».
“Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν” του Σταύρου Ψυλλάκη είναι μια βραβευμένη ταινία-ντοκιμαντέρ με πρωταγωνιστές τους ασθενείς του Ψυχιατρείου Χανίων.
Περιγραφή από tvxs.gr/webtv/ :
Ψυχιατρείο Χανίων. Μια ομάδα ασθενών φιλοξενεί τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ στην «Εκκλησία του Δήμου», το χώρο που καθημερινά συναλλάσσονται και συνομιλούν, εκεί που άλλος ζητάει κατοστάρικο κι άλλος ζητάει λόγο. Στο χώρο που καθημερινά διαχειρίζονται την ομορφιά τους και τη σχέση τους καλά.
Μια άλλη ομάδα, πρώην χρόνιων ασθενών, εκτός Ψυχιατρείου πλέον, βιώνει μια επίπονη διαδικασία κοινωνικής επανένταξης και αποτολμά, στο πλαίσιο διεθνών ανταλλαγών, ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στη Δανία.
Η ταινία, μέσα από τον παράλληλο λόγο των δυο ομάδων, προσπαθεί να ακούσει το λόγο της τρέλας, κάτω από το χαώδες παραλήρημά της, κρούστα μιας βαθιάς θάλασσας. Προσπαθεί να δει τη δραματική σύγκρουση του ανθρώπου με την τρέλα, στη βαθύτατη απόγνωση και απόλυτη αμφιβολία για κάθε όψη του είναι που εμπεριέχει.
Διακρίσεις στο 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας (Οκτώβριος 2000)
Ειδικό Βραβείο Καλύτερου Ελληνικού Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ, από τη Διεθνή Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ και Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας (εξ ημισείας με το ντοκιμαντέρ Η Άδεια) από την Εταιρία Ελλήνων Σκηνοθετών.
Σκηνοθεσία: Σταύρος Ψυλλάκης
Σενάριο: Σταύρος Ψυλλάκης
Επιστημονικοί Συνεργάτες: Dr. Γιώργος Κοκκινάκος, Dr. Αντώνης Λιοδάκης, Ινστιτούτο Επέκεινα
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κώστας Παλμάς
Μουσική: Νίκος Βίττης
Ηχοληψία: Επαμεινώνδας Χατζηνικολής
Επεξεργασία Εικόνας-Ήχου: Δημοσθένης Ράπτης
Αφήγηση: Αποστόλης Ασημάκης
Παραγωγή: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Σταύρος Ψυλλάκης
Μοντάζ: Γιώργος Τριανταφύλλου
Διεύθυνση παραγωγής: Σταύρος Ψυλλάκης
Έχω φυλακή
αρχίζω να κρυώνω
εκεί που η μόνωση
μπαίνει στην απομόνωση μου
Λευκά κελιά λευκά φώτα
Απονιά.
Χρόνια κουβαλώ την ψυχοπάθειά μου
τη χαρίζω στους γιατρούς.
Εγώ κρατώ τ’ αστέρια
που τρεμοσβήνουν στις αισθήσεις μου
και το φεγγάρι
να σέρνεται σ’ ανώγεια του μυαλού μου
Κορμί ψυχή και μοναξιά
Όποιος αντέξει.
(Γιώργος Φαλελάκης Ατέρμονη Ροή, 1996)
υγ: αφιερωμένο στους πρωταγωνιστές,μιας και τους περισσότερους τους συνάντησα άθελα μου σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου….
Planet Earth – The Best Is Yet To Come.
Do you remember the time when little things made you happy
Do you remember the time when simple things made you smile
Life can be wonderful if you let it be
Life can be simple if you try
What happened to those days?
What happened to those nights?
Do you remember the time when little things made you so sad
Do you remember the time when simple things made you cry
Is it just me, or is it just us
Feeling lost in this world?
Why do we have to hurt each other?
Why do we have to shed tears?
Life can be beautiful if you try
Life can be joyful if we try
Tell me I am not alone
Tell me we are not alone in this world fighting against the wind
Do you remember the time when simple things made you happy
Do you remember the time when simple things made you laugh
You know life can be simple
You know life is simple
Because the best thing in life is yet to come
Because the best is yet to come
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΤΗΣ ΧΙΡΟΣΙΜΑ
Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας.
Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες
ω, μην τρομάζετε καθόλου που είμαι αθώρητη
κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει.
…Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
κι είμαι παιδί, τα εφτά δεν τα καλόκλεισα,
μα τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
όλη-όλη μια φουχτίτσα στάχτη απόμεινα
την πήρε ο άνεμος κι αυτή σ’ένα ουρανό συγνεφιασμένο.
…Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
τι το παιδί που σαν κομμάτι εφημερίδα κάηκε
δε μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας,ακούστε με,
φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.
Ναζίμ Χικμέτ
περι συντρόφων (ντοκουμεντα απο τα κρυμμενα του youtube)
το βιντεο που παραθετω,βρεθηκε στα κρυμμενα του youtube και με παρακινησε να γραψω αυτο το συντομο πλυν ατοφιο κειμενο.ενα πολιτικο μανιφεστο,που θα θεσει την εννοια της συντροφικοτητας σε νεες βασεις. ενα κειμενο ΟΡΓΗ για το πως αντιμετωπιζεται το κινημα μας αυτο τον καιρο.
δειτε το και τα λεμε μετα….
The Masque of Anarchy
Percy Bysshe Shelley – The Masque of Anarchy
Written on the occasion of the massacre carried out by the British Government at Peterloo
Manchester 1819
(περισσότερα…)
Internationale situationniste
»Στο μέτρο που η κοινωνία ονειρεύεται την αναγκαιότητα , γίνεται αναγκαίο το όνειρο. Το θέαμα είναι ο εφιάλτης της αλυσοδεμένης σύγχρονης κοινωνίας ,που σε τελευταία ανάλυση εκφράζει μόνο την επιθυμία της να κοιμηθεί.
Το θέαμα είναι ο φύλακας του ύπνου αυτού»
Κοινωνία του θεάματος, Guy Debord
Μανού Κοπριτάκος
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος 