Πρωτομαγιά του ’77
κείμενα που βρέθηκε ππριν χρόνια στο Indymedia
Τριάντα χρόνια περάσανε από εκείνη την Πρωτομαγιά, του 1977, που οι αναρχικοί στην Ελλάδα, μην αντέχοντας άλλο να βρίσκονται συνέχεια στην άμυνα απέναντι στους κάθε είδους διώκτες, συκοφάντες και υβριστές τους, περάσανε στην αντεπίθεση και συγκρούστηκαν με την αστυνομία και τους αιώνιους διώκτες τους, τους μαρξιστές, ξεκινώντας μια πορεία βίαιης αντιπαράθεσης που συνεχίζεται ακόμα.
Από εκείνην την Πρωτομαγιά σώζεται μια πολύ όμορφη αφίσα που βρίσκεται στα χέρια της Σύλβιας Παπαδοπούλου, η οποία αρνήθηκε να μου επιτρέψει να την φωτοτυπήσω, δικιολογούμενη ότι την έχει μόνο σε κάδρο. Ενδιαφέρθηκα προσωπικά γι’ αυτήν την αφίσα γιατί στην φωτογραφία του αναρχικού μπλοκ της Πρωτομαγιάς του 1977 φιγουράρω κι εγώ. Η αφίσα αυτή κάτω από την φωτογραφία του αναρχικού μπλοκ έχει ένα τσιτάτο του καρδιναλίου Ρετζ, όπου ο καρδινάλιος προειδοποιεί τους εχθρούς κάποιου μειοψηφικού κινήματος της εποχής του (το κίνημα της Σφενδόνης;) ότι η δύναμη του κινήματος αυτού βρίσκεται στην πίστη που έχει το ίδιο για την δύναμή του. *
"Γνωρίζω ότι δεν τους υπολογίζετε γιατί η Αυλή είναι οπλισμένη, σας ικετεύω όμως να μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ότι πρέπει να τους υπολογίζετε πολύ, κάθε φορά που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι το πάν. Να σε ποιό σημείο βρίσκονται: κι αυτοί αρχίζουν να μην υπολογίζουν τα στρατεύματά σας γιατί το κακό είναι ότι η δύναμή τους υπάρχει μέσα στην φαντασία τους και μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά ότι, εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα είδη ισχύος, όταν φτάσουν σ' ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ό,τι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν."
Καρδινάλιος του Ρετζ
Τώρα ήρθαν για μένα
Πρώτα ήρθαν για τους μετανάστες…. τους χτύπησαν , τους μαχαίρωσαν ,τους εξεφτέλισαν… είπαν οτι η πατρίδα μας είναι ιερή και οι μετανάστες την μολύνουν . Οτι καταστρέφουν την εικόνα μας, αλλοιώνουν την παράδοση και την θρησκεία. Είπαν οτι κουβαλούν αρρώστιες, πουλάν ναρκωτικά και καταστρέφουν την οικονομία… είπαν οτι μας πήραν τις δουλειές…
…αλλα δεν μίλησα , γιατι δεν ήμουν μετανάστης. Εγώ γεννήθηκα εδώ, αυτοί μπουκάρανε στην πατρίδα μου. Μου είπαν ότι όλα τα προβλήματα ξεκινουν απο τους “ξένους” … και το δέχθηκα…
Μετά ήρθαν για τους αριστερούς και τους αναρχικούς… Επιτέθηκαν στα στέκια, σε καταλήψεις … χτύπησαν αλληλέγγυους, χάραξαν δασκάλους. Συνεργάστηκαν με τα Ματ σε πορείες εναντίων αναρχικών…
… αλλα δεν μίλησα. Τα “άκρα” συγκρούονται πάντα και η “βία” των αναρχικών-κουκουλοφόρων επρεπε επιτέλους να σταματήσει. Πρέπει να σταματήσουν να καίνε την χώρα καθε τρείς και λίγο…
Μετά ήρθαν για τους ομοφυλόφιλους… τους επιτέθηκαν, τους πρόσβαλαν…
…ούτε τότε μίλησα. Πως επιτρέπουν αυτα τα καραγκιοζιλίκια στην Αθήνα; Ποιος θα προστατεύσει τα παιδιά μας;;;
Μετα ήρθαν για τους συνδικαλιστές. Και πήραν το μέρος των “επενδυτών”
…αλλα ούτε τότε μίλησα. Είχα ακούσει στην tv για τους συνδικαλιστές. Σέρνουν τον κόσμο στις απεργίες και καταστρέφουν την οικονομία… κλεινουν το κεντρο καθε τρεις και λίγο,τα μαγαζιά,το μετρό σαν να τους ανήκει η πόλη…
Μετά ζήτησαν την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και χτύπησαν φοιτητες…
…αλλα δεν μίλησα γιατι δεν ημουν φοιτητής. Δεν χρειαζόμαστε άσυλο να κρύβεται ο καθε αναρχικός και να φτιάχνει μολότωφ…
Τώρα ήρθαν για μένα….. Μου πήραν τα πάντα και δεν έχω που να πάω.Θέλω να φωνάξω,αλλα δεν είναι κανείς εδω να μ’ακούσει. Αλληλεγγύη απο κανέναν…. βγήκα στον δρόμο και με χτυπάν, ζητω βοήθεια και με διώχνουν…. Η πολιτεία με στέλνει σε κεντρο φιλοξενίας “άστεγων- τοξικομανών- ανέργων”….
…και δεν είναι κανείς εδώ να φωνάξει για μένα.!!!!
«Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι’ αυτό δεν μίλησα.Μετά ήρθαν για μένα, αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για μένα..»
Martin Niemoller
Διασκευάζει ο Μανικάκος.….
Δεν Ψηφίζω – Raoul Vaneigem
απο το classwar.espiv.net , βρέθηκε στο Κουτί της Πανδώρας….
Ο Raoul Vaneigem είναι Βέλγος συγγραφέας και φιλόσοφος. Γεννήθηκε το 1934 και μαζί με τον Γκυ Ντεμπόρ ήταν οι βασικοί θεωρητικοί εκφραστές του κινήματος των Καταστασιακών κατά τη διάρκεια του ταραχώδους Γαλλικού Μάη του ‘68. Πολλά από τα «τσιτάτα» του έγιναν συνθήματα που αποτυπώθηκαν στους τοίχους του Παρισιού και έμειναν στην ιστορία, ενδεικτικά του ανατρεπτικού κλίματος της δεκαετίας του ‘60. Το παρακάτω είναι ένα παλιότερο άρθρο του Ραούλ Βανεγκέμ όπου εξηγεί γιατί δεν συμμετέχει στις εθνικές εκλογικές διαδικασίες.
Πέρσι, η μικρότερη κόρη μου, γυρίζοντας από το σχολείο μου είπε: «Βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία. Μου εξήγησαν ότι όλοι έχουν καθήκον να ψηφίζουν. Εν τω μεταξύ, εσύ δεν ψηφίζεις. Εξήγησέ μου γιατί!»
Είχα, τότε, καλά επιχειρήματα, σήμερα είναι ακόμα καλύτερα.
Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε τότε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς. Ήδη όμως από τότε φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί πρώτα απ’ όλα στους δρόμους, με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες ή τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι σοσιαλιστές και «κομμουνιστές» απέδιδαν κατόπιν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για
να ασκούν την επιρροή τους στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε ούτε μείωση του χρόνου εργασίας, ούτε πληρωμένες διακοπές, ούτε δικαιώματα περίθαλψης, επίδομα ανεργίας, προνόμια που οι πολυεθνικές μαφίες κατεδαφίζουν σήμερα, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς.
Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Φάνηκε ότι τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε περισσότερο η αύξηση της εξουσίας τους παρά η προστασία ενός προλεταριάτου που μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπερασπιζόταν μια χαρά τον εαυτό του. Το κόκκινο έγινε ροζ και το ρόδο φυλλορρόησε. Καθώς ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός γινόταν καπνός, η απάτη του λεγόμενου «κομμουνιστικού» κινήματος κατέρρεε με τη διάλυση της σταλινικής αυτοκρατορίας, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε μια πραγματική αποικιοποίηση των μαζών. Η ανάδυση και η κυριαρχία μιας οικονομίας κατανάλωσης ήρθαν όντως στην κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απο-αποικιοποίησης που οι λαοί του τρίτου κόσμου είχαν αποσπάσει διά της βίας.
Ο μύθος της κοινωνίας της ευδαιμονίας, που προπαγανδίζει ο καταναλωτισμός και που καταγγέλθηκε απ’ το Μάη του ’68, αποσυντίθεται σήμερα και συνοδεύει στη χρεοκοπία του τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που η κερδοσκοπική του φούσκα σκάει και αποκαλύπτει
γύρω μας το κενό που δημιούργησε το τρελό χρήμα, το χρήμα που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή του σε κλειστό κύκλωμα (όχι χωρίς να γεμίζουν στο διάβα του οι τσέπες των μαφιόζων μπίζνεσμαν και των πολιτικών, που μόλις ξαναεκλεγούν θα συστήσουν λιτότητα).
Εν τω μεταξύ το σουπερμάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας: διαλέγουμε ελεύθερα οποιοδήποτε προϊόν, φτάνει να το πληρώνουμε βγαίνοντας. Το σημαντικό για την οικονομία και αυτούς που επωφελούνται είναι να μας κάνουν να καταναλώνουμε οτιδήποτε για να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετράει για τον υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία, ώστε να πάνε οι δουλειές του καλύτερα για τα εγωιστικά του συμφέροντα.
Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους. Όμως, σε τι θα με κπροσωπούσαν αυτοί που:
–κλέβουν τον δημόσιο πλούτο,
–χρησιμοποιούν τους δασμούς και τους φόρους των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις των μπάνγκστερ,
–διαχειρίζονται τα νοσοκομεία σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ασθενείς,
–προωθούν τα σχολεία-στρατόπεδα και κατασκευάζουν φυλακές και κλειστά κέντρα αντί να πολλαπλασιάζουν τα μικρά σχολεία,
–υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων που εκτρέπουν τη διατροφή από τη φύση,
–καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας (μεταλλουργία, υφαντουργία, κατοικία, ταχυδρομεία, μεταφορές, υαλουργία, εργοστάσια αγαθών χρήσιμων στην κοινωνία);
Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων».
Μα, θα πείτε, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως, σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι και αφελείς. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουνε καιρό στην αρένα.
Εν τω μεταξύ χρησιμοποιούνται για προπέτασμα από τους διψασμένους για εξουσία, τους άρρωστους για κυριαρχία, τους διαχειριστές της εκλογικής φάρσας, τους προαγωγούς ενός ίματζ που κοτσάρουν παντού χωρίς να φοβούνται τη γελοιοποίηση. Ας μην παρεξηγηθώ: αν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαπίζει όρθια, δεν προτείνω ούτε να την εξαφανίσουμε ούτε να την ανεχθούμε σαν το μη χείρον. Δεν θέλω ούτε το «Βούλωσ’ το!» ούτε το «Μη σταματάς να μιλάς!». Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.
Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών–
αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:
–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.
–Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.
–Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.
–Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)
–Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.
–Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.
–Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.
–Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.
–Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.
–Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.
–Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.
Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!
Τίτλος πρωτότυπου: Pourquoi je ne vote pas
===================================================================================
Μανικάκος
Η χαρά του ευγενούς Τρολ
απο το Πόσο Ακόμα;(όσο χρειάζεται.)
Θέμις Ευαγγελία Κ. Σκορδέλη, Τραπεζικός, Υποψόφια Χρυσής Αυγής,
Themissk7@gmail.com
Ευκαιρία για τρολάρισμα. στείλτε ημέηλ, αλλά μην τα ξεκινάτε με χέσιμο απευθείας… βάλτε λιγο τέχνη μέσα… ξεκινήστε με όμορφα λόγια και γυρίστε το έπειτα σε χριστοπαναγίες να πάθει λίγο τσιλιλι να μην ξέρει ποτέ τι να περιμένει.
Δείτε φάτσα και δημιουργείστε:
Αγαπητή μου Ελληνίδα.
Τα χρυσά σας μαλλιά θυμίζουν το άλλοτε χρυσό πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων, είστε πράγματι μια καθόλα γνήσια Ελληνίδα μέχρις ώτου φυσικά ασπρίσουν, που δεν νομίζω να αργούν πολύ, οπότε και θα γίνετε μια απλή γερασμένη γριούλα, ζαρωμένη και ρυτιδιασμένη, όπως και όλοι άλλωστε, αυτή είναι η μοίρα μας, ευτυχώς που έχουμε και το photoshop, αλλοδαπό κατασκεύασμα βέβαια, αλλά τι σημασία έχει, καμία.
Φυσικά οι αρχαίοι Έλληνες, τους οποίους τιμάτε με την σύμπραξη σας με την ένδοξη Χρυσή Αυγή, αναγνώριζαν τις βάρβαρες γυναίκες, ήτοι τις γυναίκες των βαρβάρων, από την ανάγκη των να μασκαρεύονται και να δείχουν πιο όμορφες από ότι στην πραγματικότητα είναι, απουσία ψυχικής ομορφιάς δεν μένει κάτι άλλο πέρα από τα στολίδια και τα μασκαρέματα, οι καιροί όμως, ως φυσικόν αλλάζουν, δεν είναι μεμπτό να στολιζόμαστε πλέον.
Η φήμη σας είναι μεγάλη, και ο τρόμος που προκαλείτε στους εχθρούς της ελληνικής φυλής μεγάλος, η φωτογραφία του ψηφοδελτίου σας στο φατσοτέφτερο έφερε μαζί της πλήθος από χαρακτηρισμούς, κοινοποιήθηκε ως φορέας τέτοιων παντού, και όλοι χαρήκαν μια μικρή ανάταση χριστοπαναγιών και λοιπών τέτοιου είδους λέξεων όπως πουτάνα, στραβογαμημένη, καργιόλα και διάφορα άλλα τέτοια, ένδειξη φυσικά, αν όχι απόδειξη του πόσο δυναμική παρουσία έχετε υπάρξει.
Σας φοβούνται. Επί αυτού μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία. Δεν μπορώ να αντιληφθώ το λόγο φυσικά, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω, όπως για παράδειγμα το φαινομενικά αντιφατικό του τίτλου “τραπεζικός”, που παρότι σήμερα φέρει μεγάλο κύρος, κάποτε, στα χρόνια τότε της ένδοξης αρχαίας Ελλάδος, ήτο ένας χαρακτηρισμός άκρως εξευτελιστικός, μια εργασία που οι Αθηναίοι ανέθεταν σε απελευθερωμένους δούλους, κυρίως εβραίους, πιο μεμπτό και από την εμπορία, το πιο επαίσχυντο που ακόμα και ο Αριστοτέλης καθόρισε ως το πλέον ανήθικο και το οποίο οι λακεδαιμόνιοι ουδέποτε επέτρεψαν μέσα στην κοινωνία τους.
Εν πάσει περιπτώσει, να ξέρετε ότι έχετε την αμέριστη συμπαράσταση όλων των πραγματικών Ελλήνων, στην μάχη αυτή που δίνετε για να καθαρίσει ο τόπος μας από την εισβολή και επίθεση που δέχεται από την αλλοδαπή. Να φύγουν οι βάρβαροι από την χώρα μας, οι βρωμιάριδες ψωριάρηδες και ελεϊνοί κλέφτες και δολοφόνοι. Οι ελεεινοί και μόνο. Οι υπόλοιποι, αυτοί που είναι μεν κλέφτες και δολοφόνοι, αλλά με το γάντι, όχι βρωμεροί δηλαδή, θα φύγουν σε δεύτερη φάση, αφού πρώτα τους εκμεταλλευτούμε για να διώξουμε τους βρωμερούς. Είναι μια πάρα πολύ έξυπνη τακτική και αφήστε αυτούς που σας βάζουν στο στόχαστρο για αυτή σας την επιλογή, να χρησιμοποιείτε δηλαδή ρουμάνικες και βουλγάρικες και ρώσικες και αλβανικές μαφίες προς τον ιερό σκοπό, μαζί φυσικά και με την ένδοξη Ελληνική αστυνομία, που περιορίζεται δυστυχώς από το ξεπεσμένο πολιτικό μας καθεστώς, αν και παρότι και αυτή η εργασία – ήτοι η αστυνόμευση- στην αρχαία Ελλάδα γινόταν από σκλάβους, και μάλιστα ούτε καν απελευθερωμένους, αλλά τι τα θες οι καιροί αλλάζουν, εσείς καλά κάνετε και συνεργάζεστε με οργανωμένους αλλοδαπούς και εγχώριους δολοφόνους.
Ορθώς έχετε αντιληφθεί ότι το πρόβλημα είναι οι φτωχοί αλλοδαποί, καθότι οι πλούσιοι αλλοδαποί, οι λεγόμενοι πολιτισμένοι ευρωπαίοι, μπορεί μεν να κλέβουν την Ελλάδα εις πολλαπλάσιον αλλά δεν μας παίρνει να τους αναχαιτίσουμε, μέχρι εκεί είναι η μαγκία μας, να τα βάζουμε με τους φτωχούς και μόνο, αλλά θα έρθει ο καιρός.
Και φυσικά κανένας λόγος δεν πρέπει να γίνει για τους Έλληνες απατεώνες, τους πολιτικούς μας, τους εφοπλιστάς μας, τους τραπεζίτες και τους λοιπούς που καταληστεύουν τον λοιπό απλό ελληνικό λαό, αυτούς δεν τους πειράζουμε, αφενώς διότι μας ταϊζουν και αφετέρου τους χρειαζόμαστε στην μάχη που θα δώσουμε σύντομα για να κατακτήσουμε οικονομικά όλο το πλανήτη και τότε και μόνο τότε θα αναγνωριστεί ο αγών του απλού λαού και θα προσπεραστούν οι όποιες διχόνιες και θα αποκατασταθεί η τάξης.
Με φωτιά και αίμα μόνο θα έρθει η πολυπόθητη αλλαγή, όσους λαθρομετανάστες δεν μπορέσουμε να φυλακίσουμε και να αποστείλουμε πίσω στην χώρα τους πρέπει να τους θανατώσουμε με σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους και μετά να αμολήσουμε την φωτιά στα πέρατα της γης να κάψει τους εχθρούς της Ελλάδος, να τους εξαγνίσει για να μπορέσουν έπειτα να δεχθούν το αληθινό Ελληνικό πνευματικό φως του οποίου εσείς, ξεκάθαρα είστε φορέας.
Μαζί μας φυσικά στον αγώνα, και για αυτό δεν πρέπει να φοβόμαστε, έχουμε τον αληθινό Χριστιανικό Ορθόδοξο θεό, αυτόν που γέννησε τον εβραίο γιό του στην εβραϊκή χώρα και τον οποίο θανάτωσαν οι εβραίοι, και λίγο μετά τον δίδαξαν στα πέρατα του κόσμου επιλέγοντας την ελληνική γλώσσα, όχι τυχαίως, αλλά επειδή και μόνο αυτή η γλώσσα αξίζει και μπορεί να λέγει την αλήθεια.
Συνεχίστε την λαμπρή σας πορεία χωρίς φόβους. Αν τυχόν για όποιο λόγο δεν σας εμπιστευτεί ο αποπροσανατολισμένος Ελληνικός λαός, τότε διδάξτε τον με αυτοθυσία την αλήθεια όπως έκανε ο Έλλην σοφός Σωκράτης, διαλέξτε τον δρόμο της αυτοκτονίας και της αιώνιας αθανασίας της ψυχής και της ιστορίας: Πιείτε το κώνειο.
Για να γίνει ακόμα πιο δραματική η αυτοκτονία σας σας προτείνω να την πράξετε στην πλατεία Ομονοίας, αφενώς γιατί η αυτοκτονία στην πλατεία συντάγματος έχει πλέον αριστερό χρώμα, αφετέρου γιατί τα πρεζόνια που συντηρεί η ένδοξη Ελληνική αστυνομία στη Ομόνοια δένουν αλληγορικά με την εικόνα και ενδεχομένως θα τροφοδοτήσουν πλείστους καλλιτέχνες. Επίσης να την πράξετε γυμνή – για να πιάσει καλύτερα το κάδρο, μια νότα αναγεννησιακή- και μόλις την επόμενη ημέρα της -τυχόν- αποτυχίας σας να εκλεχθείτε. Ακόμα καλύτερα θα ήτο να την πράξετε πριν καν αυτή την στιγμή, για να μην στιγματιστείτε από την αποτυχία, να μην επιτρέψετε στις κακές γλώσσες να υποθέσουν κάτι τέτοιο. Σήμερα κιόλας αν μπορείτε να αυτοκτονήσετε, ακόμα καλύτερα, για την πατρίδα.
Έχετε την αμέριστη υποστήριξη όλων των πραγματικών Ελλήνων και φυσικά και εμού.
Με τιμή και δόξα ο έλλην συμπατριώτης σας
Αμπτούλ Αχμέτ.
υγ1.
Στις 16/9/2011, τρείς Αφγανοί αιτούντες άσυλο δέχτηκαν άγρια επίθεση με δολοφονικές προθέσεις μπροστά στην οικία τους στον Αγ. Παντελεήμονα, με αποτέλεσμα ένας εξ αυτών, ο Ραχιμί Αλί , 24 ετών, να διακομιστεί εσπευσμένα στο Λαϊκό Νοσοκομείο φέροντας βαριά τραύματα από μαχαιριές στο θώρακα. Την ίδια στιγμή ο Γολαμ Ρεζά 17 ετών δέχθηκε άγρια επίθεση και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΚΑΤ με βαριά τραύματα στο κεφάλι. Αφού ο Αφγανός υπουργός μετανάστευσης μετέφερε το πρόβλημα στον ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ Χρήστο Παπουτσή, η αστυνομία για πρώτη φορά συνέλαβε τρεις από τους δράστες της επίθεσης. Ανάμεσα στους δράστες είναι και η «κάτοικος» Θέμις Σκορδέλη, κατηγορούμενη για βαριά και επικίνδυνη σωματική βλάβη.
υγ2.
Στις 6/4/2012, και ενώσω βρισκόταν σε εξέλιξη το προεκλογικό τέχνασμα εντατικής “συλλογής” μεταναστών για την μεταφορά των σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, δύο νεαροί Πακιστανοί μετανάστες που ήδη ζούσαν δέκα χρόνια στην Ελλάδα, είδαν ένα αναποδογυρισμένο όχημα στις γραμμές του τρένου στο Κρυονέρι Αττικής και έσπευσαν να απεγκλωβίσουν τους δύο παγιδευμένους Έλληνες επιβαίνοντες. Πλήρως απασχολημένοι με την διάσωση δεν είδαν το τρένο που ερχόταν κατά πάνω τους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και αυτοί, να θυσιαστούν είναι ο σωστός όρος, δύο Πακιστανοί για δύο Έλληνες, ο χάρος δεν λογαριάζει εθνικότητα και ευτυχώς ούτε η ανθρωπιά. Μόνη η ηλιθιότητα.
υγ.
Το παρόν τρολάρισμα δεν σπάει την σχετική απεργία -νομίζω- καθότι είναι ιδιωτικό. Αν την σπάει, να μου συγχωρεθεί που τρολάρω το τρολάρισμα, η φύση το φταίει.
===================================================================================
Η λίστα με τα καμάρια της πολιτικής σκηνής όλο και μεγαλώνει…. ΜΓΔ 😀 😀 😀
δια την πάσα της αναρτήσεως Μανικάκος
"θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά…"
Η ομιλία του Χόλογουεη στο Left Forum στη Νέα Υόρκη: Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά.
απο την εφημερίδα Δράση
Για μένα είναι πραγματικά ευχάριστο αλλά και λίγο τρομακτικό να βρίσκομαι εδώ μαζί σας, επειδή στην πραγματικότητα είναι η πρώτη φορά που μιλάω στην καρδιά της σατανικής αυτοκρατορίας. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω θερμά τους φρουρούς της πύλης στο αεροδρόμιο χτες που με άφησαν να μπω και να σας επισκεφθώ σ’ αυτή τη γη της «ελευθερίας», που μου επέτρεψαν να έρθω να σας δω στη φυλακή σας. Ίσως με άφησαν να περάσω επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μια ανταρσία στη φυλακή, μια εξέγερση στην καρδιά της αυτοκρατορίας.
Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε το 2011 που ξεχειλίζει στο τρέχον έτος, το 2012. Ένα έτος γεμάτο από ένδοξες εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο, καθώς η ανυπακοή μας έκανε ξεκάθαρο ότι εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αρκετά πια με το να λέμε ότι φταίνε οι καπιταλιστές, ότι είναι λάθος των τραπεζιτών. Η ίδια η σημασία αυτών των λόγων δεν είναι μόνο παράλογη αλλά και επικίνδυνη, επειδή μας θυματοποιεί. Το κεφάλαιο είναι μια σχέση κυριαρχίας και η κρίση του είναι κρίση της κυριαρχίας αφού οι κυρίαρχοι δεν είναι ικανοί να κυριαρχούν αποτελεσματικά. Μετά κατεβαίνουμε στους δρόμους και τους λέμε ότι είναι δικό τους λάθος; Τι λέμε ακριβώς; Ότι δεν ασκούν κυριαρχία αρκετά αποτελεσματικά; Είναι σίγουρα καλύτερο να δεχτούμε την πιο απλή εξήγηση και να πούμε ότι αν η σχέση κυριαρχίας βρίσκεται σε κρίση αυτό συμβαίνει επειδή οι κυριαρχούμενοι δεν πειθαρχούν αρκετά, επειδή δεν υποκλίνονται επαρκώς. Η έλλειψη υποταγής μας είναι η αιτία της κρίσης.
Το κεφάλαιο δεν είναι μόνο ένα σύστημα αδικίας, είναι ένα σύστημα που επιταχύνει την εκμετάλλευση, που εντείνει την καταστροφή. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί με πολλούς τρόπους, με το νόμο της αξίας και τη συγκρότηση της αξίας από τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας ή από τις θεωρίες για την πτωτική τάση του κέρδους. Το νόημα ωστόσο είναι ότι το κεφάλαιο είναι μια δυναμική που επιτίθεται. Υπάρχει μια ατέρμονη προσπάθεια να κινείται συνεχώς πιο γρήγορα, ένας αέναος μετασχηματισμός του τι σημαίνει καπιταλιστική εργασία. Αυτό δεν αφορά μόνο την εντατικοποίηση της εργασίας στα εργοστάσια αλλά την συνεχώς αυξανόμενη υποταγή όλων των εκφάνσεων της ζωής στη λογική του κεφαλαίου. Η ίδια η ύπαρξη του κεφαλαίου είναι το αδιάλειπτο στρίψιμο της βίδας και η κρίση είναι απλώς η εκδήλωση ότι η βίδα δεν βιδώνεται αρκετά γρήγορα, ότι κάπου συναντά αντίσταση. Αντίσταση στους δρόμους και τις πλατείες ίσως, οργανωμένη αντίσταση σίγουρα, αλλά επιπλέον ίσως είναι η αντίσταση των γονιών που θέλουν να παίξουν με τα παιδιά τους, των εραστών που θέλουν να μείνουν μια ώρα ακόμη στο κρεβάτι, των φοιτητών που σκέφτονται ότι χρειάζονται χρόνο για κριτική σκέψη, των ανθρώπων που ακόμα ονειρεύονται ότι είναι άνθρωποι. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς που δεν σκύβουμε αρκετά το κεφάλι, εμείς που δεν τρέχουμε αρκετά γρήγορα.
Και η κατάσταση της κρίσης έχει στ’ αλήθεια δύο διεξόδους. Η μία είναι να πούμε, συγνώμη για την έλλειψη υποταγής μας και να ζητήσουμε περισσότερη απασχόληση, περισσότερες δουλειές. «Σας παρακαλούμε, εκμεταλλευτείτε μας περισσότερο και θα εργαστούμε σκληρότερα και πιο γρήγορα, θα υποτάξουμε κάθε πτυχή της ζωής μας στο κεφάλαιο, θα ξεχάσουμε όλες αυτές τις παιδιάστικες ανοησίες του παιχνιδιού, της αγάπης και της σκέψης». Αυτή είναι η λογική της αλλοτριωμένης εργασίας, η αναποτελεσματική λογική της πάλης από και μέσω της εργασίας, που γίνεται αντιληπτή ως αλλοτριωμένη εργασία, ενάντια στο κεφάλαιο. Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη διέξοδο δεν είναι μόνο ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας αλλά ότι αναπαράγουμε το σύστημα που μας καταστρέφει. Αν καταφέρουμε τελικά, πράγμα μάλλον απίθανο, να βοηθήσουμε το κεφάλαιο να ξεπεράσει τις κρίσεις του τότε θα συνεχίσει πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα να υποτάσσει κάθε μορφή ζωής, ανθρώπινης και μη, στις εντεινόμενες απαιτήσεις της παραγωγής αξίας. Και έπειτα θα έρθει μια άλλη κρίση και μετά μια άλλη και μια άλλη, όχι για πάντα επειδή ίσως δεν αρκετά μακριά η εξαφάνιση της ανθρωπότητας.
Η εναλλακτική, επειδή νομίζω ότι είναι η μόνη εναλλακτική, είναι να πούμε ανοιχτά όχι, λυπούμαστε, εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και δεν θα γονατίσουμε, δεν θα δεχτούμε αυτό που μας κάνει το κεφάλαιο, είμαστε περήφανοι για την έλλειψη υπακοής και την άρνησή μας να υποκύψουμε στην καταστροφική δύναμη του κεφαλαίου. Είμαστε περήφανοι που είμαστε η κρίση του συστήματος που μας καταστρέφει.
Κοιτάξτε την Ελλάδα, το επίκεντρο της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης. Εκεί η κρίση είναι ξεκάθαρα κρίση ανυποταγής. Οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί δηλώνουν πως οι Έλληνες δεν υποκύπτουν αρκετά, δεν εργάζονται αρκετά σκληρά, τους αρέσει να κοιμούνται το μεσημέρι και να βγαίνουν το βράδυ και τώρα πρέπει να πάρουν ένα μάθημα, πρέπει να μάθουν τι σημαίνει αληθινός καπιταλιστικός εργάτης. Και δίνοντας ένα μάθημα στους Έλληνες προτίθενται επίσης να δώσουν ένα μάθημα στους Πορτογάλους, στους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Ιρλανδούς και όλους τους υπόλοιπους ανυπότακτους του κόσμου.
Και απέναντι σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν μόνο δύο εκδοχές. Η μία είναι να πούμε όχι, όχι, είμαστε καλοί εργάτες, απλώς δώστε μας περισσότερες δουλειές και θα σας δείξουμε πόσο σκληρά μπορούμε να εργαστούμε, θα ξαναχτίσουμε τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Και η άλλη εκδοχή είναι να πούμε, ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά. Θα παλέψουμε για να μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας ρυθμό, με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε σωστό, θα παλέψουμε για τον μεσημεριανό μας ύπνο και να για να βγαίνουμε αργά το βράδυ. Επομένως λέμε όχι στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική εργασία, επειδή όλοι ξέρουμε ότι η καπιταλιστική εργασία κυριολεκτικά καταστρέφει τη γη, καταστρέφει τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρέπει να χτίσουμε μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας.
Η πρώτη λύση του να πούμε ότι είμαστε καλοί εργάτες μοιάζει περισσότερο απλή, περισσότερο προφανής αλλά πιθανώς είναι μόνο μια αυταπάτη επειδή οι περισσότεροι σχολιαστές αναφέρουν ότι η ύφεση στην Ελλάδα θα διαρκέσει πολλά χρόνια άσχετα με το πόσο θα συμμορφωθούν οι Έλληνες.
Αν θέλετε να μάθετε με τι μοιάζει η παράταση της αποτυχίας του κεφαλαίου χωρίς την ελπίδα μιας ριζικής αλλαγής, τότε απλώς κοιτάξτε πέρα από τα σύνορά σας την τραγωδία στο Μεξικό ή κοιτάξτε πιο κοντά τις δικές σας πόλεις. Η άλλη επιλογή του να πούμε όχι στο κεφάλαιο και να οικοδομήσουμε μια διαφορετική κοινωνική σχέση είναι αυτό που πολλοί Έλληνες προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτή τη στιγμή από επιλογή και από ανάγκη. Αν το κεφάλαιο δεν μπορεί να παρέχει την υλική βάση ζωής, τότε πρέπει να την δημιουργήσουμε με άλλους τρόπους, συγκροτώντας δίκτυα αμοιβαίας υποστήριξης, διακηρύσσοντας «κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα» και οργανώνοντας ομάδες ηλεκτρολόγων που επανασυνδέουν το ρεύμα· με το «δεν πληρώνω» φόρους και διόδια· μέσω του κινήματος της πατάτας με το οποίο αγρότες διανείμουν αγροτικά προϊόντα κατευθείαν στις πόλεις σε πολύ χαμηλές τιμές, μέσω της ίδρυσης ανταλλακτικών παζαριών, της δημιουργίας κοινοτικών κήπων και της επιστροφής στην ύπαιθρο· επίσης με την ανάκτηση εργοστασίων, ενός νοσοκομείου και μιας εφημερίδας. Αυτή είναι μια περίπλοκη και πολύ πειραματική μορφή να προχωρήσουμε, στην οποία δεν υφίσταται σωστή πολιτική γραμμή ούτε επαναστατική καθαρότητα, αποτελεί μια προεικονιστική μορφή κοινωνικότητας όχι ακόμη αρκετά δυνατής ώστε να διασφαλίσει την επιβίωσή μας. Και πρέπει να υπάρχουν δεσμεύσεις, αλλά είναι ξεκάθαρα η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να ωθήσουμε τα πράγματα και να ωθηθούμε και εμείς οι ίδιοι.
Ο κόσμος που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, είναι ένας κόσμος χωρίς απαντήσεις, ένας κόσμος όπου περπατάμε ρωτώντας, ο κόσμος ενός πειράματος. Αλλά καθοδηγούμαστε από το όχι μας ενάντια στο απάνθρωπο, ξεδιάντροπο, καταστροφικό καπιταλιστικό σύστημα και από ένα ουτοπικό αστέρι που ανατέλλει από τις ελπίδες και τα όνειρα αιώνων πάλης. Η κρίση επομένως μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτές τις δύο επιλογές. Είτε θα επιλέξουμε τη λεωφόρο της υποταγής στη λογική του κεφαλαίου έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει ότι οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτο-εκμηδένιση της ανθρωπότητας, είτε θα ακολουθήσουμε τα επικίνδυνα μονοπάτια, πολλά μονοπάτια, επινόησης ενός διαφορετικού κόσμου εδώ και τώρα, μέσα από τις ρωγμές που δημιουργούμε στην καπιταλιστική κυριαρχία. Και καθώς επινοούμε διαφορετικούς κόσμους βλέπουμε τώρα, καθαρά, πως εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς είμαστε η κρίση ενάντια στην βιασύνη να καταστραφεί ο κόσμος και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Εμείς είμαστε ο νέος κόσμος που λέει «στα τσακίδια κεφάλαιο».
Τζον Χόλογουεη, Νέα Υόρκη, 18 Μαρτίου 2012
Μετάφραση: Κ.Ν.
Στο video η Piven κάνει εναν απολογισμό του τι συνέβει στην πλατεία Zuccotti,μια νύχτα πριν την «επαίτειο» 6 μηνων του Occupy Wall Street.Επίσης παρουσιάζει τους ομιλητές Arun Gupta, John Holloway, Christopher Hedges, και Elaine Bernard.
Το βίντεο είναι χωρίς υπότιτλους-για όσοτυς έχουν όρεξη…..
Μανικάκος
Το Παράλογο και η Αυτοκτονία
Ο Μύθος του Σίσυφου– Albert Camus
Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας.
Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας. Τα υπόλοιπα, εάν ο κόσμος έχει τρεις διαστάσεις, εάν το πνεύμα διαιρείται σε εννιά ή δώδεκα κατηγορίες,ακολουθούν.
Είναι παιχνίδια. (περισσότερα…)
Μανού Κοπριτάκος
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος 