Τα πράγματα είναι πολύ απλά γι΄αυτό και μοιάζουν τόσο μπερδεμένα: ανήκουμε σε μια γενιά που μεγάλωσε με την πλάτη στον τοίχο.
Δεν ξεκινήσαμε εμείς τις φασαρίες -εμείς απλώς θέλαμε να μας αφήσουν ήσυχους. Να ακούμε τη μουσική μας, να ντυνόμαστε όπως γουστάρουμε, ν΄ανατινάζουμε τα μαλλιά μας όποτε μάς έκανε κέφι, να χορεύουμε μόνοι μας κι όχι δεμένοι κόμπο με τη γκόμενα….
Αυτά θέλαμε…
Κι εμφανίστηκαν κάτι τύποι που μας βρίζανε για τη μουσική μας, για το ντύσιμό μας, για τις απόψεις μας. Τι ζόρι τραβάγανε –ποτέ δεν πήραμε είδηση!
Κι εμφανίστηκαν οι πολίτες που αγανακτούσαν επειδή δε γραφτήκαμε στο κόμμα και δεν τραγουδάγαμε αντάρτικα στην ταβέρνα αλλά προτιμούσαμε να ξημερωνόμαστε σε εξώπορτες πολυκατοικιών μετρώντας τα ψαροκόκαλα που σέρνανε τις γάτες από τα κεφάλια.
Κι εμφανίστηκαν οι κομματικές νεολαίες μαζί με τους συντρόφους οικοδόμους για να πάρουν την εργολαβία από τους ασφαλίτες της χούντας -μάς πλάκωναν στην κατήχηση μετά ξύλου. Γιατί δεν ασχολούνταν με την πάρτη τους –ποτέ δεν καταλάβαμε!
Κι όταν είπαμε «σιγά ρε μάγκες –έτσι όπως το πάτε θα μας πηδήξετε όρθιους!» βγήκαν απέναντι για να μας απαγορεύσουν ακόμα και τη διαμαρτυρία. Πλατεία Εξαρχείων, Μάης του ’85: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ’ όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως – μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι – τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!» Λίγο παρακάτω ήταν το Χημείο, κλειστήκαμε μέσα, είπαμε οτι θ΄ανατινάξουμε το κέντρο της πόλης αν κάνουν πώς μας πλησιάζουν, τα υπόλοιπα είναι γνωστά….
Πορευτήκαμε σε τεθλασμένες -μιζέριας και αδεκαρίας γωνία- αλλά καταφέραμε να επιβιώσουμε, αυτή ήταν όλη η ιστορία μας. Κι αυτοί είμαστε, αν ψάχνεις για ήρωες κοίτα στις προηγούμενες γενιές, στους έγκλειστους του Πολυτεχνείου, στους Λαμπράκηδες, στην ΑΕΚ του Τρόντζου και του Αμερικάνου ξέρω ‘γω… Εμείς λέγαμε «όχι άλλοι ήρωες» και «αυτό που βλέπεις, αυτό θα πάρεις» και «κάντο μόνος σου» -μην περιμένεις από τους άλλους.
Κι ούτε που θα άκουγες τίποτα πλέον για εμάς αν δεν εμφανίζονταν ξανά οι περίεργοι τύποι.
Οι οποίοι αποφάσισαν εκ των υστέρων ποια μουσική γουστάραμε τότε και τι βλέπαμε στους σινεμάδες, πώς ντυνόμασταν, τι πιστεύαμε, ποιοι ήμασταν στην τελική ανάλυση!
Αποφάσισαν μετά από μας, για μας!
Δεν ξεκινήσαμε εμείς αυτή την ιστορία -εμείς απλώς θέλαμε να μας αφήσουν ήσυχους. Κι αντί γι΄αυτό βρεθήκαμε ν΄αναρωτιόμαστε, σε παρέες και μέσα από το ίντερνετ: «λες ρε πούστη να κάνουμε λάθος; λες να ήταν έτσι τα πράγματα; μήπως εμείς δεν τα θυμόμαστε σωστά;»
Ε, όχι ρε μάγκες –δε θα μας τρελάνετε τώρα στα τελειώματα!
Έτσι κι αλλιώς ποτέ και πουθενά δεν υπήρχε άσυλο –με την πλάτη στον τοίχο μονίμως και «πουθενά να τρέξουμε, πουθενά να κρυφτούμε».
Αν νομίσατε οτι θα μας ξεφορτωθείτε τόσο εύκολα, λυπάμαι –δεν φεύγουμε από το πάρτι χωρίς να παίξουμε τη δική μας κασέτα. Όχι τίποτα δηλαδή, είναι και δικό μας το πάρτι –κατάλαβες;
Αυτό λοιπόν είναι το ντοκιμαντέρ που ξεκινήσαμε, η δική μας κασέτα. Με τα δικά μας συγκροτήματα. Villa 21, Yell o Yell, Metro Decay, Anti Troppau Council, Last Drive, Flowers of Romance, Magic De Spell, Forward Music Quintet, Stress, No Man’s Land, South of no North, Ex Humans, Χωρίς Περιδέραιο, Γενιά του Χάους, ΑΝΤΙ, Libido Blume, Not 2 without 3, Sex Beat, R.R. Hearse, Ανυπόφορους, Αντίδραση, Αρνάκια κι ότι γουστάρουμε στην τελική! Κι άλλους διάφορους που τους ψάχνουμε και θα τους βρούμε στη συνέχεια και σημαντικές μούρες της εποχής επειδή αυτή η κασέτα θα έχει αφήγηση.
Το 1984, οι εφημερίδες της εποχής «ανακαλύπτουν» το «νέο εσωτερικό εχθρό» τους πανκς. «Αφορμή» τα επεισόδια έξω από την ΑΣΟΕΕ για τη μη παραχώρηση της σχολής για μια πανκ συναυλία αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους από φοιτητές της ΚΝΕ. Την επόμενη μέρα ενδεικτικά είναι τα ρεπορτάζ του τύπου τα οποία στην ουσία προανήγγειλαν τις «επιχειρήσεις αρετή». Στις 14 Σεπτεμβρίου 1984, σ’ένα τρομολαγνικό δισέλιδο του «Έθνους» που έφερε τον εύγλωττο τίτλο: «Και τώρα οι… “Σιού”. Εξάρχεια: μετά τα ναρκωτικά και τους αναρχικούς, ήρθαν οι πανκς με τα ξυρισμένα κεφάλια», διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Καρίνας Λάμψα: «…με μαλλιά κομμένα σαν βούρτσα, βαμμένα συχνά σε διάφορα χρώματα, ζητιανεύουν, φοβίζουν τους ηλικιωμένους, παρατάνε μπουκάλια μπίρας εδώ κι εκεί και κατουράνε δημόσια όπου βρουν».
Όλα αυτά αφορούν μια παρέα 20 πιτσιρικάδων με το μεγαλύτερο να μην είναι πάνω από 17-18 χρονών. Πράγματα μάλλον αστεία σήμερα, φοβερά και τρομερά όμως τότε για μια κοινωνία που ταύτιζε τα «ευρωπαϊκά όνειρά» της με τον πιο συντηρητικό «ευπρεπισμό» και σοκαριζόταν αφάνταστα από κάθε ενδυματολογική ή κομωτική «ιδιαιτερότητα». Κεντρική ιδέα του δημοσιεύματος ήταν η «ανάγκη εκκαθάρισης της περιοχής από τους περιθωριακούς». Τις ίδιες ακριβώς μέρες συγκροτούνταν η ΕΛ.ΑΣ., με την ενοποίηση Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής. Η «εκκαθάριση των Εξαρχείων» θα αποτελέσει έτσι κι ένα «test drive» για τη διαπίστωση (και επίδειξη) των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του νέου σώματος.
«Επιχείρηση Αρετή ή ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα…»
κάποιοι με φωνάζουν » Πρέζα» ή » Άσπρη» ή » Ζουζού» ή κάποιοι άλλοι «παραμύθα» ,ακόμα και » Βασίλισσα» με έχουν πει !!
Η Κραυγή....
Έχω πολλά παρατσούκλια άλλα δεν έχει καμία σημασία έτσι και αλλιώς το αποτέλεσμα μου είναι πάντα το ίδιο, είμαι πολύ διάσημο ναρκωτικό σε όλο τον κόσμο.
Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται να προφέρουν το όνομα μου, με γνωρίζουν όλοι, όλο και κάποιο φίλο τους ή συγγενή τους ή γνωστό τους έχω πάρει μαζί μου στο θάνατο.
Έχω σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπους και δεν υπολογίζω τίποτα και κανέναν, ούτε άντρες , ούτε γυναίκες , ούτε νέους , ούτε γέρους , ούτε φτωχούς ή πλούσιους .
Όποιος με πλησίαση τον » παίρνω» μαζί μου σε ένα ταξίδι με έναν και μόνο προορισμό τον » θάνατο». Αυτός είναι εξάλλου ο σκοπός μου, να σκοτώσω όσο πιο πολλούς μπορώ και μέχρι τώρα τα καταφέρνω μια χαρά, άλλωστε έχω βοήθεια, έχω σύμμαχο τον φόβο να μάθουν πια είμαι , την άγνοια που έχει ο κόσμος για εμένα.
Βλέπεις συνήθως ο κόσμος αναγκάζεται να με γνωρίσει τις περισσότερες φορές αφού έχω κάνει ήδη την δουλειά μου και όχι πριν, κάνεις δεν πιστεύει ότι θα του χτυπήσω την πόρτα και θα αρρωστήσω τα παιδιά του και εκεί ακριβώς εγώ ύπουλα πατάω και όσο ο κόσμος δεν μαθαίνει για έμενα τόσο πιο εύκολα πηγαίνω κοντά τους !
Μου αρέσει να σε παίρνω από το χέρι σε μικρή ηλικία και να σε γνωρίζω στους φίλους και συνεργάτες μου , στα άλλα τα ναρκωτικά και εσύ αργά ή γρήγορα να έρχεσαι στην αγκαλιά μου, αφού σε ετοιμάσουν για έμενα.
Μόλις με δοκιμάσεις γινόμαστε οι καλύτεροι φίλοι, σου παίρνω όλο τον πόνο που σου προκαλούν τα συναισθήματα και η πραγματικότητα της ζωής , που είναι τόσο σκληρή, έρχομαι σαν βάλσαμο στην ψυχή σου , σε κάνω να αισθάνεσαι ανίκανος -η όταν είσαι μακριά μου και βασιλιά όταν είσαι κοντά μου.
Σε παρασέρνω μαζί μου και δεν φοβάσαι τίποτα , σου κάνω παρέα συνέχεια και είναι πολύ εύκολο να σε κάνω να πιστέψεις ότι φταίει το σύστημα , το κράτος , η οικογένεια σου. Έτσι δεν είναι ?
Μέχρι να καταλάβεις τι γίνεται και που έχεις μπλέξει, μέχρι τα πρώτα ίχνη στέρησης εμφανιστούν , όλα είναι μαγικά. Ζεις σε ένα κόσμο ονειρικά πλασμένο και σιγά σιγά έχεις γίνει ολοκληρωτικά δικός μου, τώρα μου ανήκεις, τώρα θα με γνωρίσεις πραγματικά , τώρα χωρίς εμένα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Δεν μπορείς ούτε να φας, ούτε να κοιμηθείς , ούτε να δουλέψεις. Δεν μπορείς να κάνεις έρωτα, να ονειρευτείς, ούτε να κουνηθείς, τώρα καταλαβαίνεις ότι με έχεις παντρευτεί και είναι πολύ δύσκολο να με χωρίσεις .
Δεν θα σε αφήσω να φύγεις, έχουμε πορεία μαζί, τώρα θα κάνεις ότι σου πω για να με βάλεις στο σώμα, στις φλέβες, στη μύτη σου.
Βλέπεις είμαι πάρα πολύ ακριβή, δεν ζητάω μόνο τα χρήματα σου, αυτά που θέλω από εσένα είναι και η ψυχή σου , το πνεύμα σου και το σώμα σου. Θέλω το μυαλό σου να περιστρέφεται μόνο γύρω από έμενα, θέλω οι γύρω σου να σε κοιτάνε με αηδία και να κουνάνε το κεφάλι, να χάσεις κάθε ίχνος αξιοπρέπειας , ελευθέριας και ειλικρίνειας .
Τώρα θέλω να πληγώνεις όποιον σε πλησιάζει, να φέρεις την οικογένεια σου σε απόγνωση μέχρι να την διαλύσεις τελείως, να χάσουν κάθε ελπίδα σωτήριας για εσένα και να μείνεις μόνος-η και πάλι να βρίσκεις παρηγοριά μόνο σε εμένα.
Επίσης θέλω να γεμίσεις δικαστήρια και καταδίκες, αν γίνεται να σαπίσεις σε κάποιο βρώμικο κελί φυλακής ή να ουρλιάζεις για βοήθεια δεμένος σε κάποιο ψυχιατρείο.
Θέλω τα χέρια σου, τις φλέβες σου, το συκώτι σου και το αίμα σου , θέλω τα πάντα από εσένα και τα παίρνω μέχρι να πεθάνεις σε κάποιο ατύχημα ή να ξεζουμίσω ότι έχει απομείνει απο εσένα και να σε βρούνε «μπλε» σε κάποια τουαλέτα ή κάτω απο καμιά γέφυρα, μόνο και πεταμένο.
Όλα αυτά θέλω από εσένα για να σε αφήσω και να πάω σε κάποιον άλλων, είμαι τόσο άπληστη που δεν μου φτάνει τίποτα .
Το μόνο που μισώ και μπορεί να σε πάρει από έμενα είναι τα «προγράμματα» είναι αυτοί που μένουν » καθαροί» από εμένα και αναρρώνουν ενωμένοι , δουλεύουν με τον εαυτό τους και βλέπουν τι τους έχω κοστίσει .
Τους μισώ άλλα έχω μεγάλη υπομονή , αν μείνει κάποιος μόνος θα τον βρω και θα τον κάνω πάλι δικό μου, μισώ την διαδικασία της ανάρρωσης , μισώ τα προγράμματα πλήρης αποχή και αυτούς που ξέφυγαν από έμενα.
Είμαι η ΗΡΩΙΝΗ και σκοτώνω κάθε μέρα αφού σπείρω μιζέρια και πόνο σε όποιον με γνωρίσει.
Η ιστορία πίσω απο το το πιο γνωστό riff της κλασική ροκ….
Τον Δεκέμβρη του 1971 φτανουν στο Montreux της Ελβετίας οι Deep Purple με σκοπό να ηχογραφήσουν το νέο τους άλμπουμ.Με δανεικό εξοπλισμό απο τους Rolling Stones,αλλα γεμάτοι όρεξη,νεες ιδεες και πολυ ταλέντο…. Καλεσμένοι απο τον Claude Nobs(Funky Claude) θα ηχογραφούσαν στο καζίνο,δίπλα στην λίμνη Γενέβη.Ο χώρος φιλοξενούσε το περίφημο Jazz festival και ηχογραφουσαν αρκετοι καλλιτεχνες,ανάμεσα τους κι ο Freddy Mercury.
Την ημέρα της άφιξης τους στο Montreux,o Frank Zappa δινει συναυλία στον ίδιο χώρο με τους Mothers of Invention. Καλεσμένοι απο τον ιδιοκτήτη,οι Purple θα παρακολουθήσουν μια συναυλία που θα τους εμπνεύσει να γράψουν -ισως-το πιο γνωστο “ριφ” στην ιστορια της κλασσικής ροκ.
Άφησαν τα πράγματά τους στο φορτηγό και δεν τα εγκατέστησαν στο χώρο του καζίνου περιμένοντας να γίνει πρώτα η συναυλία του Frank Zappa, ώστε να μην μπερδευτεί ο εξοπλισμός των δύο γκρουπ.
Το πλήθος είχε ζεσταθεί για τα καλά και όταν ο Don Preston σολάριζε με το σινθεζάιρ του στη μέση του «King Kong», κάποιος από τους θεατές εκτόξευσε ένα βεγγαλικό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η οροφή της αίθουσας να πιάσει αμέσως φωτιά και ο κόσμος να διαλυθεί πανικόβλητος. Οι εγκαταστάσεις και ο μουσικός εξοπλισμός του Zappa και του συγκροτήματος καταστράφηκαν ολοσχερώς ενώ ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα παρά κάποιοι ελαφρά τραυματισμένοι.
Ο Zappa περιγράφει στην αυτοβιογραφία του “The Real Frank Zappa Book” τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν ως εξής: “Έκανα μια ανακοίνωση, κάτι σαν “Παρακαλώ ηρεμήστε. Πρέπει να φύγουμε από εδώ. Έχει πιάσει φωτιά. Ας βγούμε όλοι έξω”. Είναι εντυπωσιακό το πόσο καλά μπορούν να σε καταλάβουν άνθρωποι που μιλούν μόνο γαλλικά όταν πρόκειται για θέμα ζωής ή θανάτου. Τελικά ευτυχώς δεν σκοτώθηκε κανείς, αλλά το κτίριο, αξίας περίπου 13 εκατ. δολαρίων, έγινε παρανάλωμα του πυρός και καταστράφηκαν όλα μας τα όργανα και τα μηχανήματα”.
Το πρώτο βράδυ, έμειναν στο ξενοδοχείο «The Pavillion», το οποίο όμως, βρισκόταν πολύ κοντά στην πόλη και καθώς οι ηχογραφήσεις γινόταν συνήθως το βράδυ, οι ενοχλημένοι κάτοικοι κάλεσαν την αστυνομία. Οι βοηθοί κρατούσαν τις πόρτες καθώς οι αστυνόμικοι προσπαθούσαν να μπουν και ενώ οι Deep Purple προσπαθούσαν να τελειώσουν το πρώτο τους κομμάτι. Η αρχική αυτή εκτέλεση ονομάστηκε «Title #1» και το συγκρότημα αναγκάστηκε να ψάξει για κάποιο άλλο χώρο, που θα διέθετε και χωρό για το φορητό στούντιο, αλλά και θα μπορούσαν να ηχογραφούν μετά τα μεσάνυχτα, πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο.
Αφού έψαξαν στο «Montreaux Palace Hotel» χωρίς επιτυχία, αποφάσισαν να ψάξουν σε άλλες περιοχές εκτός του Montreux. Τελικά, πήγαν στο θερινό ξενοδοχείο «Grand Hotel», στο οποίο διανυκτέρευσαν και αφού έκαναν κάποιες τροποποιήσεις στο χώρο, άρχισαν τις ρυθμίσεις των οργάνων, οι οποίες ολοκληρώθηκαν το πρώτο απόγευμα. Όταν ο Glover ξύπνησε το επόμενο πρωινό και είδε τον καπνό να έχει καλύψει τη λίμνη, τα πρώτα λόγια που είπε ήταν “Smoke on the Water”. Ο Ian Gillan τελικά συμφώνησε, αφού στην αρχή είχε την άποψη ότι κάποιοι μπορεί να παρεξηγούσαν το τραγούδι και να θεωρούσαν ότι αναφέρεται στα ναρκωτικά.
Το συγκρότημα έγραψε αυτό το τραγούδι χωρίς να περιμένει να γίνει ιδιαίτερη επιτυχία. Όταν όμως το συμπεριέλαβαν στο δίσκο τους Machine Head, το «Smoke on the water» ξεχώρισε περισσότερο και από τα επτά τραγούδια του άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1972. Τον Μάιο του 1973 το τραγούδι κυκλοφόρησε και ως ξεχωριστό single το οποίο σύντομα έφτασε την 4η θέση στο billboard της Αμερικής.
Με μια πιο προσεκτική «ανάγνωση» των στίχων μπορούμε να βρεθούμε κι εμείς στο Μοντρέ την ώρα του γεγονότος. Το καζίνο είναι το «gambling house» (το σπίτι του τζόγου), αυτός που πετάει το βεγγαλικό είναι «some stupid with a flare gun» και ο «Funky Claude» είναι ο Κλοντ Νομπς, ο διευθυντής του Μοντρό Τζαζ Φέστιβαλ που έτρεχε να βοηθήσει τον κόσμο. «Τhe rolling truck stones thing» ή και «mobile» είναι το κινητό στούντιο ηχογράφησης των Rolling Stones που χρησιμοποίησαν για να ηχογραφήσουν το άλμπουμ τους…
We all came out to Montreux On the Lake Geneva shoreline To make records with a mobile We didn’t have much time Frank Zappa and the Mothers Were at the best place around But some stupid with a flare gun Burned the place to the ground Smoke on the water, a fire in the sky, smoke on the water They burned down the gamblin’ house, It died with an awful sound and Funky Claude was running in and out Pulling kids out the ground When it all was over We had to find another place But Swiss time was running out It seemed that we would lose the race Smoke on the water, a fire in the sky, smoke on the water We ended up at the Grand Hotel It was empty cold and bare But with the Rolling truck Stones thing just outside Making our music there With a few red lights and a few old beds We make a place to sweat No matter what we get out of this I know, I know we’ll never forget Smoke on the water, a fire in the sky ,smoke on the water Making our music there Few red lights and a few old beds We made a place to sweat No matter what we get out of this I know, I know we’ll never forget, now Smoke on the water A fire in the sky Smoke on the water
Οι Deep Purple θυμούντε:
Ό, τι κι αν περίμεναν οι Deep Purple,το «Smoke in the water» θεωρείται σήμερα ένα από τα εμβληματικότερα τραγούδια της ροκ μουσικής. Βρίσκεται στην 426η θέση του περιοδικού Rolling Stone με τα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών και στην 12η θέση της λίστας του περιοδικού Q για τα σημαντικότερα κιθαριστικά κομμάτια. Στο Montreux έχουν τιμήσει το τραγούδι με ένα μνημείο στις όχθες της λίμνης της Γενεύης, που περιλαμβάνει το όνομα του συγκροτήματος, τον τίτλο του τραγουδιού και το riff με νότες.
Το τραγούδι έχει μπει και στο Ρεκόρ Γκίνες καθώς το 1994, 1322 κιθαρίστες συγκεντρώθηκαν στο Βανκούβερ του Καναδά για να παίξουν το περιβόητο αυτό riff κατακτώντας έτσι αυτό το ρεκόρ. Όμως, το 2007, 1683 κιθαρίστες στο Κάνσας Σίτυ του Κεντάκι κατέρριψαν το ρεκόρ των προκατόχων τους όταν έπαιξαν όλοι μαζί μετά από πρόσκληση ραδιοφωνικού σταθμού.
Τελικά, αποδεικνύεται κάποιες φορές ότι η μουσική γράφει ιστορία όχι μόνο γιατί μένει στις μνήμες για πάντα αλλά γιατί καταγράφει ιστορικά γεγονότα. Όπως λέει και το τραγούδι στο τέλος «No matter what we get out of this, I know will never forget», αφού η ιστορία έγινε Ιστορία.
Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τη δημιουργία του “Smoke On The Water” μπορεί κάποιος να βρει στην αυτοβιογραφία του Ian Gillan με τίτλο “Child In Time: The Life Of The Singer Of Deep Purple”.
Για τον Zappa η περιοδεια ήταν σκέτη καταστροφή,μιας και στο επόμενο live ενας θεατής θα τον ρίξει απο την σκηνή και θα σπάσει το πόδι του.Ο Ian Gillan θα του αφιερώσει ένα στίχο στην εκτέλεση του Smoke on the water στο DEEP PURPLE in CONCERT το 1972
Live στο Montreux το 1996
Στο Royal Albert Hall το 1999 με την συμφωνική του Λονδίνου,παρέα με τον αξέχαστο Ronnie James Dio
Το βιντεο που παραθετω,βρεθηκε στα κρυμμενα του youtube και με παρακινησε να γραψω αυτο το συντομο πλυν ατοφιο κειμενο.ενα πολιτικο μανιφεστο,που θα θεσει την εννοια της συντροφικοτητας σε νεες βασεις. ενα κειμενο ΟΡΓΗ για το πως αντιμετωπιζεται το κινημα μας αυτο τον καιρο.
δειτε το και τα λεμε μετα….
Παρακολουθήσαμε συντρόληδες τη φύση του σκύλου.πίστη και αφοσίωση στον σύντροφο του(και όχι αφεντικό).
στα δύσκολα έδειξε την πραγματικη του συντροφικότητα και πέρασε τα πάνδεινα για να επιστρέψει πισω και να παραδωσει το δελτίο του lotto στον μαλάκα.
εχω αναλυσει το θεμα του lotto στο απίστευτο κείμενο μου με τίτλο:
“Σκυλοι-ανθρωποι-τυχερα παιχνίδια. μια παγίδα στις σχέσεις των κινηματικών.”
Είδαμε που λέτε συντροφόσκυλα τη χυδαια πράξη του ανθρώπου….στις 9 του μακαριτη,ΓΑΤΑ μπηκε μεσ’στο σπίτι…..
ΟΡΓΗ-…………………………………………….
αυτή ηταν η απάντηση του παπάρα στην αφοσίωση του σκυλουρακου….
τον αντικατεστησε με τι?????????με γατα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
που να πεσει η σκυλοτροφή και να τον πλακώσει,που να τον διαγραψουν απ’ολα τα μπλογκζζζ και μετα να τον κοροίδευουν κι απο πανω….που να τον περιλάβει ο toloς και να τον κανει σύσκατο….
ακου γατα….δε μπορω να το χωνέψω να’ουμε…….
η αντίδραση όπως είδαμε του συντρόφου ήταν να χαρίσει το lotto σε εναν αστεγο….
σιγα ρε αλτρουιστη!!!!!!σου περισσευουν εσενα και τα χάρισες?
αλλα ας το δεχτουμε οτι δεν εχεις ανάγκη,επεσες στην παγίδα να πανε τα λεφτά παλι σε ανθρωπο?
μα τόσο γκάου μπίου ρε πουστη μου?
εδω θέλω να τονίσω την ανάγκη συντονισμού στον ΚΥΝΟ αγωνα μας για την χειραφετηση του σκυλου και την ελευθεριακή κοινωνια….θα μπορουσαμε αυτη τη στιγμή να τα τρώμε παρεα σε σουβλάκια και μακαρονάδες ρε μπουνταλά…..όλα αυτα βέβαια θα τα συζητησουμε στην συνέλευση που ερχεται…..
Συντροφόσκυλα και συντροφοσκυλουριτσες…..
σ’αυτους τους δυσκολους καιρους που περναμε,μέσα στην μνημονιακή λαιλαπα και την απίστευτη γαταστολη που δεχόμαστε,το μονο που μας μένει ειναι να αυτοοργανωθουμε και να αντισταθουμε….οι καιροι ειναι δυσκολοι. οι ανθρωποι μας εχουν βαλει τα τεσσερα πόδια σε δυό παπουτσια.οι γατες αλωνίζουν ελευθερες και εμεις τις κοιτάμε αποσβωλομενοι να τρωνε την τελευταια μας μπουκια…ως ποτε?????ως πότε συντρόφοι θα ζουμε με σκυμμενο το κεφάλι????
παρτε παράδειγμα τον σύντροφο Κανέλλο.…μονιμος μαχητής στα χαρακωματα και στα οδοφράγματα αφησε την ιστορία του παρακαταθηκη προς εμας και το κίνημα.μεσα στη φωτια και τα χημικα,τα εβαζε με τους πάντες. μπαρουτοκαπνισμένος και απενοχοποιημενος αγωνιστηκε για μια σκυλοκοινωνια χωρις αφεντικα,χωρις γατες,χωρις φόλες αλλα ελευθεριακη και ισοτιμη για ολα τα τετράποδα….
μη γελιόμαστε ομως,ο δρόμος ειναι μακρυς……
κι εδω το τραγούδι ύμνος για καθε καταπιεσμενο,καθε πρόσφυγα σκυλουρακο,καθε ελευθεριακό τετράποδο……….
θελω να καταγγείλω επίσης:
τα γαμωΜΜΕ….και ειδικα τις εφημερίδες…αποκαλυφθηκε ο ρόλος τους.ειναι πλεον πασιγνωστο γιατι οι κυριακατικες κωλοφυλαδες ειναι τόσο παχιές…προσφερουν απλόχερα στους καταπιεστές μας ενα εργαλειο καταστολης τόσο τρομερό που δεν το βαζει ο νους μας….και οσο και να τρωμε,δεν τελειωνουν οι πουτανες…..να σημειωσω οτι πρεπει να εξαιρεθουν κατι φυλλαδες ελευθεροσυνδικαλιστικές,γιατι εκτος το οτι ειναι παναλαφρες,λενε και καλα πραμματακια ωρες ωρες…επισης κατι κατακοκκινες φυλλαδες τυπου “ριζοκωλλητη” διοτι κανουν καλο στο εντερο…..
ας με συγχωρεσουν για το τελευταιο τα σιβιρικά χάσκι…το είπα για να τα πειράξω……
καταγγελω επισης,το σύνθημα των ανθρώπων “ΣΚΥΛΙΑ ΦΥΛΑΤΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΑΣ”…….
εξαιτίας κάποιων συμβηβασμένων μικροαστικων σκυλιών του καναπέ και της χλιδής,αμαυρωνεται το προσωπο του σκύλου και μπαινει στο ίδιο τσούβαλι με τους μπάτσους….χχχχχχ φτου……
ο σύντροφος Bob απο την Καραιβική μονίμως πιωμένος,αλλα καλο παιδι…..
Σε κάθε περίπτωση εμείς δεν φοβόμαστε τα ερείπια…
κουβαλάμε έναν καινούργιο κόσμο εδώ, στις καρδιές μας.
Είναι αυτός ο κόσμος που μεγαλώνει αυτήν εδώ την στιγμή».*
τα λόγια του συντροφου Dogdurrutti…..
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα λουριά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να συζώ με τα γατιά.
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τις κροκετες μου να διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να ‘χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό.
το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ολα τα λουριά
*ο αλληλέγγυος. Los Solidarios ήταν η, εντός CNT, οργάνωση την οποία δημιούργησαν ο Ντουρούτι κι ο Ασκάσο με την πρώτη επιστροφή τους στην Ισπανία, με σκοπό να απαντήσουν στη βία της εξουσίας.
Ο Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου του 1896 στο Λεόν ,μια ορεινή περιοχή στην κεντρική βόρεια Ισπανία. Ο πατέρας του ήταν εργάτης των σιδηρόδρομων και χαρακτήριζε τον εαυτό του ως ελευθεριακό σοσιαλιστή.
Ο Μπουεναβεντούρα παράτησε το σχολείο στα 14 του χρόνια και πήγε να εργαστεί ως μαθητευόμενος μηχανικός στον σιδηροδρομικό σταθμό του Λεόν, το 1917 η Γενική ένωση εργατών (U.G.T) κήρυξε απεργία των εργατών σιδηρόδρομων του βορρά. Ο Ντουρρούτι έπαιξε ενεργό ρόλο σε αυτή την απεργία , η οποία μετατράπηκε σε γενική απεργία όταν η κυβέρνηση αρνήθηκε να αποδεχθεί τους όρους της συμφωνίας στην οποία κατέληξαν οι εργοδότες και η Ένωση. Η γενική απεργία κράτησε τρεις μέρες και συντριβή από το Στράτο, απολογισμός ήταν 70 νεκροί, 500 τραυματίες και επιπλέον 2000 εργάτες που φυλακίστηκαν από την κυβέρνηση. Η κτηνωδία του Ισπανικού κράτους είχε ένα βαθύ και διαρκή αντίκτυπο πάνω στον νεαρό Ντουρρούτι. (περισσότερα…)
Μόλις λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ το Παρίσι, στα γαλλικά banlieue, η «Πόλη του Φωτός» βουλιάζει στο σκοτάδι. Ο περιφερειακός δρόμος αντί να ενώνει, χωρίζει τη γαλλική πρωτεύουσα. Υψώνει νοητά αλλά εντελώς άκαμπτα και απροσπέλαστα τείχη ανάμεσα στη πόλη των τουριστικών οδηγών και σ’ αυτή των σύγχρονων Αθλίων. Διαμορφώνει στην πατρίδα του Διαφωτισμού πολεοδομικά, φυλετικά, πολιτισμικά και ταξικά απαρτχάιντ και κλειδώνει στο εσωτερικό τους τους απόγονους της αποικιοκρατίας . Εδώ το χρώμα είναι πάντα γκρίζο σαν τα κτίρια που δε χωρούν στα νοσταλγικά καρτ ποστάλ και τις αφαιρετικές φωτογραφίες. Η μουσική δεν έχει καμία ρομαντική μελωδία παρά μόνο ένα σκληρό rap ρυθμό. Ο λόγος είναι κοφτός και βίαιος, όπως και τα βλέμματα κάτω απ’ τη μαντήλα. Εδώ το μοναδικό φως είναι αυτό της φωτιάς που άναψε πριν 6 χρόνια αλλά σιγοκαίει ακόμα.
Τα «χαμένα εδάφη της γαλλικής δημοκρατίας», όπως αποκαλέστηκαν τα προάστια του Παρισιού από πολλούς διανοούμενους μετά τις ταραχές του 2005, συγκροτήθηκαν μ’ αυτή τη μορφή στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Τότε το γαλλικό κράτος χρειαζόταν εργατικά χέρια για την ανοικοδόμηση της χώρας μετά τις καταστροφές που προκάλεσε ο πόλεμος. Χιλιάδες μετανάστες προερχόμενοι κυρίως από τις παλιές γαλλικές αποικίες συγκεντρώθηκαν εδώ προκειμένου να βρουν δουλειά, στέγη και προοπτική ίσως. Η γαλλική κυβέρνηση υλοποιώντας τη μεταναστευτική στρατηγική της ενσωμάτωσης τους έδωσε σχετικά εύκολα τη γαλλική υπηκοότητα. Τους χρωστά ακόμα όμως την ιδιότητα του πολίτη. Αυτού τουλάχιστον που μπορεί να μετέχει ισότιμα στην εθνική αφήγηση.
Στον απόηχο του μοντερνιστικού κινήματος της αρχιτεκτονικής που πρεσβεύει ότι «κάθε λειτουργία χρειάζεται τον δικό της χώρο, ενώ κάθε χώρος θα πρέπει να υπηρετεί μία και μόνο λειτουργία», κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 60 στα περιθώρια του Παρισιού με πυρετώδεις ρυθμούς ογκώδη, πολυώροφα κτίρια προκειμένου να στεγάσουν με χαμηλό ενοίκιο τους χιλιάδες μετανάστες. Με μια ακραία τεχνοκρατική αντίληψη για την οργάνωση της πόλης αναδείχθηκαν οι γαλλικές cite , οι τεράστιες καταθλιπτικές και ομοιόμορφες τσιμεντουπόλεις. Εκεί εξοστρακίστηκε αυτός ο πληθυσμός σε περιοχές αμιγούς μεταναστευτικής σύνθεσης, χωρίς ιστορικότητα, απογυμνωμένες από οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα πέραν της κατοικίας. Σήμερα πολλοί μελετητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αυτός ο χωρικός διαχωρισμός υπήρξε η αρχή της γκετοποίησης.
Στην Ελλάδα όταν μιλάμε για γκέτο εννοούμε συνήθως υποβαθμισμένες περιοχές στο κέντρο της πόλης που στοιβάζονται μετανάστες χωρίς χαρτιά σε τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης χωρίς καμία δυνατότητα πρόσβασης στις κοινωνικές υπηρεσίες. Στα γκέτο της Γαλλίας κατοικούν μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς που έχουν γαλλική υπηκοότητα. Ο Fabien,συνάδελφος από την Humanite μάλιστα με διορθώνει κάθε φορά λέγοντας μου ότι «τους κατοίκους των γαλλικών προαστίων τους λέμε γάλλους πολίτες και όχι μετανάστες γιατί θεωρείται στιγματισμός». Έχουν ένα έστω και minimum δίκτυο παροχής υπηρεσιών και κοινωνικών υποδομών. Το κυριότερο πρόβλημα με το χώρο που ζουν είναι ότι δε μπορούν να αποδράσουν απ’ αυτόν , είναι σα φυλακή. Η σαν εξορία , όπως προκύπτει κι από την ετυμολογία την λέξης banlieue, από τα συστατικά ban (υπό απαγόρευση) και lieu (τόπος).
Έξι χρόνια μετά λοιπόν την εξέγερση των φυλακισμένων στα γαλλικά προάστια είπαμε να επιστρέψουμε εκεί που ξεκίνησαν όλα για να δούμε αν η κραυγή που αντήχησε το 2005 σ΄ όλη την Ευρώπη ακούγεται ακόμα έστω και ως ψίθυρος. Αν η ύπαρξη επαρκούς δικτύου αστικών συγκοινωνιών για μια περιοχή είναι δείκτης για το επίπεδο ζωής της, τότε σίγουρα για το Clichy-sous-Bois, ένα ανατολικό προάστιο 15,8 χιλιόμετρα έξω απ’ το Παρίσι, αυτός ο δείκτης βρίσκεται αρκετά χαμηλά καθώς δεν είναι προσβάσιμο όχι μόνο με μετρό αλλά ούτε καν με τρένο. Σταματάμε στο σταθμό Le Raincy με το τρένο κι από κει λεωφορείο. Κατοικείται σχεδόν αποκλειστικά από μετανάστες δεύτερης γενιάς από χώρες της Βορείου Αφρικής . Σε ποσοστό 70% περίπου έχουν γεννηθεί στη Γαλλία . Το ποσοστό όμως αυτών που μιλούν σε ικανοποιητικό βαθμό τη γαλλική γλώσσα είναι πολύ μικρότερο, καθώς οι γονείς των περισσότερων δε μιλάνε γαλλικά. Στην πλατεία Beauvau, εκεί που έφυγε η πρώτη μολότοφ το 2005 μας περιμένει η Catty, είναι δασκάλα στο τοπικό σχολείο. «Είναι ένα ειδικό σχολείο με παιδιά που έχουν επιλεγεί ως κακοί μαθητές. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι πηγαίνουν σ’ ένα τέτοιο σχολείο τους δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν έχουν μέλλον. Σε ορισμένα μαθήματα όπως η ιστορία έχουν πλήρη αδυναμία συγκέντρωσης» μας λέει. Τα ποσοστά της σχολικής αποτυχίας σ’ αυτές τις περιοχές είναι 2 φορές υψηλότερα από τα αντίστοιχα εθνικά. Εδώ το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει εγγράψει μια απόλυτη αποτυχία. Οι αρχές της ευρωπαϊκού ουμανισμού που διδάσκονται οι νεαροί μαθητές δεν τους πείθουν γιατί βρίσκονται σε μια καταφανή αντίθεση με την πραγματικότητα του αποκλεισμού και του υφέρποντα ρατσισμού που βιώνουν. Από την άλλη ο σκληρός εθνοκεντρισμός που διέπει τη γαλλική εκπαίδευση δε μπορεί να αφομοιώσει την ευαισθησία των εθνοτικών μειονοτήτων και τα διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Για τους μαθητές που κατάγονται από την Αλγερία ή τη Μαρτινίκα οι Γαλάτες δε μπορούν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς.
Σαββατοκύριακο που πέρασε σε μία από τις συνήθεις επιδρομές της Αστυνομίας στη γειτονιά συνελλήφθησαν 5 μαθητές της Catty και τώρα η ίδια ηγείται μιας καμπάνιας για την απαλλαγή τους. «Πρέπει να ζεις εδώ για να μπορείς να νιώσεις τις συνθήκες που μεγαλώνει ένας νέος άνθρωπος και να μπορείς να χτίσεις δεσμούς εμπιστοσύνης μαζί το. Ισχύει ότι η βία είναι στοιχείο της καθημερινότητας τους. Αρκετοί παίρνουν ναρκωτικά ή πίνουν αλκοόλ. Μερικές φορές η βία εισβάλλει κα μέσα στο σχολείο είτε με επιθέσεις κατά των καθηγητών είτε με συγκρούσεις μεταξύ των μαθητών που είναι σε συμμορίες. Αυτό όμως που εγώ θεωρώ πιο σημαντικό είναι η συμβολική βία. Για παράδειγμα μιλούν πολύ γρήγορα, κοφτά και δυνατά . Σα να θέλουν να ακουστούν…». Δεν ακούγονται όμως. Τα ποσοστά ανεργίας εδώ φτάνουν το 40 – 50% στους νέους, υπερδιπλάσια συγκριτικά με τον εθνικό μέσο όρο. Έχει υπολογιστεί ότι το 20% απ’ αυτούς εμπλέκεται σε διάφορες μορφές παραβατικότητας ώστε να επιβιώσει οικονομικά. Σύμφωνα με παλιότερη έρευνα της εφημερίδας Le Mοnde οποιαδήποτε μέριμνα είχε ληφθεί παλιότερα για την κοινωνική υποστήριξη αυτών των ομάδων σταδιακά εξανεμίζεται. Τα τελευταία χρόνια καταγράφεται μια κατά 20% ετήσια μείωση των επιδοτήσεων των συνεταιρισμών γειτονιάς που δουλεύουν με νέους, των προγραμμάτων μαθητείας, των πιστώσεων φόρου για την πρόσληψη νέων από τα γκέτο, των προγραμμάτων καταπολέμησης του αναλφαβητισμού και των προγραμμάτων «πολιτικής αγωγής» των ανηλίκων από εκπαιδευμένους αστυνομικούς.
Μια πρωινή βόλτα στη γειτονιά με δεκάδες ανθρώπους σε παραγωγική ηλικία να κάθονται σε παρέες στα σκαλάκια επιβεβαιώνει στους στατιστικούς δείκτες. Είναι πολύ καχύποπτοι σε ξένα πρόσωπα. Η θέα της φωτογραφικής μηχανής παραπέμπει στην Αστυνομία. Μας σταματούν διαρκώς , μας ρωτούν κάπως επιθετικά αν είμαστε αστυνομικοί και δείχνουμε δημοσιογραφική ταυτότητα για να τους καθησυχάσουμε και να πιάσουμε κουβέντα. Το βασικό αν όχι μοναδικό αυθεντικό στοιχείο πολιτικοποίησης για τους νέους εδώ είναι το αντικατασταλτικό. Λογικό επαγόμενο της έντονης αστυνομικής παρουσίας, των εξευτελιστικών ελέγχων και συνεχών επιδρομών. Αυτή είναι η επίσημη εμφάνιση του γαλλικού κράτους. «Police partout. Justice nulle part» (Αστυνομία παντού, δικαιοσύνη πουθενά) γράφει στον τοίχο, δίπλα στο νοσηλευτικό κέντρο. Στην άκρη ενός γιγαντιαίου συγκροτήματος με 20όροφες ομοιόμορφες πολυκατοικίες με στενά μπαλκόνια μαυρισμένα από τα συχνά βραχυκυκλώματα που προκαλούνται εξαιτίας της παλαιότητας των ηλεκτρικών συσκευών, έχει ένα γηπεδάκι μπάσκετ. Ρωτάω τον 22χρονο Abdul από την Αλγερία «Σπουδάζεις ή δουλεύεις;». «Ούτε σχολείο, ούτε δουλειά. Εδώ είναι γκέτο» απαντάει αφοπλιστικά. Ούτε αυτός, ούτε οι περισσότεροι νέοι εδώ έχουν πάει ποτέ στο Παρίσι. Μένουν με τις οικογένειες τους σε μικρά διαμερίσματα σοβιετικού τύπου και βολοδέρνουν όλη μέρα στη γειτονιά μ’ ένα εναλλασσόμενο βλέμμα παραίτησης και οργής.
Ίδια βλέμματα συναντήσαμε και στο Argenteuil, μάλλον λιγότερο άγρια απ’ αυτά που είδε ο Νικολά Σαρκοζύ, όταν κάνοντας περιοδεία ως υπουργός Εσωτερικών τότε, αποκάλεσε τους νέους των προαστίων «σκυλολοι» και δεσμεύτηκε on camera ότι θα απαλλάξει τους ήσυχους νοικοκυραίους απ’ αυτούς. Το Argenteuil με 105.000 κατοίκους περίπου θεωρείται από τις πιο επικίνδυνες ζώνες με αναλογία 207,43 παραβατών ανά 1000 κατοίκους όταν ο αντίστοιχος εθνικός μέσος όρος είναι 83 ανά 1000 κάτοικους. «Όπου υπάρχει μιζέρια, υπάρχει και εγκληματικότητα και ναρκωτικά» υποστηρίζει ο Kelly σ’ ένα μαγαζί που πίνουμε καφέ, κοντά στην église de Sannois , ένα όμορφο αρχιτεκτονικό μνημείο από το 1864. Ορισμένα τέτοια ιστορικά ίχνη σε συνδυασμό με το ποτάμι που διασχίζει το προάστιο, το κάνουν λιγότερο μουντό. Πανοραμικά και εξωτερικά τουλάχιστον γιατί η λογική της αρχιτεκτονικής των διαμερισμάτων είναι ίδια κι απαράλλακτη. Ο Kely είναι 23 χρονών , γεννήθηκε στη Γαλλία αλλά κατάγεται από τη Γουαδελούπη, ψάχνει για δουλειά. Ζει με την 5μελή οικογένεια του σ’ ένα διαμέρισμα 70 τμ. Η οικογένεια πρέπει να συντηρηθεί από το μισθό των 1300 ευρώ του πατέρα. Μπορεί να μη δείχνει ιδιαίτερη αισιοδοξία αλλά έχει μια σπάνια σταθερότητα και ωριμότητα στη φωνή του «Μη γελιόμαστε. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο Παρίσι και τα προάστια. Δεν έχω πάει αλλά το καταλαβαίνω. Τα προβλήματα όμως στην βάση τους είναι πολιτικά» λέει. Στο σταθμό του τρένου μια ακούγεται μια εντυπωσιακή γυναικεία φωνή να τραγουδάει όπερα. Είναι η 53χρονη Ζανίς από τη Γουαδελούπη. Δεν έχει πτυχίο αλλά έχει καταφέρει να επιβιώνει από τη μουσική, κάνοντας μαθήματα σε παιδάκια και τραγουδώντας στο τρένο και το μετρό. «Οι άνθρωποι είναι όλα και λιγότερο χαρούμενοι. Γίνονται σκυθρωποί και βιαστικοί» παρατηρεί. Ισχύει, αυτό παρατηρούμε κι εμείς σ’ όλο το Παρίσι. Εδώ όμως αυτή η αίσθηση είναι πιο έντονη. Ίσως γιατί τα πρόσωπα έχουν πάψει να είναι χαρούμενα πολύ πριν την οικονομική κρίση και τα προγράμματα λιτότητας. Τα εισοδήματα των κατοίκων στα banlieue είναι κατά 20 -30 % χαμηλότερα απ’ ότι στις υπόλοιπες περιοχές του Παρισιού.
Επόμενος σταθμός – με μετρό αυτή τη φορά – το St Denis. Ο επιβλητικός ναός της Βασιλικής, ένα μοναδικό κομψοτέχνημα είναι η πρώτη εικόνα που αντικρίζει ο επισκέπτης. Παραπλανητική όμως. Μπροστά απλώνεται η rue de Rebublique , κύτταρο οικονομικής και κοινωνικής ζωής για τη γειτονιά με μια αγορά γεμάτη λαϊκά μαγαζιά. Ο δρόμος μοιάζει περισσότερο με πολύχρωμο ποτάμι. Σ’ αυτό το προάστιο των 100.000 κατοίκων υπολογίζεται ότι ζουν περίπου 85 κοινότητες. Είναι μια εργατική περιοχή και για πολλά χρόνια ο δήμος άνηκε στην αριστερά. Τώρα όμως βουλιάζει στη φτώχεια και τη μιζέρια. Το 2005 τυλίχτηκε κι αυτή στις φλόγες της αγανάκτησης. Πάνω στον κεντρικό δρόμο υπάρχουν καταλήψεις παλιών και ακατάλληλων για κατοίκηση εγκαταλελειμμένων κτιρίων από μετανάστες . Πιο μέσα στα στενά η απελπισία είναι ζωγραφισμένη παντού και ψάχνει διέξοδο από τη βιωμένη κόλαση σε τεχνητούς παράδεισους. Η διακίνηση ναρκωτικών δίνει και παίρνει. Βρίσκουμε τη 40χρονη Βαλέρια από τη Σενεγάλη στα σκαλιά ενός κτιρίου έτοιμη να σνιφάρει. Μας λέει μόνο ότι είναι άστεγη και μας διώχνει. Στο βάθος η ίδια μονότονη παράσταση, τεράστια συγκροτήματα μπετόν με πολυώροφα χαμηλοτάβανα κτίρια και μια διάχυτη δυσοσμία ούρων στους ελεύθερους κοινόχρηστους χώρους.
Εδώ μένει ένας από τους ιστορικούς ηγέτες του Μάη και νυν στέλεχος του αριστερού κόμματος NPA, Alain Krivin. Ως ευρωβουλευτής παλιότερα είχε καλέσει 2 τάξεις από υποβαθμισμένα σχολεία της γειτονιάς στις Βρυξέλλες. Ακόμα θυμάται την έκπληξη των ανδρών της ασφάλειας του Ευρωκοινοβουλίου. «Τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ότι πριν 6 χρόνια γιατί η οικονομική κρίση επιτείνει το πρόβλημα. Η ανεργία καλπάζει και δημιουργούνται συμμορίες μόνο από άνδρες. Η θέση της γυναίκας είναι πολύ υποβαθμισμένη. Αρκετές φορούν μαντήλα όχι από θρησκοληψία αλλά για να μη τις ενοχλούν σεξιστικά. Έχουν μια συνολική απαξίωση προς την πολιτική και τους φορείς τους. Ξέρουν για παράδειγμα το Μπεζανσενο (σσ ο μέχρι πρότινος υποψήφιος του κόμματος με τεράστια δημοφιλία λόγω της νεαρής ηλικίας του και της εργατικής καταγωγής του). Λένε ότι είναι ωραίος τύπος αλλά μέχρι εκεί. Η αριστερά πρέπει να σκεφτεί τον τρόπο να είναι χρήσιμη γι’ αυτός κι όχι να εμφανίζεται με κυρηγματικό λόγο. Να μην επιτρέψει να διεισδύσει εδώ το δηλητήριο της ξενοφοβίας. Η Μαρί Λεπέν μπορεί να έχει διαφορετική γλώσσα απ’ τον πατέρα της αλλά δεν έχει διαφορετική πολιτική. Εξαγγέλλει ότι θα διώξει 3 εκατ μετανάστες και δυστυχώς αυτή η θέση έχει απήχηση στα λαϊκά στρώματα» υποστηρίζει. «Φανταστείτε» λέει «ότι υπάρχουν σχολεία με 20 μαθητές ανά τάξη». Εντάξει , το Υπουργείο Παιδείας, έχει μεριμνήσει ώστε να μη χρειαστεί να οργιάσει η φαντασία μας.
Στο Πανεπιστήμιο του St Denis, το «Πανεπιστήμιο του Κόσμου», μας περιμένει ο καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Alain Bertho. «Εδώ έχουμε φοιτητές απ’ όλες τις γωνιές του κόσμου και της Γαλλίας εκτός απ’ τα προάστια. Οι νέοι στα προάστια είναι γάλλοι πολίτες αλλά β’ κατηγορίας. Ο ρατσισμός της Αστυνομίας και η αυταρχικοποίηση του κράτους είναι δεδομένα. Το ερώτημα της μετανάστευσης όμως είναι σύμφυτο με τη φτώχεια. Δεν υπάρχει από μόνο του και είναι το πραγματικό ερώτημα». Έχει βραδιάσει. Η όψη της rue de Rebublique είναι διαφορετική τη νύχτα. Άδεια και αποκρουστική. Ο κόσμος έχει κλειδωθεί στα κελιά του και η Αστυνομία έχει πάρει τη θέση της στο δρόμο. Όση Αστυνομία δε συναντήσαμε 10 μέρες στο κέντρο του Παρισιού, είδαμε σε λίγες ώρες στο St Denis. Στην είσοδο του μετρό όμως είναι λιγότερο πένθιμα. Ο Despee Gonzales με την κολεκτίβα του ραπάρουν ασύστολα και πωλούν τα cd που φτιάχνουν μόνοι τους. Η γαλλική ραπ άνθησε σ’ αυτές της γειτονιές και συμπύκνωσε το βίωμα τους. Είναι ενδεικτικό ότι το 2005 153 βουλευτές και 49 μέλη της Συγκλήτου κυρίως της Δεξιάς ζήτησαν να δικαστούν συγκεκριμένα συγκροτήματα ραπ για ηθική αυτουργία στις εξεγέρσεις. Δεν τους απασχόλησε ιδιαίτερα ότι πολλά από τα τραγούδια στα οποία αναφέρθηκαν είχαν γραφτεί πριν από μία δεκαετία και πολλά συγκροτήματα είχαν ήδη διαλυθεί. Μπαίνουμε στο μετρό. Ένα δαιδαλώδες σύστημα ελέγχου και κανόνων συμπεριφοράς αναπτύσσεται , ώστε να μετακινείται το πλήθος πειθαρχημένα. Οι νέοι των προαστίων πηδούν τα κιγκλιδώματα και γράφουν συνθήματα. Είναι ένας ακόμα τρόπος αντίδρασης στην υιοθέτηση αυστηρών προτύπων διαγωγής.
Παίρνουμε το τρένο για νότια. Σταματάμε στο Tarterels. Δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 60 όταν εγκαταστάθηκε εδώ η βιομηχανία Snemac και υπήρχε ανάγκη να οικοδομηθούν φθηνά διαμερίσματα για να στεγαστούν οι εργάτες. Σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία το 20% των διαμερισμάτων κάθε δήμου πρέπει να είναι κοινοτικά. Αρκετοί δήμοι όμως προτιμούν να παραβαίνουν το νόμο και να πληρώνουν πρόστιμα , γιατί θεωρούν ότι αυτές οι κατασκευές συμβάλλουν στην υποβάθμιση των γειτονιών. Αυτός ο δήμος άνηκε επίσης στην αριστερά. Τώρα έχει εκλεγεί ένας δεξιός δήμαρχος με σημαία το γκρέμισμα των εργατικών πολυκατοικιών για να ξεφύγει η γειτονιά απ’ τη γκετοποίηση όπως λέει. Πέφτουμε πάνω στον «κόκκινο πύργο», την πρώτη κοινωνική πολυκατοικία που φτιάχτηκε. Το τελεσίγραφο της αστυνομίας λέει πως πρέπει να εκκενωθεί έως τις 31 του Δεκέμβρη. Όσοι φεύγουν σφραγίζονται οι πόρτες για να μη μπουν νέοι και κάνουν κατάληψη. Οι περισσότεροι όμως δεν έχουν που να πάνε. Συχνά η Αστυνομία κάνει εφόδους με σκυλιά και ρίχνει δακρυγόνα ακόμα και μέσα στα σπίτια.
Η Ντίνα Μπακαλέξη, ελληνίδα που μας συνοδεύει στην περιήγηση, μας εξηγεί ότι «όλα αυτά είναι ένα πρόσχημα για να εκδιώξουν τα λαϊκά στρώματα και τους μετανάστες και να αλλάξουν τη φυσιογνωμία της περιοχής». Από τότε που έφυγαν οι βιομηχανίες, ο κόσμος μαράζωσε. Ο δήμος διαμόρφωσε ζώνες φοροαπαλλαγών για να έρθουν επιχειρήσεις και να απορροφήσουν εργασιακά τον πληθυσμό της περιοχής. Εγκαταστάθηκαν κυρίως εταιρείες logistics που απλώς απολαμβάνουν τις φοροαπαλλαγές , καθώς οι κάτοικοι δε μπορούν να καλύψουν τις θέσεις εργασίας που προσφέρουν, αφού δεν έχουν το ανάλογο μορφωτικό επίπεδο. «Οι νέοι εγκαταλείπουν το σχολείο και δε βρίσκουν δουλειά πουθενά. Μόνο και μόνο η διεύθυνση τους αποτελεί αποθαρρυντικό παράγοντα για οποιαδήποτε πρόσληψη. Επειδή μένουν εδώ θεωρούνται αλήτες και εγκληματικά στοιχεία». Λίγο παραπέρα είναι τι τζαμί, χωρητικότητας 600 ατόμων. «Αυτό είναι μικρό, στη διπλανή πόλη έχει ένα μεγαλύτερο» μας πληροφορεί ο ιμάμης. Εμείς με τη σειρά μας τον ενημερώνουμε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει επίσημο τέμενος. Εκπλήσσεται, «Είναι κρίμα γιατί η Ελλάδα είναι μια όμορφη και ανοιχτή χώρα. Ελπίζω να φτιαχτεί γρήγορα γιατί δε μπορεί κανένας να λατρέψει με αξιοπρέπεια το θεό του στα υπόγεια».
Κάπου εδώ τελειώνει για μας το φευγαλέο πέρασμα στα γαλλικά προάστια . Ξεθώριασε στο μυαλό μας η παριζιάνικη ομορφιά, έμεινε μόνο η σπαραγματική σιωπή ενός εγκλωβισμένου και εσαεί ξένου νεανικού πληθυσμού. Και μερικοί στίχοι:
«Τώρα οι Άθλιοι στου Γιάννη Αγιάννη την πόλη
σε τσιμεντένια μπουντρούμια στριμωγμένοι είναι όλοι·
γομωμένο φυτίλι από στουπί σε μπουκάλι
γίνεται κάθε περήφανος που σηκώνει κεφάλι.
Μια ανάσα δρόμο από την Πόλη του Φωτός
μνήμες σέρνονται να θαφτούνε εκτός.
Πίσω απ’ την όμορφη παριζιάνικη εικόνα
είδα έναν σκοτεινό κι ατέλειωτο χειμώνα.»
Sadahzinia
Ασκήσεις μνήμης
Την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2005 μια ομάδα περίπου δέκα εφήβων μεταναστών, παίζουν ποδόσφαιρο στο Clichy-sous-Bois Το παιχνίδι τελειώνει και οι νεαροί κατευθύνονται προς τα σπίτια τους. Ξεκινά μια αναιτιολόγητη αστυνομική επιχείρηση. Στη θέα τους, τρεις από τους νεαρούς μετανάστες απομακρύνονται τρέχοντας. Οι αστυνομικοί τους κυνηγούν, στην προσπάθειά τους να κρυφτούν σε έναν ηλεκτρικό υποσταθμό της Γαλλικής εταιρίας ηλεκτρισμού, οι δύο από τους νεαρούς και πεθαίνουν από ηλεκτροπληξία,. Ο τρίτος τραυματίζεται και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Μόλις γνωστοποιείται το γεγονός, διακόσιοι περίπου νέοι του προαστίου Clichy-sous-Bois συγκεντρώνονται στην πλατεία Beauvau. Και ξεκινά η εξέγερση των γαλλικών προαστίων.
Οι νέοι των προαστίων εμφανίζονται τη νύχτα, πυρπολούν αυτοκίνητα, καταστρέφουν τα σύμβολα του καταναλωτισμού αλλά και τις δικές του υποδομές και συγκρούονται με την αστυνομία. Φορούν μπλούζες με το σύνθημα «Θάνατος για το τίποτα». Η εξέγερση διαχύθηκε γρήγορα στα περισσότερα προάστια της Γαλλίας, όχι μόνο στο Παρίσι αλλά οι εξεγερμένοι καμία στιγμή δε μετακινήθηκαν εκτός των ορίων των περιοχών τους. Την Τρίτη 8 Νοεμβρίου το Συμβούλιο των Υπουργών εγκρίνει την 12ήμερη επιβολή απαγόρευσης της κυκλοφορίας κατά περίπτωση και την εφαρμογή του νόμου έκτακτης ανάγκης που πρώτη φορά εφαρμόστηκε στην Αλγερία το 1955. Ο νόμος εφαρμόζεται στα παρισινά προάστια και σε 30 πόλεις της Γαλλίας. Στις 14 Νοεμβρίου ο Πρόεδρος Ζακ Σιράκ, στον πρώτο μεγάλο του τηλεοπτικό λόγο προς τη γαλλική νεολαία, διαβεβαιώνει ότι θα δημιουργηθούν “ίσες ευκαιρίες για όλους”. Το Συμβούλιο των Υπουργών εγκρίνει την παράταση της εφαρμογής του νόμου έκτακτης ανάγκης για άλλους τρεις μήνες. Ένας πρόχειρος απολογισμός μέτρησε πάνω από 9000 καμένα αυτοκίνητα και 3000 συλλήψεις. Την Άνοιξη που πέρασε οι αστυνομικοί που κατηγορήθηκαν για το θάνατο των δύο νεαρών απαλλάχτηκαν οριστικά.
Τα προάστια επέστρεψαν στην κανονική τους ζωή, στην εξαθλίωση και τον αποκλεισμό. Οι νέοι των προαστίων επιστρέφουν στο ραντεβού τους με την ορατότητα σπασμωδικά κάθε Νοέμβρη. Το 1990 ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν είχε αναρωτηθεί: «Τι μπορεί να ελπίζει ένας νέος που γεννιέται σε μια γειτονιά χωρίς ψυχή, που ζει σ’ ένα κτίριο άσχημο, περιτριγυρισμένο από άλλες ασχήμιες, από γκρίζους τοίχους, σ’ ένα γκρίζο τοπίο για μια γκρίζα ζωή, έχοντας ολόγυρά του μια κοινωνία που προτιμάει να αποστρέφει το βλέμμα και δεν παρεμβαίνει παρά μόνον όταν πρόκειται να θυμώσει, να απαγορεύσει;».
Μια πολλαπλή ματιά της μετανάστευσης
Σ’ ένα ζεστό διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού βρήκαμε το Νίκο Γραικό, καθηγητή ελληνικών στη Γαλλία και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ελληνικής κοινότητας. Εργάζεται στο σύλλογο Φωνή – Γραφή, ένα εγχείρημα που φιλοδοξεί να αποτελέσει δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα σε δυο πολιτισμούς. Ο ίδιος ζει από το 1984 στο Παρίσι και έχει μια πολλαπλή εμπειρία μετανάστευσης, του ανθρώπου που έφτασε ως μετανάστης στη Γαλλία, που βλέπει τις συνθήκες που επικρατούν στα γαλλικά προάστια αλλά και αυτές που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στην Ελλάδα.
«Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι a la carte , δεν προσαρμόζονται ανά περίσταση. Για παράδειγμα εμείς απαιτούμε την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στο γαλλικό σχολείο. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αποδεχτούμε και τις αρχές της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στο ελληνικό σχολείο. Αλλιώς υπονοείται η ανωτερότητα ενός πολιτισμού έναντι άλλων. Δε γίνεται να είσαι δημοκράτης στη Γαλλία και εθνικιστής στην Ελλάδα» μας λέει και συμπληρώνει ότι «η μετανάστευση έχει ταξικά χαρακτηριστικά, είναι σε διαφορετική μοίρα ο έλληνας ακαδημαϊκός στη Γαλλία από τον αλγερινό εργάτη. Στα γκέτο της Γαλλίας απουσιάζει το κράτος και η πολιτική. Τα παιδιά εκεί προσπαθούν να βρουν το δικό τους όραμα μέσα από κακοτράχηλους συχνά δρόμους. Το διακύβευμα είναι η ένταξη και όχι η ενσωμάτωση»
«Όταν φεύγεις απ’ τη χώρα σου κάτι σε διώχνει. Δημιουργείται ένα τραύμα, που παραμένει ανοιχτό για χρόνια». Πίσω του ένα πλακάτ γράφει « Grece generale». Τόσο ο ίδιος όσο και οι περισσότεροι από την κοινότητα έχουν το μυαλό τους στην Ελλάδα και κάνουν ότι μπορούν να υποστηρίξουν τους αγώνες των εργαζομένων στην Ελλάδα. Μπροστά μας η Βαστίλη, σύμβολο της σύγκρουσης των αντιθετικών παραδόσεων της γαλλικής κοινωνίας. Η Γαλλία της Κομμούνας, του Λαϊκού Μετώπου, του Μάη παλεύει καθημερινά με τη Γαλλία του Πετέν, της αποικιοκρατίας, του Λεπέν… Χάνει στα σημεία αλλά δε βγαίνει νοκ αουτ.
ΥΓ: Ελπίζω ότι ο Νικολά Σαρκοζύ δε θα στείλει επιστολή διαμαρτυρίας
Μαρία Λούκα
Διαβάστε: «Η Γαλλία φλέγεται; Η εξέγερση των προαστίων», Ανδρέας Πανταζόπουλος, εκδ Πολις
Ο συγγραφέας επιχειρεί να καταγράψει και να αναλύσει το θεωρητικό προβληματισμό που αναπτύχθηκε γύρω από την εξέγερση των προαστίων και να αποκωδικοποιήσει τους συμβολισμούς της
Το ντοκιμαντέρ του Εξάντα που σε μια διεθνή δημοσιογραφική αποκλειστικότητα, κατάφερε να εισχωρήσει το 2005 στα απροσπέλαστα γκέτο του Παρισιού, στην καρδιά των επεισοδίων.
Το βιβλίο συζητήθηκε στη δεκαετία του ’80. Είναι η προσωπική μαρτυρία του συγγραφέα για τη θητεία του στην αστυνομία και κυρίως στο νεοσύστατο, τότε, σώμα των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης.
Ο νεαρός Χρήστος «αρπάζει» την ευκαιρία και με τη βοήθεια του οικογενειακού περιβάλλοντος εντάσσεται στις τάξεις της αστυνομίας. Είμαστε στο 1974, μεταπολίτευση. Η φίλη του Χρήστου έχει τις αντιρρήσεις της. «Χρήστο, η αστυνομία δεν είναι τυχαίο επάγγελμα, στο ξαναλέω… θα σου αλλάξει τη ζωή». «Σιγά…. σιγά, φόρα πήρες. πού βρισκόμαστε, στο Μεσαίωνα; Επειδή δείρανε παλιά το γέρο σου γιατί ήτανε κομμούνι στην αστυνομία το πήραμε σχοινί – κορδόνι μέχρι τώρα πέφτει ξύλο;» (σελ. 13)
Παράλληλα παρακολουθούμε και την ιστορία του Μίμη, που από την επαρχία θα βρεθεί και αυτός στην αστυνομία και στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης τους στη σχολή θα γίνουν φίλοι και θα ακούν μαζί τις συμβουλές των ανωτέρων τους. «Όταν βγαίνετε από τη σχολή στον έξω κόσμο, να είσαστε κόσμιοι. Πρέπει να το καταλάβετε ότι είσαστε οι αυριανοί αστυφύλακες. Να προσέχετε με ποιους κάνετε παρέα. Η Αθήνα δεν είναι σαν τα χωριά σας. Μακριά από πουτάνες, πούστηδες και κομμουνιστές». (σελ. 28) Η εκπαίδευση περιλαμβάνει και το καμάρι για το υπηρεσιακό περίστροφο που κουβαλάνε μαζί τους στις εξόδους. «Αισθάνονται όλοι συμπρωταγωνιστές του Αλαίν Ντελόν, στο έργο ‘‘για το τομάρι ενός μπάτσου’’». (σελ. 29)
Η απόσταση που χωρίζει το Χρήστο από τον παλιό του εαυτό είναι ήδη φανερή στη συνάντησή του με την πρώην φίλη του. Της τηλεφωνεί αυτός. «… την πεθύμησα, έχω και ανάγκη από μια καλή συζήτηση, γιατί μέσα στη σχολή όλο μαλακίες συζητάμε». (σελ. 30) Η κουβέντα τους αποδεικνύει ότι το χάσμα είναι αγεφύρωτο. «Τρεις μήνες έχεις εκεί μέσα και έγινες ίδιος μ’ αυτούς» (σελ. 32) του απαντά η Έλενα.
Η εκπαίδευση, και κυρίως η άτυπη, συνεχίζεται με το περίστροφο πάντα να αποτελεί το καμάρι. Παρακολουθούμε μια έξοδο για διασκέδαση σε λαϊκό κέντρο. «Γρίβα σε θέλει ο βασιλιάς. Παραγγελιά! …. Στην πίστα, Μυτιληνιός, Λαμιώτης, Κουτσός, πιασμένοι σύρουν το χορό. Από τα σακάκια τους ξεχωρίζουν τα μεγάλα Σμιθ Γουένσον, μπηγμένα στην πίσω τσέπη γιατί δεν έχουν θήκη». (σελ. 34)
Στην σελίδα 39 η ίδρυση της νέας υπηρεσίας, των ΜΑΤ, αναγγέλλεται στους εκπαιδευόμενους και σε αυτήν τελικά θα επιλεχθούν όλοι. Ο Χρήστος «ακολουθεί» αλλά ήδη μέσα του φαίνεται να λειτουργούν και άλλες σκέψεις. Συγκρούεται λεκτικά με τον αδελφό του που βλέπει τη μεταμόρφωσή του.
Από τη σχολή στο Τμήμα Τάξης. Τα περιστατικά που ζει οξύνουν μέσα του τις αντιθέσεις που βιώνει. Η ελαστική συνείδηση φαίνεται να έχει όρια. Προσφέρει καφέδες σε νεαρούς που πιάστηκαν για παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό, «Γιατί ρε παιδιά δεν τους λέτε που είναι ο σταθμός; Αυτοί δε θα πάψουν να σας βαράνε μέχρι να το μάθουν» και δέχεται την οργή των ανωτέρων, «Ρε μαλακισμένο, πρόσφερες καφέδες στα κλεφτρόνια που δε μαρτυράνε;» (σελ. 56) και με το Μίμη συζητούν, «Α! Ξέχασα όταν τους βαράγανε το βράδυ τους έλεγαν – Είσαστε κομμούνια και οργανωμένοι, σας έχουμε δει σε διαδηλώσεις και κάτι τέτοια. Αυτοί ορκίζονταν στην μάνα τους ότι δεν είναι αναμιγμένοι πουθενά. – Πω! πω! τι γίνεται ρε Μίμη. Δηλαδή οι ασφαλίτες δικάσανε, καταδικάσανε και εκτελέσανε. – Αυτά να τα βλέπεις εσύ ρε μαλάκα που έκανες τον πονηρό στη σχολή, περί Δημοκρατίας». (σελ. 59) Τα ΜΑΤ μοιάζουν διέξοδος για το Χρήστο «Αργούν να γίνουν και τα ΜΑΤ για να φύγουμε από δω». (σελ. 59)
Η εκπαίδευση των ΜΑΤ περιλαμβάνει τρέξιμο, σκοποβολή, εκμάθηση της εξάρτυσης και συνθήκες δακρυγόνων και «μάχης». Η υπηρεσία στα ΜΑΤ γίνεται με οκτάωρα σε διάφορα καίρια σημεία της Αθήνας. Πλησιάζει η επέτειος του Πολυτεχνείου 1976. Οι αστυφύλακες παρακολουθούν ανάλογη εκπομπή για τα γεγονότα. «– Έλα ρε ψηλέ, δέκα φορές την έχουμε δει τη μαλακία στην τηλεόραση, δεν τη βαρέθηκες. – Ρε Μίμη, άραγες αυτός ο νεαρός στην πύλη σκοτώθηκε; – Μπα αυτοί είναι τσακάλια και μετά αφού είδε το τανκ, ο μαλάκας τι τόπαιζε ήρωας;» (σελ. 70)
Η ανάγνωση του βιβλίου δε μπορεί να υποκατασταθεί από την παρουσίασή του εδώ. Η αξία του δε βρίσκεται στις λογοτεχνικές αρετές του για τις οποίες πολλές ενστάσεις θα είχε κάποιος. Η αξία του παραμένει μοναδική ως προσωπικής μαρτυρίας.
Η εκπαίδευση, τα οκτάωρα, τα γήπεδα, η «προσωπική» ζωή, οι συζητήσεις μεταξύ των αστυφυλάκων, οι ασκήσεις ετοιμότητας, οι κλούβες, η αναμονή μέσα στις κλούβες, η σωματική εξάντληση, η αντιμετώπιση από τους ανώτερους, το ξύλο, ο υπερβάλλων ζήλος, η διοίκηση και η συνείδηση του Μίμη της οποίας η ελαστικότητα έχει τα όριά της. Όλα αυτά διαγράφονται πίσω από τις γραμμές του κειμένου. Παρακολουθούμε τη σκέψη του συγγραφέα στη σελ. 101. «Η πολιτεία έχει δώσει στο αστυνομικό όργανο όπλο και εξουσία που συνήθως γίνεται ‘‘εξουσία’’ για εκτόνωση του οργάνου. Με θλιβερά και πολύ επιζήμια αποτελέσματα, σε βάρος του λαού όπως ξυλοδαρμοί στους δρόμους σε νεαρούς που αντιμίλησαν, σ’ αυτούς που έφεραν για εξακρίβωση στο τμήμα ή σ’ αυτούς που πιάσανε σε λέσχες, σ’ αυτούς που πιάσανε με μηχανάκια. Και εύκολα υπάρχει η δικαιολογία: Αυτοί είναι αλήτες, θέλουνε ξύλο. Λάθος, είναι απλώς νεολαία με τα δικά της ξεσπάσματα».
Φτάνουμε στο Νοέμβριο 1980. Τα γεγονότα αυτού του μήνα είναι γνωστά, το ενδιαφέρον τους εδώ βρίσκεται πάντα στην οπτική που καταγράφονται από έναν αστυφύλακα των ΜΑΤ. Οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι: «Μία νεκρή, ένας βαριά και δεκάδες τραυματίες» Και «Ο Χρήστος πάνω σ’ ένα άδειο γραφείο συμπληρώνει μια κόλα διαγωνισμού: ‘‘Λαμβάνω την τιμή να παρακαλέσω υμάς όπως ευαρεστούμενοι μοι δεχθείτε την παραίτησίν μου’’».
Το ΔΝΤ μας βάλανε πεσανε και τα σπρεντ. Θαρρώ το κωλωράκι μου δε θα 'χει χάπι εντ!
Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα.
Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.
Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους.
Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.
Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε, έναντι 500 ευρώ.
Και αποχώρησε.
Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.
Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.
Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.
Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη.
Μάταια.
Η αξία τους είχε πατώσει.
Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.
Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.
Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.
Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους.
Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους.
Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.
Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.
Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.
Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες.
Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους;
Τι θα κάνεις εσύ;
(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς», των γαιδάρων)
Χφες μας ζήτησε η βασκάλα να γράψουμε έκφεση με τίτλο «Τι φέλω να γίνω όταν φα μεγαλώσω«.
Οι βασκάλες βεν πρέπει να έχουν και πολλή φαντασία ή βαριούνται πολύ γιατί αυτή την έκφεση την έχει γράψει και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου και η γιαγιά μου. Στην αρχή , σκέφτηκα να αντιγράψω τη βική τους αλλά σίγουρα φα με έπαιρναν χαμπάρι γιατί η μαμά μου ήφελε να γίνει αεροσυνοβός, ο μπαμπάς μου βημόσιος υπάλληλος και η γιαγιά μου παντρεμένη.Η μαμά μου έγινε υψοφοβική, ο μπαμπάς μου βημόσιος σκλάβος και μόνο η γιαγιά μου τα κατάφερε.
Εμένα βε μου αρέσει καφόλου αυτή η έκφεση γιατί είναι σα να μου λένε ότι τώρα που είμαι μικρή βεν είμαι τίποτα και πρέπει να μεγαλώσω για να γίνω κάτι. Ευτυχώς που έχουμε εκλογές ( εκλογές είναι όταν βεν έχεις σχολείο Παρασκευή και Βευτέρα ) και έτσι έχω χρόνο να σκεφτώ τι φέλω να γίνω.Παλιά ήφελα να γίνω μπαλαρίνα και μετά, πέρυφι, ήφελα να γίνω σαν τους «αλήτες του Βεκέμβρη» αλλά, αν φυμάστε, έγινε χαμός στο σχολείο και βε φέλω να περάσω τα ίβια.
Φέτος αποφάσισα ότι με συμφέρει να γίνω πρωφυπουργός.
Πρώτον,μου αρέφουν πολύ τα ταξίβια και άμα είσαι πρωφυπουργός πηγαίνεις όπου φέλεις, τσάμπα. Βηλαβή,όχι ακριβώς τσάμπα,αλλά τέλος πάντων, τσάμπα για σένα. Τι σε νοιάζει άμα πληρώνει άλλος; Βέβαια φα μπορούσα να γίνω αεροσυνοβός, όπως ήφελε και η μαμά μου, αλλά πρώτον, βεν το βλέπω να γίνομαι ψηλή και μετά,άμα γίνω αεροσυνοβός μπορεί να γίνω και γυναίκα πρωφυπουργού, οπότε είναι καλύτερα να γίνω κατευφείαν πρωφυπουργός, να γλιτώσω και το γάμο.
Βεύτερον, άμα είσαι πρωφυπουργός μπορείς να κάνεις ό,τι φέλεις χωρίς να σε τιμωρεί κανένας, ακόμα και να λες ψέματα. Και έχει πολύ πλάκα να λες ψέματα, όπως τότε που είπα στη μαμά μου ψέματα ότι με πονάει η κοιλιά μου και βεν πήγα στο σχολείο και έκατσα βυο μέρες σπίτι βλέποντας ταινίες Μπάρμπυ. Αλλά μετά,το πήρε χαμπάρι ότι ήταν στα ψέματα και με κατσάβιασε. Ενώ άμα είσαι πρωφυπουργός, όχι μόνο βε σε κατσαβιάζουν αλλά σε ψηφίζουν και σε χαιρετάνε. Νομίζω ότι άμα είσαι πρωφυπουργός είναι κάπως σαν υποχρεωτικό να λες ψέματα.Φα μπορούσα να γίνω και βικηγόρος και να λέω ψέματα, αλλά και πρέπει να μου βγει ο κώλος βιαβάζοντας κάτι χοντρά βιβλία και φα πρέπει να φοράω ταγιέρ που βε μου αρέσουν καφόλου.
Επίφης, αν γίνεις πρωφυπουργός βε χρειάζεται να βουλεύεις κάφε μέρα ή βε χρειάζεται να βουλεύεις καφόλου. Βάζεις άλλους να βουλεύουν για σένα ή άμα βαριέσαι να το κάνεις και αυτό βρίσκεις φίλους με παράξενα ονόματα, σαν αγγλικά αλλά όχι ακριβώς,και τα κάνουν όλα χωρίς να σκας.Και παίρνεις και σύνταξη νωρίς. Βέβαια σύνταξη βεν ξέρω τι είναι αλλά είναι κάτι που το φέλουν όλοι, οπότε μάλλον είναι καλό.
Κυρίως φέλω να γίνω πρωφυπουργός γιατί μπορώ. Γιατί είμαι και από μεγάλη οικογένεια – έχω 12 ξαβέρφια, πολλούς φείους( οι περισσότεροι μαλάκες αλλά βεν έχει σημασία) – και έχω και μεγάλο όνομα. Για να γίνεις πρωφυπουργός χρειάζεται να έχεις επίφετο με τέσσερις συλλαβές και το βικό μου έχει έξι.Και τέλος, άμα είσαι πρωφυπουργός,ακόμα και αν βε σου κόβει, κανένας βε σε λέει απλά ηλίφιο, αλλά ηλίφιο πρωφυπουργό. Και βεν είναι το ίβιο.
Αλλά ο βασικότερος λόγος είναι ότι φα μπορώ να κάνω εκλογές κάφε Κυριακή και τα παιβάκια φα γλιτώνουν σχολείο. Τώρα όμως που κάφομαι και τα γράφω όλα αυτά,αρχίζω και προβληματίζομαι. Αφού φα μένω σε μέγαρο, βηλαβή μεγάλο σπίτι,πώς φα μπορώ να το καφαρίζω;Βηλαβή, οκ, βε φα κουράζομαι στη βουλειά αλλά φα μου βγαίνει η πίστη να κάνω παρκέ; Και φα πρέπει να βγαίνω στην τηλεόραση κάφε τόσο; Και να με κοροιβεύουν που μιλάω ψευβά; Και φα πρέπει να αλλάζω την αλυσίβα στο ποβήλατό μου όσο είμαι καβάλα; Και φα μπορώ να φιλήσω το αγόρι μου βημόσια, με γλώσσα , όπως κάνουν αυτοί που μεγάλωσαν; Και αν φα φέλω να πάω κάμπιν, φα πρέπει να κουβαλάω μαζί μου βέκα σκηνές με αφρώπους να με φυλάνε;Και αν πάω στη βουλή τη μέρα που αυτή φα καεί, βεν είναι μαλακία να καώ για μια χαζοέκφεση;
Τελικά βε φα γράψω ότι φέλω να γίνω πρωφυπουργός. Γιατί φοβάμαι μήπως γίνω αυτό που γράφω, σαν το μπαμπά μου και τη γιαγιά μου. Και γιατί εγώ φέλω να είμαι όχι να γίνω. Άσε που ακόμα βεν ξέρω αν φα μεγαλώσω ή αν φέλω να μεγαλώσω.Αυτό φα γράψω που βε φα μου πάρει πάνω από βύο λεπτά και φα μου μείνει χρόνος να παίξω με το σκύλο μου. Αλήφεια, άμα είσαι πρωφυπουργός και όλο λείπεις, ποιός χαϊβεύει το σκύλο σου;
Ο Γκάι Φωκς (αγγλ. Guy Fawkes, 13 Απριλίου1570–31 Ιανουαρίου1606), γνωστός επίσης κι ως Γκίντο Φωκς, γεννήθηκε στην Υόρκη (York) κι ήταν Άγγλος στρατιώτης και μέλος μιας ομάδας Kαθολικών συνωμοτών, οι οποίοι οργάνωσαν τη Συνωμοσία της Πυρίτιδας στις 5 Νοεμβρίου1605. Η συνωμοσία, όμως, ξεσκεπάστηκε πριν την ολοκλήρωση του σχεδίου: ο Γκάι Φωκς κι οι συνεργάτες του πέρασαν από ανακρίσεις με βασανιστήρια, κι έπειτα από δίκη καταδικάστηκαν κι εκτελέστηκαν για προδοσία κι απόπειρα δολοφονίας. Σε ορισμένες χώρες η επέτειος αυτής της αποτυχημένης απόπειρας γιορτάζεται στις 5 Νοεμβρίου σαν Νύχτα του Γκάι Φωκς (Guy Fawkes Night ή Bonfire Night).
Μανού Κοπριτάκος
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος 
