Δεκέμβρηδες
Όταν το ρήμα εκτοπίζεται και άρχουν παντού τα επίθετα, θετά παιδιά της συμμορφώσεως και του διακοσμημένου ψεύδους, τέλματα εκτείνονται εκεί όπου ο σπόρος έπιπτε ως σπέρμα.
Μα τότε, ω, τότε δικαιολογούνται – τι λέγω, ευλογούνται όλου του κόσμου οι θυμοί.
Οι εκριζωταί, τότε, δεν είναι (ω άνδρες ασυμμόρφωτοι, ω άνδρες και γυναίκες) απλώς ίππων οπλαί, ή εκσκαφείς, ή παίδες ρινοκέρων, δεν είναι μόνον νοσταλγοί της παμπάλαιας γης της Αττικής ή Βοιωτίας, μα έφηβοι στεφανηφόροι, έφηβοι σπερματικοί και εις το γήρας των ακόμη, θεμελιωταί, και όταν ακόμη δεν το ξέρουν, των νέων Θηβών ή Αθηνών.
Φθάνει να μη γελασθούν, να μην εξαπατηθούν ποτέ από την Σφίγγα των τελμάτων, ή από τους εις εξώστας ή βουλάς λαλούντας σοφιστάς και λαοπλάνους, που σφίγγουν δήθεν στοργικά και πνίγουν, επάνω στα στήθη των τα πέτρινα, μέσα στο φέγγος της καθημερινής μας τραγωδίας (Αλλοί, αλλοί και τρισαλλοί! – Ακούστε, ακούστε, ω άνδρες Βοιωτοί, ω άνδρες Αθηναίοι!) τους παλαιούς και νέους βλαστούς.
«ΟΚΤΑΝΑ»
-Ανδρέας Εμπειρίκος
Το πίσω σπίτι ( Het Achterhuis )
Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 1944
Αγαπητή Κιττυ
Από στιγμή σε στιγμή περιμένουμε την απόβαση. Αν ήσουν και συ εδώ θα βρισκόσουν και ‘συ τόσο πολύ επηρεασμένη όπως κι εγώ με με αυτή την είδηση ή ίσως και θα γέλαγες μαζί μας γιατί έχουμε τζάμπα τρελαθεί. Όλες οι εφημερίδες είναι γεμάτες από αυτές τις ειδήσεις που ταράζουν τόσο πολύ τους ανθρώπους. (περισσότερα…)
Πρωτομαγιά του ’77
κείμενα που βρέθηκε ππριν χρόνια στο Indymedia
Τριάντα χρόνια περάσανε από εκείνη την Πρωτομαγιά, του 1977, που οι αναρχικοί στην Ελλάδα, μην αντέχοντας άλλο να βρίσκονται συνέχεια στην άμυνα απέναντι στους κάθε είδους διώκτες, συκοφάντες και υβριστές τους, περάσανε στην αντεπίθεση και συγκρούστηκαν με την αστυνομία και τους αιώνιους διώκτες τους, τους μαρξιστές, ξεκινώντας μια πορεία βίαιης αντιπαράθεσης που συνεχίζεται ακόμα.
Από εκείνην την Πρωτομαγιά σώζεται μια πολύ όμορφη αφίσα που βρίσκεται στα χέρια της Σύλβιας Παπαδοπούλου, η οποία αρνήθηκε να μου επιτρέψει να την φωτοτυπήσω, δικιολογούμενη ότι την έχει μόνο σε κάδρο. Ενδιαφέρθηκα προσωπικά γι’ αυτήν την αφίσα γιατί στην φωτογραφία του αναρχικού μπλοκ της Πρωτομαγιάς του 1977 φιγουράρω κι εγώ. Η αφίσα αυτή κάτω από την φωτογραφία του αναρχικού μπλοκ έχει ένα τσιτάτο του καρδιναλίου Ρετζ, όπου ο καρδινάλιος προειδοποιεί τους εχθρούς κάποιου μειοψηφικού κινήματος της εποχής του (το κίνημα της Σφενδόνης;) ότι η δύναμη του κινήματος αυτού βρίσκεται στην πίστη που έχει το ίδιο για την δύναμή του. *
"Γνωρίζω ότι δεν τους υπολογίζετε γιατί η Αυλή είναι οπλισμένη, σας ικετεύω όμως να μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ότι πρέπει να τους υπολογίζετε πολύ, κάθε φορά που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι το πάν. Να σε ποιό σημείο βρίσκονται: κι αυτοί αρχίζουν να μην υπολογίζουν τα στρατεύματά σας γιατί το κακό είναι ότι η δύναμή τους υπάρχει μέσα στην φαντασία τους και μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά ότι, εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα είδη ισχύος, όταν φτάσουν σ' ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ό,τι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν."
Καρδινάλιος του Ρετζ
La vie en Rose
Edith Piaf
Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1915, κάτω από μια λάμπα γκαζιού. Ο πατέρας της, Λουί Αλφόνς Γκασσιόν, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Ανιτά Μεγιάρ (Anita Maillard), ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa. Λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή της την εγκατέλειψε και η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια πρώτα κοντά στη μητρική της γιαγιά. Το 1917 ο πατέρας της, που εργαζόταν ως ακροβάτης στο τσίρκο Ciotti, την πήγε στη δική του μητέρα, η οποία ζούσε στο Μπερνέ (Bernay) της (Νορμανδίας) και ήταν ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής. Το 1919 η Εντίθ αρρωσταίνει από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώνεται. Μετά από δύο χρόνια όμως θεραπεύεται χωρίς τη βοήθεια γιατρού και η όρασή της επανέρχεται. Ήταν εφτά χρονών, όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο και γυρνά μαζί του όλη τη Γαλλία. Στα δέκα της η Εντίθ άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους. Αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε πως η κόρη του είχε «όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί» – όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος.
Στα 15, έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, εγκατέλειψε τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, τραγουδώντας στους δρόμους. Στα 17, συναντά τον Λουί Νυυπόν (Louis Dupont), ζουν μαζί και σε ένα χρόνο, στις 11/2/1933, κάνουν ένα κοριτσάκι, τη Μαρσέλ, που όμως μετά από δύο χρόνια πεθαίνει από μηνιγγίτιδα. Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ, όπου και γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ (Louis Leplée), διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος από τη φωνή της υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει «Môme Piaf» (μικρό σπουργίτι). Το 1935 της βγάζει και τον πρώτο της δίσκο. Λίγο αργότερα όμως ο μέντοράς της Λεπλέ δολοφονείται και η ίδια κατηγορείται πως γνωρίζει τον δολοφόνο αλλά δεν τον καταδίδει. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Ρεμόν Ασό (Raymond Asso), που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, φεύγει για να ζήσει στην επαρχία αλλά επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου πολέμου και τη γερμανική κατοχή, δίνει συναυλίες για αιχμάλωτους πολέμου. Εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Γύρω στα 23 της είναι πια μια μεγάλη προσωπικότητα και γυρνάει την πρώτη της ταινία που θριαμβεύει. Από τότε συνεχίζει μια πετυχημένη καριέρα και κάνει μια έντονη ζωή, δίπλα σε αρκετούς συντρόφους. Στα 30 της ερωτεύεται τον Υβ Μοντάν και αναλαμβάνει να στήσει την καριέρα του. Στα τέλη του 1945, γράφει μόνη της την τεράστια επιτυχία της La vie en rose, που στην αρχή περνά αδιάφορη. Καθ’ όλη την καριέρα της γράφει περίπου 80 τραγούδια.
Γνωρίζει μεγάλες δόξες και στη Νέα Υόρκη, όπου ερωτεύεται τον βασιλιά του μποξ, Μερσέλ Σερντάν και ζουν ένα από τα πιο φημισμένα ρομάντζα της εποχής. Ο ξαφνικός θάνατος του Σερντάν σε αεροπορικό δυστύχημα, το 1949, βυθίζει την Πιάφ σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπερνά πραγματικά. Το 1951 έχει δύο σοβαρά τροχαία, ενώ μετά το δεύτερο οι γιατροί της δίνουν για καιρό μορφίνη, στην οποία εθίζεται. Η Πιάφ την ανακατεύει μαζί με αλκοόλ, χειροτερεύοντας έτσι την ήδη κακή κατάσταση της υγείας της.
Το 1952, παντρεμένη με τον τραγουδιστή Ζακ Πιλ, στην πεντηκοστή τουρνέ της στην Αμερική, σε κάποια ρεσιτάλ της συνοδεύεται στο πιάνο από τον νεαρό τότε Ζιλμπέρ Μπεκό. Εκείνη την εποχή ακολουθεί πολλές θεραπείες αποτοξίνωσης, μα οι ουσίες την έχουν καταβάλει. Παρ’ αυτά κάνει εξαιρετικές ηχογραφήσεις.
Τα επόμενα 2 χρόνια μένει κλεισμένη σπίτι της σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μα το 1955, μόλις μαθαίνει πως θα τραγουδήσει στο θέατρο Ολυμπιά, με αφάνταστη ενέργεια δίνει μια αψεγάδιαστη παράσταση. Χωρίζουν με τον Πιλ το 1956. Με μεγάλο ζήλο κάνει άλλη μια περιοδεία στην Αμερική και είναι πια μια διεθνής σταρ. Το 1958 ζει μια ακόμα έντονη σχέση δίπλα στον νεότερο τραγουδιστή και συνθέτη Ζορζ Μουστακί, ο οποίος το 1959 συνθέτει γι αυτήν το τραγούδι Milord που κυκλοφόρησε το 1960 και λίγο αργότερα γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Άλλο ένα σοβαρό τροχαίο αποδυναμώνει περισσότερο την Πιάφ. Μετά από λίγους μήνες καταρρέει κατά τη διάρκεια κονσέρτου της σε κατάμεστη αίθουσα της Νέας Υόρκης.
Σ’ ένα κονσέρτο στη Στοκχόλμη, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, καταρρέει επάνω στην πίστα και η διάγνωση των γιατρών είναι ανίατος καρκίνος. Η Πιάφ δεν πτοείται και συνεχίζει να εμφανίζεται κάνοντας περιοδείες όπως και πριν, συνοδευόμενη όμως από μια νοσοκόμα που της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους.
Το 1960, τραγουδά με επιτυχία το «Non, Je Ne Regrette Rien» (Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα) του Σαρλ Ντυμόν και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας, παρότι συχνά τρεκλίζει και παραπατά στη σκηνή. Το καλοκαίρι του 1961, γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, τον Έλληνα Θεοφάνη Λαμπουκά, που τον βαπτίζει «Τεό Σαγαπό» και τον παντρεύεται τον Οκτώβριο του 1962 (στα 46 της εκείνη και 26 εκείνος). Εκείνο το καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros για το σύνολο της καριέρας της
Η Εντίθ Πιάφ σβήνει την ίδια μέρα με τον φίλο της, Ζαν Κοκτώ, στις 11 Οκτωβρίου του 1963, μόλις στα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse απο κίρρωση. Ο σύζυγός της μεταφέρει την ίδια μέρα του θανάτου της τη σορό της 
στη «δική της πόλη», το Παρίσι. Ο τάφος της βρίσκεται στο παρισινό κοιμητήριο Περ Λασέζ.
Η Πιάφ έφυγε φτωχή αφήνοντας στον τελευταίο σύζυγό της πολλά χρέη και μια τεράστια ιστορία. Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (ηχογράφησε πάνω από 200 τραγούδια) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης. Είχε μεταξύ άλλων μεγάλη συμμετοχή στην προώθηση καλλιτεχνών, όπως Σαρλ Αζναβούρ, Ζιλμπέρ Μπεκό, Έντι Κονσταντέν, Υβ Μοντάν, Ζορζ Μουστακί, Ζακ Πιλκλπ
Πολλοί καλλιτέχνες επανεκτελούν τραγούδια της και επισκέπτονται το γλυπτό που στήθηκε προς τιμήν της στο Παρίσι, πάνω στην πλατεία που φέρει το όνομά της, λίγα μέτρα από το νοσοκομείο Τενό (Tenon), όπου γεννήθηκε. Στο Παρίσι υπάρχει επίσης ένα μουσείο με το όνομά της (Musée Edith Piaf), στο οποίο μπορεί κανείς να δει διάφορα προσωπικά αντικείμενα της καλλιτέχνιδας, όπως ένα από τα φορέματά της και την συλλογή από πορσελάνες της.
Το 2006 ο Ολιβιέ Νταάν (Olivier Dahan) γυρίζει τη ζωή της Γαλλίδας τραγουδίστριας σε ταινία με τίτλο «La Môme» (το νεαρό κορίτσι). Στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο». Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας, που προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ κινηματογράφου στο Βερολίνο, παίζει η Γαλλίδα ηθοποιός Μαριόν Κοτιγιάρ, ρόλο για τον οποίο κέρδισε το 2008 το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.
Η ζωή της Εντίθ Πιάφ αποτέλεσε όμως θέμα και στις ταινίες του σκηνοθέτη Κλωντ Λελούς, με τίτλο «Η Εντίθ και ο Μαρσέλ» το 1983 (πρωταγωνιστεί η Evelyne Bouix) και «Guy Casaril» (με την Brigitte Ariel).
47 χρόνια μετά το θάνατό της ο Αλέν Ντελόν, ο οποίος την γνώριζε προσωπικά, συνέγραψε και ανέβασε μια μουσική παράσταση με τίτλο «Edith Piaf, Une Vie en Rose et Noir» (Εντίθ Πιαφ, μια ζωή σε ροζ και μαύρο), η οποία στη παγκόσμια περιοδεία της ήρθε και στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη το 2010 και 2011 αντίστοιχα
Heaven Have Mercy
«Heaven Have Mercy» είναι ένα τραγούδι σε στίχους Rick French και μουσική M. Philippe Gérard. Το τραγούδι εκτελέστηκε από την Εντίθ Πιαφ το 1960 και ανήκει στην δισκογραφία της στην αγγλική γλώσσα.
Το «Heaven Have Mercy» μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα θρήνος για μια χαμένη αγάπη. Η τραγουδίστρια εξιστορείται ένα έρωτα με άδοξο τέλος. Το τραγούδι αρχίζει με μια πολύ λυπητερή μελωδία (σαν μια κηδεία) την οποία ο ακροατής αισθάνεται αμέσως με το δικό του τρόπο. Η ένταση της φωνής και η μουσική δημιουργεί την κατάλληλη ατμοσφαίρα.
Το τραγούδι μπορεί να χωριστεί σε 3 κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι επιμαρτυρά όλη την πικρία και την απώλεια την οποία βιώνει η τραγουδίστρια. Το ρεφρέν, το οποίο αποτελεί το δεύτερο μέρος, αποτυπώνει μια κραυγή η οποία επαναλαμβάνει το τίτλο του τραγουδιού. Το τρίτο μέρος αλλάζει υφολογικά και η τραγουδίστρια θυμάται τις καλές στιγμές που είχε με τον αγαπημένο της (έχει πεθάνει στον πόλεμο). Έπειτα, η μουσική έχει το ύφος με το πρώτο μέρος και η Piaf αρχίζει να διηγείται όλα τα όνειρα τα οποία είχε κάνει με τον αγαπημένο της όπως να κάνουν ένα αγόρι με δικά του μάτια και δικιά της μύτη. Το τραγούδι τελειώνει με το ίδιο ρεφρέν ενώ η τραγουδίστρια σκέφτεται να πεθάνει.
==============================================================================
Εκτεταμένο βιογραφικό, φωτό και μερικές μεταφράσεις τραγουδιών της (Ανακτήθηκε 1 Μαΐου 2011)
Αφιέρωμα στην Έντιθ Πιάφ από Ελληνική ιστοσελίδαΒιογραφία της Piaf με ελληνικούς υπότιτλους από το History Chanel
↑ Η ζωή της Εντίθ Πιάφ σε ροζ και μαύρο, άρθρο της Ελευθεροτυπίας, Σάββατο 14 Αυγούστου 2010
↑ «Εντίθ Πιάφ, μια ζωή σε ροζ και μαύρο», εφ. «Μακεδονία», 04/01/2011
απο wikipedia
===================================================================================
Μανικάκος
Σουρεαλλάδα
ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ 2007φωτιες Ηλεια63νεκροι #do_it_like_him EXΣΥΝΗΓΟΡΟΣΤΟΥΠΟΛΙΤΗ διας/δελτα ΜΕΙΜΑΡΆΚΗΣ+ΚΟΡΑΝΤΗΣ=LFE δακρυγόνομπάχαλα 6ηΜΑΙΟΥΤΟΥΔΕΚΑ αναγκη εθνικη και επιτακτική να ζητήσετε και επισήμως απο τις εταίρες σας στην ευρωπαική ένωση,την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που απο κοινού δημιουργήσατε #ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟMALAKA ξανθιαελληνις ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣΦΟΡΠΡΕΖΙΝΤΕΝΤ 20/10/2011 νοκομμεντ ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΑΓΩΝΑΣ εργατοπατέραςδαρμένος ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟς Ή τραπεζιτης? Πραιτωρεςμεοπλακαταπαιδιων MASSMEDIA αλέξηςγρηγορόπουλος ΜΑΡΦΙΝΝΕΚΡΟΙ 5ημαιου2010 ΟΧΙΣΤΗΝΜΕΙΩΣΕΙΜΙΣΘΩΝ τζουλιαεθνικησταρ STARCHANNEL τραγκας+μακρη=LFE(χουντα?χουνταρα?) ΘΕμοςΜΑκης(εντλεςλοβ)ΕΦΡΑΙΜ-ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΑΝΟ ΚΩΛΟΔΑΧΤΥΛΟ τυπάκισύνταγμα ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΣΤΟ ΣΑΚΙ μπουκετοσεφωτορεπορτερ ΕΘΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ σουρεαΛΛΑΔΑΣ φωτιαλεμε- φιλες και φιλοι……ΛΕΦΤΑ ΥΦΑΡΧΟΥΝ(οφκορς) freeμακαρος ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΜΕ ΠΕΤΡΑΣΤΗΜΟΥΡΗ εναειν’τοκομμα,μιαηομαδα ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ βγενό+πατερας ΓΑΜΩΤΑΛΕΦΤΑΣΑΣ, ΖΩΗΘΕΛΩ αλεφαντος μπατσουλάκιφλαμπέ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ&ΑΜΟΙΒΑΔΕΣ οπαπουτσηςκαιηιστορια- γλιτσα ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ companjero ΤζωρτζvivaROZANERAΑΛΑΠΑΣΟΚΑ live your police represion in Greece MPOYMPOYKOS & ALAVA(on yiogurt) ANNA . … rαδιοαρβυλα, φτωχια ΖΑΡΤΙΝΙΕΡΑ πασοκφορεβριμποντι Η ΚΡΑΥΓΗ!!!!!!! τζιμπριλΣισε ΜΑΡΙΟΣΖ!!!!!!… νεοιδεκεμβρηδες σφυροδρέπανα ΒΕΝΖΙΝΗΛΟΒΣΑΜΣΤΕΛ #17Ν #chamozna ΑΙΝΑΝΤΥΑστινΑΣΤΟΙΚΥωρθωφονοία ΕΟΥΡΟ γιουρο2004 ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΟΣ/ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΑ/ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΟΜΑΙΝΤΑΝΟΙ χριστοφορακοικαιεφραιμηδες ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣδεμενοιπισθαγκωνα ΑΝΘΗΜΟΣΣΤΟΝΠΑΤΟ ΤΣΗΘΑΛΑΣΣΑΣ #ΜΠΑΟΚ μη μεβαρέσεις ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ’73-ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ’11 ΠΑΓΚΑΛΕ,ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ #megamou Κανέλλη(0%) GAP+γκαντάφης=Lfe ΚΟΡΚΟΝΕΙΣ/ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΙ/πολιτικοικρατουμενοιαλαμακαρο ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ξανα μαρφιν και ξανα και ξανα ΚΕΡΑΤΕΑ/ΑΠΟΠΗΓΑΔΙ/ΑΧΕΛΩΟΣ αχιλλεαςμπεος ΜΟΥΤΖΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΣΗΜΟΑΛΕΚΑ:ΟΥΤΕ ΤΖΑΜΙ συνδηκαλιστρια με οξυ ΟΕΑΔ βγενόπουλος ΓΕΩΡΓΙΟΣ(Ο γερος της δημοκρατιας κατα αλλους παπατζης) ΑΝΔΡΕΑΣ(ο επικίνδυνος)GAP(ο αντεξουσιαστής)Χ’ΔΑΚΗSMILE εργατοπατερες δαρμενοι( τυχεροι) ΚΑΡΑΤΖΑΦΥΡΕΡσε ρολο UPS τραπεζίτης/πρωθυπουργος κατά των αγορών και υπέρ της εργατικής ταξης GAP η αιωνια λιακάδα ενος βρωμερού μυαλού ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ υπουργός μεταφορών με εργαλείο συναινεσης Ι’ΜstillΜΠΑΜΠΗΣfromthεΣκαι πρωηνεργατοπατερες νυνβουλευται ΖΟΡΡΟΝΟΜΑΡΧΗΣ siemens ΣΗΜΙΤΗΣ λουκάvenceremos ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣκαιΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ μπενισουρπράιζντ #petroulamolisteleiωse
404error_λογικήnotfound
Είναι η ιστορία για την πτώση μιας κοινωνίας …..
που καθώς πέφτει, επαναλαμβάνει στον εαυτό της:
«…Ως εδώ όλα καλά….
…Ως εδώ όλα καλά…..
…Ως εδώ όλα καλά…..»
Σημασία δεν έχει η πτώση
Αλλά η προσκρουση
πριν μας χρεώσουν του ήλιου το φως
=============================================
μανικακος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
απο το Altherthess
Σαν σήμερα στις 30 Οκτωβρίου του 1988 σε ηλικία 66 ετών, πέθανε ο Τάσος Λειβαδίτης, ο μεγάλος ποιητής που θεωρήθηκε για την εποχή του ανατρεπτικός και «αναρχικός». Τα έργα του σηματοδότησαν ολόκληρη την αποκαλούμενη πρώτη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων ποιητών.
Γόνος του Λύσανδρου Λειβαδίτη και της Βασιλικής Kοντοπούλου, ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας, όμως την εγκαταλείπει γρήγορα και αφοσιώνεται στην Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οργανώνεται στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, τη γνωστή σε όλους μας EΠON. Στην καρδιά της Κατοχής, το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ 8 χρόνια αργότερα, το 1951, χάνει και τη μητέρα του ευρισκόμενος ο ίδιος εξόριστος στη Μακρόνησο.
Ο Λειβαδίτης υπήρξε εξόριστος από το 1947 στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από’ κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ’ όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951, λόγω της έντονης πολιτικής δραστηριότητα που ανέπτυξε στο χώρο της Αριστεράς. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του έγραψε το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», το οποίο θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά, το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών (1955), ενώ το εν λόγω έργο του τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας της Βαρσοβίας.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή ήταν η «Μάχη στην άκρη της νύχτας», που εκδόθηκε το 1952, ενώ η πρώτη του γνωριμία με το κοινό έγινε το 1946 μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Ελεύθερα Γράμματα» στο οποίο έγραφαν και πολλοί αριστεροί διανοούμενοι της εποχής. Μετά από αρκετά βιβλία που σηματοδότησαν την πρώτη φάση της καριέρας του -«την επαναστατική» σύμφωνα με τους ειδικούς- το 1972, εκδίδει το βιβλίο «Nυχτερινός επισκέπτης», που θεωρείται έναρξη της β’ φάσης του έργου του την αποκαλούμενη, «συμβολική αλληγορική».
Η τρίτη φάση της καριέρας του ονομάστηκε «υπαρξιακή» από τους κριτικούς και ξεκινά από το τέλος της β΄φάσης το 1983, μέχρι και την έκδοση του «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου», που εκδόθηκαν το 1990, μετά δηλαδή από το θάνατό του. Στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη μελοποιήθηκαν από το Μίκη Θεοδωράκη και δημιουργήθηκαν αξέχαστα τραγούδια, όπως το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», το «Σαββατόβραδο» αλλά και το «Δραπετσώνα», που στιγμάτισαν εκτός από τις επερχόμενες γενιές, κυρίως αυτή της δεκαετίας του 60.
Ο μεγάλος αυτός ποιητής έφυγε από τη ζωή στις 30 Οκτωβρίου του 1988, σε ηλικία 66 χρονών στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο ύστερα από δυο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, που δυστυχώς όμως δεν απέτρεψαν το μοιραίο.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές.
Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα΄ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα΄ ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ΄ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
——————–ο——————–
μανικάκος
Κώστας Γεωργάκης:Παρών…
Αυτοπυρπόληση
(Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970)
Ντύθηκες γαμπρός
φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής
ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η φωτεινή
περίληψη του δράματος μας,
τα χέρια μας προς την Ανατολή
και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια
τ’ αναστάσιμο φως
κι ο επιτάφιος θρήνος μας.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Ο Κώστας Γεωργάκης ήταν φοιτητής της Γεωλογίας από την Κέρκυρα, που αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη Γένοβα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1948. Τον Ιούλιο του 1970 αποκάλυψε ανώνυμα ότι η Χούντα των Αθηνών είχε διεισδύσει με ανθρώπους της και διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Η ταυτότητά του γρήγορα έγινε γνωστή και ο ίδιος φοβούμενος για την τύχη της οικογένειάς του στην Ελλάδα αποφάσισε να κάνει μια εντυπωσιακή ενέργεια, που θα προκαλέσει την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου 1970, ο Γεωργάκης έγραψε ένα γράμμα στον πατέρα του, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους, ίσως μάλιστα να φοβάμαι και λίγο περισσότερο… Φίλα τη γη μας για μένα».
Αφού τελείωσε το γράμμα, βγήκε από το σπίτι και με το 500αράκι Φιατάκι του, έφτασε στις 3 τα ξημερώματα στην Πλατεία Ματεότι της Γένοβας. Από το πορτ μπαγκάζ πήρε τρία μπουκάλια γεμάτα βενζίνη και ύστερα κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του Παλάτσο Ντουκάλε, στο οποίο στεγάζονταν τότε τα δικαστήρια της πόλης. Κάτω από τη μεγάλη στοά, άνοιξε τα μπουκάλια και έριξε τη βενζίνη στα ρούχα του. Μετά άναψε το σπίρτο…
Εκείνη την ώρα στην πλατεία ήταν μόνο μια ομάδα εργατών καθαριότητας, οι οποίοι έτρεξαν να βοηθήσουν τον έλληνα φοιτητή. Όταν έφθασαν κοντά του, οι φλόγες είχαν ήδη τυλίξει το σώμα του, ωστόσο ο Κώστας Γεωργάκης είχε ακόμη το κουράγιο να φωνάξει: «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα». Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου δέκα ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή. Στο σημείο της θυσίας υπάρχει σήμερα μια μαρμάρινη στήλη με την επιγραφή στα ιταλικά: «Η Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα».
Η Χούντα αποσιώπησε το γεγονός κι επέτρεψε τη μεταφορά της σορού του στη γενέτειρά του με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, φοβούμενη τη λαϊκή αντίδραση. Η πράξη του αφύπνισε τη διεθνή κοινή γνώμη για την κατάσταση στην Ελλάδα, που στέναζε κάτω από την μπότα των Συνταγματαρχών.
Ο τάφος του Κώστα Γεωργάκη βρίσκεται στο Α’ Δημοτικό Νεκροταφείο της Κέρκυρας. Μια μικρή πλατεία της πόλης φέρει το όνομά του, ενώ έχει αναγερθεί ένα μνημείο προς τιμήν του.
Η αυτοθυσία του φοιτητή Κώστα Γεωργάκη είναι μοναδικό και ξεχωριστό γεγονός στην αντίσταση κατά της Χούντας, προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ο μεγάλος μας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος απαθανάτισε τη θυσία του με τους στίχους από το ποίημά του «Η Θέα του Κόσμου»: «…ήσουν η φωτεινή περίληψη του δράματός μας…στην ίδια λαμπάδα τη μία, τ’ αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας…»
Πηγη:http://www.sansimera.gr/biographies/194
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος 