Ο ΔουΝουΤομανώλης
απο cretalive.gr
Του Γρηγόρη Κοκολάκη
Βρισκόμαστε στο 2030 μετά Δ.Ν.Τ (Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ).
Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πλέον εθνικά κράτη υπάρχει ένα ενιαίο νόμισμα το ΔοΝόΤιο και η ήπειρος έχει μεταβληθεί ολόκληρη σε μια χώρα, την ΔουΝουΤία με επίσημη γλώσσα την Γερμανική.
Από το 2010 μετά Δ.Ν.Τ (Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ) υπάρχουν ενιαίες γραφειοκρατικές δομές ενώ υπάρχει μια κεντρική κρατική εξουσία . Το πολίτευμα ονομάζεται ΔουΝουΤοκρατία.
Από το 2011 μετά Δ.Ν.Τ οι άνθρωποι της νέας μεγάλης αυτής χώρας που αποτελούσε πάντοτε όραμα ,όλων των διορατικών πολιτικών ,όλων των πρώην διεφθαρμένων εθνικών κρατών, έχουν εμπιστευτεί τις τύχες της διακυβέρνησης τους δια παντός ,στην δυναστεία των ΔουΝουΤιους.
Η δυναστεία αυτή όπως και η ήπειρος πήρε το όνομα της από το όνομα του ιδρυτή της του, Τρόικα ΔουΝουΤιου του πρώτου.
Ο τωρινός ηγεμόνας της είναι ο Τρόικα ΔουΝουΤιους ο τρίτος ,οποίος είναι εγγονός του πρώτου και κυβερνά με τον ίδιο χαρισματικό με τον παππού, του τρόπο.
Προς τιμή τους η κεντρική εξουσία επιβάλει οι άνθρωποι να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα ή επίθετα που να περιέχουν τα αρχικά Δ.Ν.Τ
Οι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι από αυτήν την κατάσταση που τους απαλλάσσει εκτός των άλλων να χάνουν μια Κυριακή κάθε τέσσερα χρόνια προκειμένου να ψηφίζουν τους ηγέτες τους .
Ενώ τώρα υπάρχει ο ηγεμόνας που συναποφασίζει με την Τρόικα ένα τριμελές αιρετό συμβούλιο τραπεζιτών το οποίο εκλέγεται από τους προέδρους των εκατό μεγαλύτερων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων όλης της επικράτειας.
Σύμφωνα με το σύνταγμα πρόεδρος ενός τέτοιου ιδρύματος μπορεί να γίνει ο οιοσδήποτε τραπεζίτης έχει την ΔουΝουΤιανή Υπηκοότητα. .
Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζετε η δημοκρατία , η ισονομία , και η ευταξία καθώς και η απόλυτη αρχή των ίσων ευκαιριών.
Οι εξουσίες ασκούνται με τρόπο που εξασφαλίζεται απρόσκοπτα η ομαλή λειτουργία του Πολιτεύματος. Πριν από λίγες ημέρες συνελήφθη ο Πρόεδρος της Ενώσεως για παράβαση του νόμου ο οποίος ξεκάθαρα ορίζει ότι ο εξαναγκασμός σε ασελγείς πράξεις μιας καμαριέρας επισύρει ποινή φυλάκισης έως δεκαοκτώ ετών σε αντίθεση με τον παράφυση και κατ εξακολούθηση επί ενάμιση έτους βιασμό έντεκα εκατομμυρίων υπηκόων ο οποίος θεωρείτε θεάρεστη πράξη και επιβραβεύετε με μισθό 22.000 Ευρώ μηνιαίως, (εκτός των μπόνους).
Όμως δυστυχώς και περιέργως δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι με αυτήν την κατάσταση
Στην ΔουΝουΚρητία μια μικρή νοτιοανατολική επαρχία στην άκρη της αχανούς επικράτειας υπάρχει μια μικρή απείθαρχη ομάδα που αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί την νέα τάξη πραγμάτων.
Της απροσάρμοστης αυτής ομάδας ηγείται ο οπλαρχηγός Μανόλης ΔουΝουΤάκης γνωστός και ως ΔουΝουΤο-Μανώλης.
Αυτή η ομάδα άτακτων χρησιμοποιώντας άριστα τις τεχνικές του ανταρτοπόλεμου καταβάλει στην κεντρική εξουσία μικρά αλλά ενοχλητικά κτυπήματα προκαλώντας πονοκέφαλο στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.
Προχθές έγραψε σε όλους τους κεντρικούς τοίχους της πόλης το προβοκατόρικο σύνθημα «Δεν θα μας τις πάρεις τις ζωές Ολι Ρεν» ενώ την περασμένη εβδομάδα αφού έκρυψε μικρά cd player σε διάφορα σημεία της πόλης κάποιος χρησιμοποιώντας ένα μικρό τηλεκοντρόλ τα έβαλε να παίζουν ταυτόχρονα και στο διαπασών το απαγορευμένο τραγούδι «Πότε θα κάνει ξαστεριά έ πότε θα φλεβαρίσει».
Τα ανόητα αυτά καπρίτσια κάποιων λίγων είναι η αλήθεια σχολιάζονται ήδη σε διάφορες γωνιές της επικράτειας και δικαίως ο τοπικός κυβερνήτης ΔουΝουΤιος ΠαπαΜνημονίου προσπαθεί να βρει, να συλλάβει και να τιμωρήσει παραδειγματικά τον ΔουΝουΤο-Μανώλη και τους συνοδοιπόρους του.
Άκουσα μάλιστα ότι προχθές κάποιοι άνεργοι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν εθελοντικά σε μια τηλεοπτική εκπομπή με θέμα «Τα μέτρα του μνημονίου είναι αναγκαίο αλλά σκληρά ; ή μήπως είναι σκληρά αλλά αναγκαία ;» και αντίς για αυτό ενώθηκαν με τους εργαζόμενους του τηλεοπτικού μέσου φωνασκώντας στην είσοδο διεκδικώντας εργασία και αξιοπρεπείς συντάξεις.
Ευτυχώς επενέβησαν οι πραίτορες και αποκατεστάθη γρήγορα η τάξης .
Κάποιοι μάλιστα διαδίδουν ότι μικρές τέτοιες ομάδες καταστροφής έχουν εξαπλωθεί σε όλη την αχανή επικράτεια παροτρύνοντας τον κόσμο σε μαζικές εκδηλώσεις ανυπακοής.
Άλλοι λένε ότι σε μια κεντρική επαρχία την ΔουΝουΓάλλια χρησιμοποιήθηκε από τους ανυπότακτους μαζικά το τρομοκρατικό και απεχθές γι αυτό και απαγορευμένο όπλο της απεργίας.
Δυστυχώς πολύς κόσμος παρασύρθηκε αναγκάζοντας τον τοπικό άρχοντα ΔουΝουΤιο Καρλοζί να διατάξει την βίαιη διάλυση των συγκεντρωμένων απεργών και τον εγκλεισμό των πρωταιτίων αυτής της ανοησίας σε μονάδες επανένταξης .
Μην ανησυχείτε όμως πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά τα οποία δεν είναι ικανά να ανατρέψουν την έννομη τάξη .
Η Δικαστική εξουσία αγρυπνά. Η Αστυνομία αγρυπνά , Η ΤV αγρυπνά.
Μάλιστα για να σας καθησυχάσω θα σας πω ότι σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες η σύλληψη και η φυσική εξόντωση του ντόπιου αρχηγού των άτακτων του ΔουΝουΤο-Μανώλη, καθώς και των εξτρεμιστών που τον ακολουθούν είναι θέμα ολίγων ημερών.
Λέγετε μάλιστα ότι τον κατέδωσε ένας ντόπιος , ο Άδωνης ΔουΝουΤιάδης. Τον κύριο αυτό κάποιος ορκίζετε πως τον άκουσε ένας επαίτης την ώρα που αποχωρούσε από το Αστυνομικό Μέγαρο της πόλης συνοδευόμενο από τοπικό επιτηρητή να συμφωνούν ότι ¨ Ο ΚαραΔουΝουΤουφέρης είναι ο πραγματικός εκφραστής του κόσμου μας
Θα έλεγα ότι μια νέα δυναστεία θα είχε γεννηθεί αν δεν ήξερα ότι ΚαραΔουΝουΤουφέρης είναι ίσως το ποιο επίλεκτο μέλος αυτής της δυναστείας .
——————————————————————-Ο———————————————————————————————
Ο σύντροφος του ΔουΝουΤομανώλη,ο χοχλιδομανούσος,σε κωδικοποιημένο μήνυμα…..
εβίβα τσ’επανάστασης….
παραλληλομανικάκος
Να μ’αγαπάς …όπως είμαι!!!
ή αλλιώς “Η ζωή σε 5 λεπτά”
χωρίς πολλα λόγια και βαθυστόχαστες αναλύσεις….
Είναι η ταινία μικρού μήκους του Κωνσταντίνου Πιλάβιου What is that? (παραγωγής 2007)
Ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος, είναι ένας νέος σκηνοθέτης. Το επώνυμο του θα σας φαίνεται γνωστό, αφού είναι γιος του υπέροχου “Παραμυθά” τον παιδικών μας χρόνων, Νίκου Πιλάβιου.
==================================================================================
Είναι η ταινία μικρού μήκους του Κωνσταντίνου Πιλάβιου Small Pleasures (Μικρές Χαρές) 2008
=================================================================================
Μια ταινία μικρού μήκους του Μιχαήλ-Γαβριήλ Ζενέλη
Βραβεία:
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους,
Καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Πάτρα και ειδικό βραβείο,
Ειδική Μνεία στο Πεσκάρα Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους,
Ειδική Μνεία στην Νάουσα Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους,
Silber Metal στο Φεστιβάλ der Nationen,
Silber Metal στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Des Nightkommerziellen Films
μανικάκος
Τα προσωπικά μας ΔΝΤ
απο το blog της Ντίνας Δασκαλοπούλου.
Δημοσιεύτηκε 6 Μαρτίου 2011 στο Έψιλον»
Κάθε πρωί, νωρίς, βάφονται διακριτικά, φοράνε τα σκουλαρίκια τους και ντύνονται ευπρεπώς. Σφίγγουν τη ζώνη της καμπαρντίνας τους, ακυρώνουν το εισιτήριο στο μετρό, κατεβαίνουν στην Ομόνοια και προχωρούν βιαστικά προς το γραφείο. Κατεβαίνουν τη σκάλα κι ανοίγουν την πρώτη πόρτα αριστερά στο υπόγειο. Κλειδώνουν όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα στο ερμάρι με τ’ όνομά τους και ακουμπούν δίπλα στον υπολογιστή ένα ποτήρι νερό• τα προσωπικά αντικείμενα στο γραφείο απαγορεύονται. Κάθε μέρα αλλάζουν θέση• οι σχέσεις με τον διπλανό απαγορεύονται. Κλείνουν το κινητό τους• οποιαδήποτε επαφή απαγορεύεται. Καπνίζουν βιαστικά ένα τσιγάρο στο διάδρομο• το κάπνισμα απαγορεύεται. Κάνουν πιπί τους πριν καθίσουν μπροστά στον υπολογιστή• απαγορεύεται να διακόψουν για τουαλέτα. Ρουφάνε στα γρήγορα έναν γαλλικό• ο ελληνικός απαγορεύεται διότι το μπρίκι αργεί. Κι ύστερα στρώνονται στη δουλειά.
«Γεια σας, σας τηλεφωνώ για την οφειλή σας…»
Τουλάχιστον δεν ανησυχούν αν αύριο θα έχουν δουλειά. Στην Ελλάδα του μνημονίου ο κλάδος τους είναι μάλλον ο δυναμικότερα αναπτυσσόμενος. Οσο περισσότεροι χρωστάμε (όσο περισσότερα χρωστάμε) τόσο περισσότερο οι δουλειές για τις εισπρακτικές εταιρείες και τα δικηγορικά γραφεία που συνεργάζονται με τράπεζες θα ανοίγουν. Τα κορίτσια των εισπρακτικών μπορεί να ντρέπονται να ομολογήσουν τι δουλειά κάνουν όταν επιστρέφουν για διακοπές στο χωριό τους, αλλά τουλάχιστον δεν ανησυχούν όταν έρχεται το τέλος του μήνα. Για τις τράπεζες, άλλωστε, λεφτά πάντα υπάρχουν.
«Γιατί θέλετε να κάνετε αυτό το ρεπορτάζ;» είναι η πρώτη ερώτηση που μου απευθύνει η Μερόπη μόλις καθόμαστε για καφέ. «Γιατί έχω διαβάσει 100 που αναφέρονται στις εμπειρίες όσων χρωστούν. Ηθελα να γνωρίσω κάποιον που να κάθεται από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου» απαντώ. «Εσείς χρωστάτε;» επιμένει. Στην αρνητική απάντησή μου, η Μερόπη ξεφυσά ανακουφισμένη: «Αρα θα μπορέσετε να μας δείτε χωρίς προκατάληψη.»
Η πρώτη εισπρακτική εταιρεία στην Ελλάδα ιδρύθηκε το 1991. Μετά 10 χρόνια λειτουργούσαν περί τις 15. Σήμερα μόνο οι εταιρείες του Συνδέσμου Εταιρειών Ενημέρωσης και Διαπραγμάτευσης Απαιτήσεων είναι 11, με 3.000 εργαζόμενους. Αν κανείς αναζητήσει εταιρείες που δεν είναι μέλη του συνδέσμου, ο αριθμός ανεβαίνει περίπου στις 150. Σ’ αυτά τα νούμερα θα έπρεπε κανονικά να προσθέσουμε και τα δικηγορικά γραφεία που «διαχειρίζονται» τους οφειλέτες αφού έχει παρέλθει το πρώτο εξάμηνο οφειλής, αλλά πρακτικά αυτό είναι αδύνατο, αφού ούτε ξεχωριστό μητρώο στον Δικηγορικό Σύλλογο τηρείται ούτε οι εργαζόμενοι σ’ αυτά τα γραφεία γράφονται στο σωματείο τους. Σίγουρα, πάντως, μιλάμε για έναν τεράστιο όγκο ανθρώπων που ανακυκλώνονται διαρκώς, αφού αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι την εργασία του εισπράκτορα ως ανάσα εσόδων σε περιόδους ανεργίας.
Η Ελένη δουλεύει σε ένα τέτοιο δικηγορικό γραφείο τον τελευταίο χρόνο: «Ημουν κοινωνική λειτουργός σε δημόσιες δομές για απόρους και κοινωνικά αποκλεισμένους. Οταν το κράτος σταμάτησε να χρηματοδοτεί τις δομές αυτές, μαζί με τους απόρους μείναμε στο δρόμο κι όλοι εμείς. Αντεξα χωρίς δουλειά έναν χρόνο. Εψαχνα παντού, κινητοποίησα φίλους και γνωστούς, δεν έβρισκα τίποτα. Αν αυτή τη στιγμή ανοίξεις τις μικρές αγγελίες, θα βρεις μόνο θέσεις για «κολέκτορες». Είχα ξαναδουλέψει ως φοιτήτρια και είχα ορκιστεί ότι ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν θα έκανα αυτήν τη δουλειά. Και τώρα την κάνω πάλι».
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στο δικηγορικό γραφείο όπου εργάζεται η Ελένη μέσα σε έναν χρόνο οι «κολέκτορες» έχουν υπερδιπλασιαστεί: από 10 πέρυσι, φέτος φτάνουν τους 30. Τώρα, δε, που το ελληνικό δημόσιο αναθέτει και την είσπραξη φόρων στους ιδιώτες, οι εισπρακτικές και τα δικηγορικά γραφεία θα στήσουν γλέντι. Το 2001 παράγοντες της αγοράς εκτιμούσαν πως τα ετήσια έσοδα του κλάδου έφταναν στα τρία δισεκατομμύρια δρχ. και οι απαιτήσεις των εταιρειών που χειρίζονται οι εισπρακτικές ανέρχονταν περίπου στα 18 δισ. δρχ., με την αμοιβή των εταιρειών μεταξύ 3% έως 9% επί του ποσού που εισέπρατταν. Το 2007, σύμφωνα με τους δημοσιευμένους ισολογισμούς, ο τζίρος τους άγγιξε τα 60 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα η προμήθειά τους μπορεί να φτάσει και το 16%.
Μέχρι την κρίση, για τη γενιά μου ο δοσάς ήταν μια συμπαθητική φιγούρα που έπαιζε σε ελληνικές ταινίες, όπως το «Περάστε την πρώτη του μηνός» με τον Σταύρο Ξενίδη και την Αννα Φόνσου και το «Εξυπνο πουλί» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Μετά την κρίση, έγινε μια αυταρχική φωνή που σε καλεί στο σπίτι ή στο γραφείο σου, ενίοτε και στο σπίτι των γονιών σου, από απόκρυψη. Παλιότερα, για σημαντικά ποσά• εσχάτως, ακόμα και για 60 ευρώ. «Αυτό δείχνει την αγωνία των τραπεζών και των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας για τα χρήματα. Και όσο λιγότερο ρευστό υπάρχει στην αγορά τόσο περισσότερο επίμονες θα γίνουν».
Η Μερόπη έχει στο «κιου» της, όπως λέγεται στη γλώσσα των «κολεκτόρων» το πελατολόγιο, περίπου δύο χιλιάδες πελάτες. Τους τηλεφωνεί κατά την κρίση της: «Ο δικηγόρος που έχει την εταιρεία το μόνο που ζητά είναι να μη φερθούμε με τρόπο που ο πελάτης θα μπορεί να τον παραπέμψει στον ΔΣΑ. Κατά τα άλλα, είμαστε ελεύθεροι να χειριστούμε το θέμα όπως νομίζουμε ότι θα πετύχει καλύτερα. Μπορεί να χρειαστεί να τηλεφωνώ κάθε μέρα ή, αν ο άλλος μού δηλώσει αδυναμία, να πάρω έναν μήνα μετά. Κι αν θέλω να τον βοηθήσω, μπορεί απλώς να περάσω στον υπολογιστή ότι κάλεσα και δεν ήταν εκεί. Κι αυτό, επειδή τώρα πια ελεγχόμαστε κι εμείς: πόσα τηλεφωνήματα κάναμε, πόσην ώρα μιλήσαμε και πόσα χρήματα φέραμε στην εταιρεία τον τελευταίο μήνα».
Ολες οι μέθοδοι είναι καλές - αρκεί να φέρουν αποτέλεσμα. Ξελόγιασμα, αποπλάνηση, υποσχέσεις, υπονοούμενα και απειλές, από τηλεφώνου πάντα.
Οι «κολέκτορες» λειτουργούν με στοχοθεσία. Μιλάνε καθημερινά με περίπου 50 οφειλέτες, από τους οποίους θα επιχειρήσουν να εισπράξουν από την ελάχιστη δόση μέχρι την εξόφληση όλης της οφειλής. Δεν έχουν συλλογική σύμβαση και η αμοιβή τους είναι προϊόν προσωπικής διαπραγμάτευσης. Συνήθως κινείται μεταξύ 700 ώς 900 ευρώ. Κι αυτό εξηγεί γιατί θα τα δώσουν όλα για το πολυπόθητο μπόνους που θα πάρουν στο τέλος του μήνα αν πιάσουν το στόχο τους, που -σε εξαιρετικές περιπτώσεις- μπορεί να φτάσει και τα 2.500 ευρώ.
«Αλλιώς θα μιλήσεις σε έναν πιτσιρικά 20 χρονών που έχει μπει στον «Τειρεσία» κι αλλιώς σε έναν πανεπιστημιακό. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος κώδικας δεοντολογίας, εμάς όμως δεν μας τον έδειξε ποτέ κανείς. Κι όταν εκπαιδεύουμε νεότερους συναδέλφους, η έγνοια μας είναι να τους κάνουμε αποτελεσματικούς. Το αν θα είναι αποτελεσματικοί με απειλές, με γαλιφιές ή με το να φέρουν τον πελάτη στο φιλότιμο ουδόλως μας απασχολεί» εξηγεί η Ελένη. «Αρκεί να μη χάσει η τράπεζα τα χρήματά της. Μη φανταστείς όμως ότι αυτό είναι κάτι τόσο τρομερό για τους «κολέκτορες». Ή είναι πιτσιρικάδες και οι ίδιοι (και επομένως τόσο άσχετοι από τη ζωή και τα βάσανά της), που ανερυθρίαστα θα πουν σ’ έναν 50άρη, «Και τι με νοιάζει που είσαι άνεργος; Τράβα βρες δουλειά», ή που έχουν τόσο αλλοτριωθεί, ώστε αφομοιώνουν τη ρητορική της τράπεζας περί τζαμπατζήδων».
Κάπου εδώ η Μερόπη εξανίσταται: «Κάτσε, ρε Λενάκι, που μιλάς για την τράπεζα λες και είναι μαφία. Αν δεν βρισκόταν η τράπεζα να τους δανείσει, θα τα έπαιρναν από τοκογλύφους. Δηλαδή, ήταν καλά όταν τα παίρνανε και τρέχανε στα μαγαζιά καλλυντικών και κάνανε μπανάκια με διακοποδάνεια; Τώρα θα πληρώσουν. Αυτή η ανευθυνότητα μας κατέστρεψε σαν χώρα και φθάσαμε στο μνημόνιο». Τα επιχειρήματα της Μερόπης δεν είναι πρωτότυπα, οι περισσότεροι εισπράκτορες συμμερίζονται την άποψή της.
Αν ανατρέξει κανείς σε σχετικά φόρουμ συζήτησης στο ίντερνετ, θα βρει συζητήσεις με 200 και περισσότερα σχόλια, όπου δανειολήπτες και «κολέκτορες» ανταλλάσσουν μύδρους και «γαλλικά». Η ρητορική της Μερόπης διαταράσσεται μόνον όταν τη ρωτάω τι δουλειά έκανε πριν απ’ αυτήν. «Πουλούσα δάνεια και κάρτες. Ωχ! Τώρα κατάλαβα πού το πας…»
Δεν χρειάζεται να το πάω εγώ, το πάει εκείνη μόνη της: «Η αλήθεια είναι πως γινόμασταν πολύ φορτικοί ακόμα και σε παππούδες να πάρουν πιστωτική. Και είχαμε εκπαιδευτεί να δίνουμε 100 διαφορετικές απαντήσεις όταν μας έλεγαν ότι δεν χρειάζονται κάρτα. Στον παππού έλεγες, «Μα ηλικιωμένος άνθρωπος είστε, αν πάθετε κάτι αύριο θέλετε να επιβαρυνθούν τα παιδιά σας;» Στη μάνα έλεγες, «Κι αν το βλαστάρι σου χρειαστεί αύριο μια επέμβαση, τι θα κάνεις;» κ.λπ., κ.λπ.».
Δύο είναι οι εφιάλτες του εισπράκτορα: ο ένας, να μη σηκώνει το τηλέφωνο ο οφειλέτης. Ο δεύτερος, να μην μπορεί καν να εντοπίσει το τηλέφωνό του. Και για τα δυο προβλήματα, όμως, υπάρχουν λύσεις. «Παλιότερα τηλεφωνούσαμε από απόκρυψη. Οταν πια οι οφειλέτες έμαθαν το κόλπο και δεν το σήκωναν, οι εταιρείες εγκατέστησαν συστήματα όπου με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να εμφανιστούν στο τηλέφωνό σου άπειρα διαφορετικά κινητά ή σταθερά τηλέφωνα. Μόνο μια εταιρεία μπορεί να έχει στη διάθεσή της 100 αριθμούς».
Ομως και απέναντι σ’ αυτό οι οφειλέτες οργανώνονται: σε διάφορες σελίδες στο ίντερνετ καταγράφουν τα διαφορετικά νούμερα που χρησιμοποιούν οι εισπράκτορες σε λίστες.
Αυτό, όμως, που δεν μπορούν να αποφύγουν είναι να αποκρύψουν τα στοιχεία τους εντελώς. Μπροστά σε έναν καλό «κολέκτορα» ωχριά και ο καλύτερος ντετέκτιβ. Η διαδικασία λέγεται «σκιπ». «Κάνω σκιπ στον τάδε» σημαίνει «τον αναζητώ με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο ώσπου να τον βρω». Είτε μέσω του τηλεφωνικού καταλόγου, είτε μέσω των εκλογικών καταλόγων του υπουργείου Εσωτερικών, είτε μέσω μιας βάσης δεδομένων που λέγεται Paninfo και αξιοποιεί στοιχεία που όλοι έχουμε κάποτε δώσει σε ένα σούπερ μάρκετ, σε έναν διαγωνισμό, σε μια ευγενική κοπέλα που χαρίζει τσιγάρα… Αν δεν βρει εσένα αυτοπροσώπως ο «κολέκτορας», δεν υπάρχει πρόβλημα, θα τηλεφωνήσει στον μπάρμπα σου στο χωριό. Αν δεν βρει μπάρμπα, θ’ αρχίσει να τηλεφωνά σε όλους τους συγκατοίκους της παλιάς σου πολυκατοικίας. Αν φάει τα μούτρα του κι εκεί, θα πάρει τους συναδέλφους σου. Ολα αυτά τυπικά απαγορεύονται, όπως επίσης και να σου τηλεφωνούν σε ώρες κοινής ησυχίας. Τι κι αν ο Συνήγορος του Καταναλωτή έχει εκδώσει οδηγία που καταδικάζει ως παράνομες τις πρακτικές των εισπρακτικών; Τι κι αν έχει προσφύγει εναντίον τους ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών; Το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού καλά κρατεί – πόσω μάλλον που τα ποντίκια έχουν πια για τα καλά τρομοκρατηθεί από το σκιάχτρο της πτώχευσης.
«Δεν ξέρω αν μπορείς να φανταστείς να βρίσκεσαι επί 8 ώρες τη μέρα στριμωγμένος μ’ άλλους 16 ανθρώπους σε 12 τετραγωνικά και γύρω να ακούς απειλές, προσβολές, ξεκατινιάσματα. Και πολλά ψέ ματα…» λέει η Ελένη. Στο οπλοστάσιο του «κολέκτορα» τα ψέματα είναι ένα ισχυρό όπλο. Ψέματα για τις ημερομηνίες πληρωμής, ψέματα για δήθεν επικείμενους πλειστηριασμούς, ψέματα για το ύψος του ποσού που πρέπει να καταθέσεις, ψέματα ακόμα και για σημαντικές εκπτώσεις της οφειλής σου που μπορεί να κάνει η τράπεζα. «Αν, π.χ., η τράπεζα σου κάνει έκπτωση 500 ευρώ κι εγώ σου το πω, θα μειωθεί το ποσό που παρουσιάζω ως έσοδα στην εταιρεία μου, άρα θα χάσω το μπόνους» εξηγεί η Μερόπη.
Και αν επιφανείς πολιτικοί της χώρας παραδεχτούν πως οι γιοι και οι κόρες τους βγάζουν πακτωλό χρημάτων μέσω των εισπρακτικών, θα χάσουν τη βουλευτική έδρα τους. Μπροστά στα 600.000 ευρώ που δήλωσε ο γιος επιφανούς πολιτικού ανδρός και κάτοχος εισπρακτικής, τι να πουν τα 500 της Μερόπης;
Κάθε απόγευμα, αργά, σηκώνονται από το γραφείο τους. Φοράνε την καμπαρντίνα τους. Ξεκλειδώνουν από το ερμάρι τις τσάντες τους. Ανεβαίνουν τα σκαλιά, ανάβουν τσιγάρο στο πεζοδρόμιο. Ανοίγουν τα κινητά και τσεκάρουν τις κλήσεις τους. Κάποιος άλλος «κολέκτορας» από μιαν άλλη εταιρεία τις έχει συνήθως καλέσει κι εκείνες. Η Μερόπη κι η Ελένη χρωστάνε κι αυτές…
μανικάκος
Φρίντα Κάλο: «Ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω»
——————————————————————————————————————————————————-
«Γεννήθηκα μαζί με μια επανάσταση. Αυτό ας το μάθουν όλοι. Γεννήθηκα μέσα στη φωτιά· πρωτοείδα τον κόσμο μέσα στη θέρμη του ξεσηκωμού. Εκείνη η καυτή μέρα θα με κρατάει πάντα μες στην αγκαλιά της. Ως παιδί, εκπυρσοκρότητα. Ως ενήλικος, πυρπολήθηκα. Είμαι χωρίς αμφιβολία παιδί αυτής της επανάστασης και ενός γέρου θεού που λάτρευαν οι πρόγονοί μας Γεννήθηκα το 1910. Ήταν καλοκαίρι. Μετά από λίγο, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, el Gran Insurrecto, θα ξεσήκωνε το Νότο.»
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα στεκότανε κοντά στη φωτιά και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα από μια αγάπη παλιά: " ποτέ πια " !
του Στρος.(Prison song)
Δέκα χρόνια δικασμένος,ανεργία ανομία και της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες….
το κείμενο είναι απο τις αμπελοφιλοσοφίες
Ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω το γλυκό σου γράμμα, ωχ, μανούλα μου Καλοκαίρι κι είναι κρύο ένα μέτρο επί δύο είναι το κελί μου, ωχ, μανούλα μου
Να που η ανεργια δεν χτυπά μόνο τους φτωχούς πλην τίμιους κακομοιρηδες παλιοτελευταίους άξεστους προλετάριους, χτυπά τους πάντες, ακόμα και τους αστούς. Ορίστε λοιπόν που ο Στρος Καν, όχι μόνο έμεινε χωρίς δουλειά, αλλά λιώνει το κορμάκι του στον γιεντι κουλέ, για ενα έγκλημα παθους και ηδονής.
Δύσκολα τα πράγματα για τον Στρος, ειδικά αμα μπεί φυλακή, διότι και τα χρόνια τον έχουν πάρει, και σαν φυλακόβιο ποιος θα τον προσλάβει στην επιχειρηση του; Βέβαια οκ, το παραδέχομαι, έχει καλό βιογραφικό, χρεωκοπίες, δανεισμούς, πανωτόκια, κατωτόκια κλπ, όμως εκεί στο ΔΝΤ, είναι αυστηροί, δεν θέλουν άτομα με βεβαρημένο ποινικό μητρώο, όχι απλούς εγκληματιες της σειράς που τιμωρούνται, μόνο mass murderers που τη σκαπουλάρουν.
Αδύναμο παιδί ο Στρός, όπως φάνηκε, υπέπεσε όχι μόνο εις το βιβλικό αμάρτημα της μοιχείας, αλλά και του βιασμού(ο οποίος δεν ήταν αρχικά στις 10 εντολες V.1.00 που παρέλαβε ο Μωυσής, αλλά μπήκε αργότερα με το patch 1.01 και ανέβηκε στο steam). Το χειρότερο όλων όμως, είναι ότι τώρα θα του γυρίσουν ολα τούμπα(εμ..όπως έ(Στρος)ες θα κοιμηθείς), διότι ούτε ΟΑΕΔ δεν θα πάρει, μιας και κανόνισε να γίνουν περικοπές στα επιδόματα, όσο και αν του αντιστάθηκε ο λαικός ηγέτης της χώρας μας ΓΑΠ.
Τώρα, όπως λέει και το τραγούδι, οι γκόμενες τον φτύνουνε οι φίλοι τον αφήνουν… άδικε ντουνιά που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις, μέχρι και η Μέρκελ του κατέβασε μούτρα.
Εμείς απο την μεριά μας, ευχόμαστε στον Στρος, καλός πολίτης, καλή λευτεριά, και στον αγύριστο…
…αντε να παίρνουν και άλλοι το δρόμο του, μαζικά.
Φήμες που τον θέλουν να εμφανίζεται σε αντιιμπεριαλιστική πορεία του ΠΑΜΕ σχετική με την αύξηση της ανεργίας δεν ευσταθούν…. 😀
κερασμένο
υγ: πως είναι ο λύκος αμα του βγάλεις τα δόντια ε?????
κοντό λινκ σκέτης κοροιδίας 🙂 🙂 🙂 http://wp.me/p1pa1c-a9v
μανικάκος
«Ταχρίρ» θα πει «Απελευθέρωση»
Το βιβλίο της Σοφίας Τσουρλάκη που βασίστηκε στις δεκαοκτώ ημέρες που άλλαξαν την νεώτερη ιστορία της Αιγύπτου «Ταχρίρ» θα πει «Απελευθέρωση»
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μπορείς να γνωρίσεις από κοντά, κάποιους από τα εκατομμύρια Αιγυπτίων που ξεσηκώθηκαν τον Ιανουάριο του 2011 απαιτώντας δικαίωμα στην Αξιοπρέπεια, στην Ελευθερία, στο Όνειρο.
Δημοσιεύτηκε και διατίθεται δωρεάν απο την συγγραφέα στο μπλόγκ tahreer-g.blogspot και στο scribd.
το εξώφυλλο ειναι δημιουργία του Αμπντάλα Άχμεντ Αμπντ αλ-Αζίζ
Κάπου εκεί…
Ανάμεσα σ’αυτούς τους ανθρώπους…
Αν κοιτάξεις προσεκτικά θα δείς την Ασμάα…την Σερίν…την Καρίμα….
που βγήκαν στον δρόμο να διεκδικήσουν αυτά που εγώ και εσύ θεωρούμε αυτονόητα….
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ….ΕΛΠΙΔΑ…ΜΕΛΛΟΝ….!!!
Σίγουρα κάπου θα συνάντησαν τον Χοσάμ και τον Μαχμούντ.Τον Ουάελ και τον Καμάλ.
Άγνωστοι μεταξύ τους που η μοίρα τους ήθελε κομμάτια το ίδιο παζλ.
Όλοι τους είχαν χάσει κάποιον που αγαπούσαν ή απλά την αξιοπρέπεια τους απο το καθεστώς και αποφάσισαν πως έπρεπε να παλέψουν…
==========================================================
«Παιδί μου, είδα πολλούς χτυπημένους από την αστυνομία σήμερα και ένα πράγμα έχω να σου πω. Οι αστυνομικοί έχουν διαταγή να σκοτώνουν, όχι απλά να τραυματίζουν. Αυτό φαίνεται καθαρά από τους τραυματίες και τους νεκρούς που έχουμε. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά απ’όσο φανταζόμασταν. Αυτή η διαδήλωση δεν θα είναι σαν τις άλλες, αυτή τη φορά θα αλλάξει ο κόσμος μας όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα. Ο Θεός να μας βοηθήσει όλους.»
=============================================
“…άλλη μία Παρασκευή που η πλατεία Ταχρίρ, κατάμεστη από χιλιάδες Αιγύπτιους βούιζε ένα αίτημα, μια ανάγκη. «Φύγε». Εχθές το απόγευμα ο επί τριάντα χρόνια δυνάστης τους, έπαιξε ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι με το μυαλό και την ψυχή τους. Φρόντισε να διαρρεύσει η πληροφορία της παραίτησής του. Μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα η πλατεία, οι παρακείμενοι δρόμοι και οι γέφυρες γέμισαν κόσμο, γέμισαν πολίτες διψασμένους για δικαιοσύνη και ελευθερία. Στήθηκαν γιορτές και χοροί, άνθρωποι σκαρφαλωμένοι στους στύλους της πλατείας, ανέμιζαν την Αιγυπτιακή σημαία. Πέντε ώρες κράτησε η χαρά τους και κατά τις δέκα και μισή, ο ηγέτης τους βγήκε και μίλησε. Για να τουςπει πως δεν θα φύγει, πως δεν σέβεται τη γνώμη τους, πως απλά ήθελε να μπήξει άλλο ένακαρφί στην καρδιά τους. Για να τους ηρεμήσει λίγο τους υποσχέθηκε, για πρώτη φορά, ότι οι διαδηλωτές δεν θα πάθουν κανένα κακό αν επιστρέψουν τώρα στα σπίτια τους.Επιβεβαιώνοντας έτσι τους φόβους που οι ίδιοι εξέφραζαν τόσες μέρες πριν για«μυστηριώδη» ατυχήματα που τους περίμεναν αν έπαυαν τον αγώνα πριν την απομάκρυνσή του.Η χαρά και ο ενθουσιασμός έγιναν πίκρα και οργή. Πριν καν τελειώσει την ομιλία του,που στην πλατεία μεταδίδονταν από γιγαντοοθόνη, άρχισαν να κλαίνε, να καταριούνται και να απαιτούν με μεγαλύτερη ορμή την παραίτηση του. Κάποιες εκατοντάδες, έβγαλαν ταπαπούτσια τους και τα κράδαιναν μπροστά στην οθόνη. Λες και εκείνος θα μπορούσε να τουςδει, λες και αυτό θα τον επηρέαζε. Η οργή, τους κράτησε εκεί όλη τη νύχτα. Στην μικρή κοινωνία της πλατείας Ταχρίρ που πια είχε όλα όσα και ένα μικρό χωριό. Το ιατρείο της,ανθρώπους που πούλαγαν τσάι και ψωμί, τα περίπτερα για εφημερίδες και τσιγάρα, τα εστιατόρια, τις τουαλέτες, τα σημεία με τις τηλεοράσεις, μέχρι και γωνιά για να φορτίζονται κινητά είχε στηθεί! Και η Παρασκευή ξημέρωσε με πικρή ελπίδα. Δεκαοκτώ ημέρες σήμερα που η ελπίδα τους, μοναδικό στήριγμα τους, έμενε ζωντανή.”
=============================================================================
Το τραγούδι που πλαισιώνει το βίντεο είναι το «25th Of January – Ahmed Mekky Ft. Mohamed Mohsen – Lyrics By Ahmed Mekky – Music By Shady Essaeed» και γράφτηκε για τα γεγονότα της επανάστασης των Αιγυπτίων!
=============================================================================
“…………………… ήταν εκεί, στην πλατεία, όταν έφτασε η μεγάλη στιγμή. Εκείνη την παρασκευή είχε δυσκολευτεί να βρει κάποιον να τον συνοδεύσει. Ο ίδιος κατέβαινε στην διαδήλωση σχεδόν κάθε μέρα, μετά την δουλειά, αλλά οι φίλοι του είχαν βαρεθεί. Κάποιοι είχαν απογοητευτεί από το πείσμα του, πρώην πια, ηγέτη τους. Τελικά είχε βρει έναν μακρινό εξάδελφο και είχαν πάει μαζί. Σαν ακούστηκαν τα καλά νέα, δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Χοροπήδαγε σαν μικρό παιδί και ξεφώνιζε χαρούμενος! Άρχισε να αγκαλιάζεται με αγνώστους που τους ένιωθε δικούς του ανθρώπους και όλοι μαζί τραγούδαγαν για την νίκη τους. Για την νίκη του λαού ενάντια στην εξουσία. Άξαφνα η πλατεία του φάνηκε πιο όμορφη, ο αέρας που ανέπνεε έμοιαζε πιο καθαρός και το φως της μέρας σχεδόν εκτυφλωτικό. Όλα είχαν αλλάξει μέσα σε μια στιγμή και ήταν σίγουρος πως θα παρέμεναν έτσι όμορφα και φωτεινά για την υπόλοιπη ζωή του…”
Η Ασμάα, άρχισε να ουρλιάζει από την χαρά της και αγκάλιασε τις φίλες της.Έκλαιγαν και οι τρεις τους από ευτυχία. «Πρέπει να φύγω» είπε το δεκαεπτάχρονο κορίτσι και έτρεξε με όση δύναμη είχε απομείνει στα πόδια της. Σε λιγότερο από μισή ώρα έμπαινε στο σπίτι της. Η μάνα της, την περίμενε δακρυσμένη, όπως κάθε μέρα εδώ και δεκαοκτώημέρες, μα τα σημερινά δάκρυά της ήταν από χαρά, ήταν από υπερηφάνεια. «Μαμά μου, τα καταφέραμε μαμά, είμαστε ελεύθεροι» φώναξε η Ασμάα και χώθηκε στην μητρική αγκαλιά.Έμειναν εκεί αγκαλιασμένες και οι δύο, να κλαίνε με αναφιλητά για ώρα πολλή. Σαν ηρέμησαν, η Ασμάα ,δακρυσμένη ακόμη, πήγε στο δωμάτιό της και πήρε στα χέρια της την φωτογραφία του αδελφού της. «Τα καταφέραμε αδελφέ μου! Τα καταφέραμε για εσένα και για όλους τους αγαπημένους που σκότωσε αυτό το τέρας. Ελπίζω τώρα η ψυχή σου να αναπαυθεί και να χαμογελάσεις και εσύ. Σ’αγαπάω πολύ και μου λείπεις.» είπε και φίλησε γλυκά το παγωμένο γυαλί πάνω από την όψη του αδελφού της.
“ΤΑΧΡΙΡ θα πει ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ” της Σοφίας Τσουρλάκη
http://tahreer-g.blogspot.com/
μανικάκος
Γιατί το γατάκι διέσχισε το δρόμο;
Ενα μικρό γατακι αποφάσισε να περάσει τον δρόμο.Το αποτέλεσμα δεν θα το μαθουμε ποτε,αλλα γνωστές προσωπικότητες σχολιάζουν και αναλυουν τις αιτίες αυτης τις κίνησης….
«Μια μωβ σκιά»…
Άρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986…
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»
«…Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής – έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων.
Χειροδικία κατά της αρχής – έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η 
ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια – όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
μανικάκος
«Αν» .του Μanu…
Αν μπορείς να αρχίσεις τη μέρα σου χωρίς καφεΐνη,
Αν μπορείς να είσαι χαμογελαστός αγνοώντας πόνους και κούραση,
Αν μπορείς να μη διαμαρτύρεσαι και να μην κάνεις τους ανθρώπους να βαριούνται με τα προβλήματά σου,
Αν μπορείς να τρως το ίδιο φαΐ κάθε μέρα και να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό,
Αν μπορείς να καταλάβεις πότε οι αγαπημένοι σου είναι πολύ απασχολημένοι για να σου αφιερώσουν χρόνο,
Αν μπορείς να αδιαφορήσεις όταν οι άνθρωποι ξεσπάνε επάνω σου,
Αν μπορείς να δεχθείς κριτική και κατηγορίες χωρίς αντίσταση,
Αν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον κόσμο χωρίς ψέματα και εξαπάτηση,
Αν μπορείς να νικήσεις το άγχος χωρίς ιατρική βοήθεια,
Αν μπορείς να χαλαρώσεις χωρίς αλκοόλ,
Αν μπορείς να κοιμάσαι βαθιά κάθε βράδυ,
. (περισσότερα…)
Tου κόσμου η μάνα
αφιερωμένο στου κόσμου τη μάνα….
Just as two breaths become one breath,
As two whispers become a cry,
Miracle before us lies,
The glory of a new-born child.
These half-closed eyes already see,
Looking without looking within.
A testament of truth before, before our eyes.
The glory of a new-born child.
This place, where life’s long path begins,
If they be princes, queens, or kings,
Laid helpless here at mother’s side,
The glory of a new-born child.
Armand Amar & Sinead o’ Conor
μανικάκος
Sous les pavés, la plage…
ο Μάης του ’68 μεσα απο εικόνες και ήχους….
«Λυσσασμένοι όλων των χωρών ενωθείτε!» 
ΦΤΥΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ!
Η δίψα για ζωή που ξεχύθηκε στο Καρτιέ-Λατέν εμφανίστηκε μέσα στην ιστορία σαν ένα απ’ αυτά τα κύματα χαράς που αιφνιδιάζουν ένα κόσμο όπου η εγγύηση ότι δεν θα πεθάνεις από πείνα ισοδυναμεί με τη σιγουριά ότι θα ψοφήσεις από πλήξη. Το αίμα των μπάτσων είναι μεθυστικό, κι είναι πολύτιμες οι στιγμές όπου η ζωή αναδύεται τόσο έντονα μέσα απ’ τους βάλτους του μη αυθεντικού, για να σκουπίσει εύσχημα πολλούς μυξιάρηδες ανθρωπιστές. Επιτέλους απελευθερωμένες απ’ τον κλοιό των καταναγκασμών και της απομόνωσης, οι από τόσο καιρό ανικανοποίητες επιθυμίες μας απόλαυσαν εδώ μια μεγάλη μερίδα ευχαρίστησης.
Είναι μόνο μια αρχή...
ΟΙ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΜΟΝΖΕΡΟΝ μετά το τέλος των καταλήψεων.
Περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Rene Vienet:
«ΜΑΗΣ 1968, Λυσσασμένοι και Σιτουασιονιστές στο κίνημα των καταλήψεων«,
εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη, μετ. Μαριας Ζακκα.
Aπό wikipedia:
Ο όρος Μάης του ’68 (γνωστός και ως Γαλλικός Μάης) περιγράφει την πολιτική και κοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Γαλλία κατά τη διάρκεια των μηνών Μαΐου-Ιουνίου του 1968. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από κινητοποιήσεις των Γάλλων μαθητών και φοιτητών, επεκτάθηκαν με γενική απεργία των Γάλλων εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, που άρχισε να παίρνει διαστάσεις επανάστασης και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ Ντε Γκωλ.
Μερικοί φιλόσοφοι και ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι η εξέγερση ήταν το σημαντικότερο επαναστατικό γεγονός του 20ού αιώνα, επειδή δεν πραγματοποιήθηκε από μεμονωμένο πλήθος, όπως οι εργαζόμενοι ή οι φυλετικές μειονότητες, αλλά ήταν μια παλλαϊκή εξέγερση, άνευ φυλετικών, πολιτιστικών, ηλικιακών και κοινωνικών διακρίσεων.
οι εργάτες της Renault καλουν σε πορεία
Άρχισε ως σειρά απεργιών και καταλήψεων, που ξέσπασαν σε διάφορα πανεπιστήμια και γυμνάσια στο Παρίσι, μετά από τη διαμάχη με τους διοικητές των πανεπιστημίων και την αστυνομία. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης του Σαρλ Ντε Γκωλ να λύσει τις απεργίες με τη δράση της αστυνομίας κατάφεραν μόνο να οξύνουν την κατάσταση περαιτέρω, οδηγώντας σε οδομαχίες με την αστυνομία στο Quartier Latin. Ακολούθησε γενική απεργία από τους σπουδαστές και απεργίες σε όλη τη Γαλλία από δέκα εκατομμύρια Γάλλους εργαζομένους, κατά προσέγγιση δύο τρίτα του γαλλικού εργατικού δυναμικού. Κατά συνέπεια, ο Σαρλ Ντε Γκωλ διέλυσε την Εθνοσυνέλευση και προκήρυξε νέες κοινοβουλευτικές εκλογές για τις 23 Ιουνίου 1968.
Η κυβέρνηση βρέθηκε υπό κατάρρευση, αλλά ο επαναστατικός αναβρασμός έπαψε να υπάρχει σχεδόν τόσο γρήγορα όσο προέκυψε. Οι εργαζόμενοι επέστρεψαν στις εργασίες τους, ωθημένοι από την Confédération Générale du Travail και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είχε καταδικάσει την εξέγερση και δεν συμμετείχε. Όταν τελικά πραγματοποιήθηκαν εκλογές τον Ιούνιο, το κόμμα του Ντε Γκωλ προέκυψε ακόμα ισχυρότερο από πριν.
Τα γεγονότα μπορεί να κατέληξαν σε πολιτική αποτυχία, αλλά είχαν τεράστιες κοινωνικές συνέπειες: μπορεί να μη διήρκεσαν ένα μήνα, αλλά ο όρος Μάης του ’68 έγινε συνώνυμο με την αλλαγή των κοινωνικών αξιών. Στη Γαλλία, θεωρείται ως σημείο-σταθμός για τη μετάβαση από το συντηρητισμό (θρησκεία, πατριωτισμός, σεβασμός στην εξουσία) στις φιλελεύθερες ιδέες (ισότητα, ανθρώπινα δικαιώματα, σεξουαλική απελευθέρωση). Στην Ευρώπη, αποτέλεσαν έμπνευση για παρόμοιους κοινωνικούς αγώνες αλλά και αφορμή για ρήξη ορισμένων κομματιών του σοσιαλιστικού κινήματος με τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα.
12 Μαΐου 1968: Γενική απεργία «Τεράστια διαδήλωση στο Παρίσι και γενική απεργία. Περί τους 20.000 διαδηλωτές συγκεντρώνονται στο Πεδίον του Άρεως και ξεκινούν από εκεί για να καταλάβουν τη Σορβόννη».
μία μικρή μερίδα της γαλλικής κοινωνίας παραμένει εχθρική στο πνεύμα του ’68. Κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών το 2007, ο νυν πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί ξεκίνησε μία εκστρατεία κατά της ηθικής κατάπτωσης του Μάη του ’68 κατηγορώντας τον για τα πάντα, από την εγκληματικότητα μέχρι την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος
Daniel Cohn Bendit-Ο » κόκκινος Ντάνυ» πρωτοστατεί στον Μάη του ’68
Κάποτε ρωτήθηκε ο Γκοντάρ σε ποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή έκανε το διάλειμμα από το αστικό στο επαναστατικό σινεμά και απάντησε: «κατά την διάρκεια των γεγονότων του Μαϊου- Ιουνίου 1968 στην Γαλλία»
==================================================================================
Caroline de Bendern, η“Marianne του 1968” φωτογραφία στις 13 μαίου 1968 στην πλατεία Denfert-Rochereau στο Παρίσι.
«Είμαστε καθ’ οδόν προς τη Βαστίλη. Ανέβηκα στους ώμους ενός φίλου. Ζητούσαν κάποιον να κρατάει τη σημαία κι εγω άρπαξα την ευκαιρία διότι πόνεσαν τα πόδια μου απο το περπάτημα.Δεν ήθελα την κόκκινη σημαία γιατί οι κομμουνιστές σαμπόταραν το κίνημα, ούτε τη μαύρη γιατι δε γνωρίζω τίποτα για τους αναρχικούς . Πήρα τη σημαία του Βιετνάμ γιατί είναι σύμβολο ενός πολέμου που όλη η νεολαία κατακρίνει.Ξαφνικά νιώθω το ενδιαφέρον όλων επάνω μου και παίρνω πόζα…..
Θέλω να είμαι ωραία μπροστά στο πλήθος που ακτινοβολεί, με το βαρύ σύμβολο στο χέρι μου, δεν παίζω πια κανένα ρόλο…..γίνομαι αυτό που παρίστανα…εγώ, η αγγλίδα αριστοκράτισσα αντιλήφθηκα τη βαρύτητα της στιγμής και την ευθύνη μου.»
Η Caroline de Bendern ηταν 23 ετών.*
*μετάφραση Huguette Demorieux
=================================================================================
οδομαχίες-συνελεύσεις-πορείες.
==================================================================
«Πεθαινοντας στα τριαντα» του Romain Goupil
http://www.dailymotion.com/video/xemxln_tvxs-gr-mourir-a-trente-ans_shortfilms
=================================================================================
τα συνθήματα του ’68:
«Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς»
Κάτω από το λιθόστρωτο η παραλία
- Κάτω από το λιθόστρωτο η παραλία
Απαγορεύεται το απαγορεύεται.
Η Φαντασία στην Εξουσία
Να ‘στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο.
Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο.
Η ανία είναι αντεπαναστατική.
Δεν θα αξιώσουμε τίποτα, δεν θα ζητήσουμε τίποτα. Θα πάρουμε, θα καταλάβουμε.
Το αφεντικό έχει ανάγκη εσένα, δεν τον έχεις εσύ ανάγκη.
Εργαζόμενε: Είσαι 25 χρονών αλλά το συνδικάτο σου είναι του προηγούμενου αιώνα.
Αγοράζουν την ευτυχία σου… Κλέψ’ την.
Ήρθα. Είδα. Πίστεψα.
Η ποίηση βρίσκεται στους δρόμους.
η αστυνομία σας μιλα μεσα απο τα δελτία των 8:00
Το αλκοόλ σκοτώνει. Πάρτε LSD.
Ούτε Θεός ούτε αφέντης
Κηρύξατε την πόλη σε κατάσταση διαρκούς ευτυχίας
Η αυθάδεια είναι το νέο επαναστατικό όπλο
Θεέ υποψιάζομαι ότι είστε αριστερός διανοούμενος
Μην παίρνετε το ασανσέρ , πάρτε την εξουσία
Προλετάριος είναι αυτός που δεν έχει ισχύ πάνω στην ζωή του και το ξέρει
Η δράση δεν πρέπει να είναι αντίδραση αλλά δημιουργία
Αστοί δεν καταλάβατε τίποτα
==================================================================================
Μεγάλες νύχτες, Μικρά πρωινά
==================================================================================
================================================================================
Σαρκοζάκο, σου’ρχεται….
Je t’aime ! Oh ! dites-le avec des pavés
μανικάκος
Με λένε εξέγερση
Η ηλικία μου απροσδιόριστη.
Πρέπει να γεννήθηκα τότε που φύτρωσε το παράπονο στο στήθος του σκλάβου και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με αλυσίδες, με θυσίες, με ανισότητες.
Με λένε εξέγερση
Απόκτησα χίλια πρόσωπα, πότε γροθιά, πότε κραυγή, πότε παράπονο, πότε οδόφραγμα, πότε ντουφέκι, πότε πλακάτ και πύρινος λόγος, μα πάντα παρούσα και καλπάζουσα στα σταυροδρόμια της ιστορίας.
Με λένε εξέγερση
Αφουγκράστηκα τους μύχιους πόθους της ανθρώπινης δυστυχίας και έγινα αποκούμπι, λυτρωτής και φωτοδότης σε καθημερινούς Γολγοθάδες που γίνονται Αναστάσεις και Λυτρώσεις.
Έγινα αμέτρητες φορές το καθαρτήριο της ανθρώπινης συνείδησης, η νέα αυγή σ’ έναν κόσμο σκοτεινό και απάνθρωπο.
Με λένε εξέγερση
Γύρισα όλα τα μέρη του κόσμου. Άλλοτε στη Ναζαρέτ, άλλοτε στην Αγία Πετρούπολη κι άλλοτε στην Τιέν αν Μεν. Εγινα έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, κατάληψη στο κάστρο της Βαστίλης.
Μάης Παρισιάνικος, Άνοιξη στην Πράγα, ροβόλημα στους δρόμους της Αβάνας. Πότε σπαθί στο χέρι του Σπάρτακου, πότε βόλι στο καρυοφίλι του Καραϊσκάκη, πότε λόγος θεϊκός στης Ιερουσαλήμ τα τείχη, πότε αντάριασμα πότε σφεντόνα παιδική στης Παλαιστίνης την ιντιφάντα και πότε κεφάλι ανοιγμένο στου Βιετνάμ τους ορυζώνες, στου Σιάτλ το μετερίζι.
Με λένε εξέγερση
Αδίκησα κι αδικήθηκα, εμπιστεύθηκα κι απογοητεύτηκα, ξεκίνησα μα δε τερμάτισα, κοιλοπόνεσα μα δε γέννησα, γονάτισα μα σηκώθηκα, γιατί ταυτίστηκα με τους ανθρώπους, γιατί είμαι δικό τους έργο.
Με λένε εξέγερση
Κι αγάπησα τους Έλληνες, έγινα σύντροφος κι ιδρώτας στην πονεμένη πορεία τους στο χρόνο.Ήμουνα ράσο λυτρωτικό στην άγια Λαύρα τους και πύρινα λόγια Βελεστινλήδωνστα Βαλκάνιά τους, τα ματωμένα στάρια τουςστο Κιλελέρ τους, τα νεκρά κορμιά των καπνεργατών στη Σαλονίκη του ’36 τους.Κι έπειτα έγινα ΟΧΙ βροντερό στα χείλη τους κι αντάρτικο τραγούδι στα θρυλικά βουνά τους.Κι αργότερα πυρπόλησα τις καρδιές τους στη Λευκωσία και την Κερύνεια, κι έγινα αγώνας Ανένδοτος και βήμα γοργό στα πόδια του Λαμπράκη και 1-1- 4 στις διαδηλώσεις της ψυχής τους.
Με λένε εξέγερση
Με φυγάδευσαν στη σιωπή και στο βόλεμα τα σκοτεινά χρόνια των αμερικανόδουλων πρακτόρων. Χώθηκα και πλαδάρεψα εφτά χρόνια μαζί με τους Έλληνες στις πολυθρόνες της ντροπής και της υποταγής. Μου ρούφηξε το αίμα ο Άγνωστος πόλεμος της τηλεόρασης και η αποβλάκωση των γηπέ-δων. Έκανα πως δεν άκουγα τις κραυγές αυτών των λίγων που σάπιζαν στις Γυάρους και τις Μακρονήσους
Με λένε εξέγερση
Και ξανάνιωσα στις φλογισμένες καρδιές των φοιτητών. Ξανάδα τον ήλιο στην ταράτσα της Νομικής, ξαναγεννήθηκα στα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους του Πολυτεχνείου το ’73.
Με λένε εξέγερση, με λένε «Εδώ Πολυτεχνείο – Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων»
Τρεις μέρες γιόρταζα την άνοιξή μου κι ήταν Νοέμβρης.
Έκλεισα την τηλεόραση, άνοιξα το ραδιόφωνο, άνοιξα τις πόρτες, βγήκα στους δρόμους.
Με λένε εξέγερση
Έσφιξα τα δόντια και χαμογέλασα στη Μεταπολίτευση και πριν προλάβω να ξαποστάσω είδα φίλους χτεσινούς να με εξαργυρώνουν, πολιτικάντηδες να μου κάνουν στριπτήζ στα μπαλκόνια, χτεσινούς εραστές να μ’ απατάνε στην αγκαλιά της εξουσίας.
Έγινα εμπόρευμα και φανφάρες, κόκινα παχιά χαλιά επισήμων, λόγοι δεκάρικοι σε καλοταϊσμένα στόματα ψευδεπίγραφων αγωνιστών.
Ασέλγησαν στο κορμί μου, με κάναν γιορτή καθεστωτική και με αποστέωσαν αυτοί που στην ουσία ποτέ δεν μύρισαν το άρωμά μου.
Με λένε εξέγερση
Λένε πως τώρα δεν έχω ζωτικό χώρο στα όνειρά σας. Λένε πως η ζωή σας έγινε εικονική πραγματικότητα, φαστ φουντ, κινητή ψευδεμονία, τζόγος χρηματιστηριακός και πασαρέλα μιας ομορφιάς επίπλαστης, ντυμένης με τα σινιέ ρούχα της μοναξιάς σας .
Κι όμως, εγώ είμαι πάντα εδώ, κρυμμένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά σας. Όταν θα τελειώσετε με τα “limit up” σας, όταν θα σας λιώσει το ελαστικό ωράριό σας, όταν θα σας πνίξει η μπόχα των αποβλήτων του τεχνικού πολιτισμού σας, όταν χτυπήσει και τη δικιά σας πόρτα ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός για τον οποίο τώρα αδιαφορείτε, όταν θα γίνετε και σεις θύματα τούτης της παγκοσμιοποίησης που τώρα θεοποιείτε, όταν συνειδητοποιήσετε οτι είστε τα αναλώσιμα υλικά στην κρεατομηχανή των πολυεθνικών . . .
τότε θα με θυμηθείτε.
Γιατί με λένε εξέγερση και είμαι η συνείδησή σας.
Γιατί πάντα θα σας φλογίζω τις ψυχές με τα λόγια του Τσε :
«Μας φαίνονταν μεγάλοι γιατί ήμασταν γονατιστοί . . .
Άς εγερθούμε»
* κείμενο αγνώστου ….
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος 
