1919:To κόκκινο Clydeside
Απο την Αιχμή
Η απεργία για το 40ωρο υπό την ηγεσία της Επιτροπής Εργαζομένων του Κλάιντ ήταν η πιο ριζοσπαστική απεργία που έχει δει το Clydeside τόσο στις τακτικές όσο και στα αιτήματά της.
Οι στόχοι της απεργίας ήταν εμφανώς πολιτικοί· ήταν να εξασφαλίσουν τη μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας σε 40 προκειμένου οι αποστρατευμένοι στρατιώτες να μπορούν να βρουν απασχόληση, και να σταματήσει η επανεμφάνιση ενός αποθεματικού ανέργων, διατηρώντας έτσι τη δύναμη της εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο.
Οι ηγέτες της Επιτροπής Εργαζομένων του Κλάιντ (CWC) είχαν απορρίψει μια εθνική συμφωνία διαπραγμάτευσης για το 47ωρο τη βδομάδα που είχε συναφθεί μεταξύ των εργοδοτών των μηχανικών και εκπροσώπων των μηχανικών και των ναυπηγικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η CWC είχε επίσης κερδίσει ευρεία υποστήριξη μεταξύ των εργαζομένων και άλλων σημαντικών συνδικαλιστικών φορέων της περιοχής Clydeside για τα αιτήματά τους για 40ωρη εργασία τη βδομάδα.
Αρχικά οι εργοδότες του Clydeside ήταν αδιάφοροι για την απεργία, η αίσθηση ήταν ότι η απεργία ήταν το αποτέλεσμα μιας διαμάχης μεταξύ των επίσημων και ανεπίσημων ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεων και ότι αυτό είχε λίγο να κάνει με εκείνους. Τόσο οι κυβερνητικοί όσο και οι εμπορικοί εκπρόσωποι ήταν επίσης αρχικά αδιάφοροι, θεωρώντας ότι χωρίς κρατική υποστήριξη η απεργία γρήγορα θα ξέφτιζε.
Αυτές οι θέσεις θα άλλαζαν δραματικά τέσσερις μέρες κατά τη διάρκεια της απεργίας. Έως τις 30 Ιανουαρίου 1919, 40.000 εργαζόμενοι στις βιομηχανίες και τα ναυπηγεία του Clydeside συμμετείχαν στην απεργία. Επιπλέον οι εργαζόμενοι στην ηλεκτρική ενέργεια στη Γλασκώβη συμμετείχαν στην απεργία σε ένδειξη συμπαράστασης, όπως είχαν κάνει και 36.000 ανθρακωρύχοι στα ανθρακωρυχεία του Λαναρκσάιρ και Στιρλινγκσάιρ. Έχει αναφερθεί ότι κατά την πρώτη βδομάδα της απεργίας ούτε μια εμπορική ένωση στο Clydeside δεν έμεινε ανεπηρέαστη από τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Η ταχεία εξάπλωση της απεργίας αποδόθηκε στη μεγάλης κλίμακας ανάπτυξη γρήγορων απεργοφυλάκων από την CWC, που έγιναν σε μεγάλο βαθμό από απολυμένους φαντάρους.
Στις 29 Ιανουαρίου 1919, ύστερα από έναν αγώνα απεργιών στη Γλασκώβη και μια πορεία στην Πλατεία Γεωργίου, μια αντιπροσωπεία από την CWC κατάφερε να εξασφαλίσει μια συνάντηση με τον Κοσμήτορα της Γλασκώβης. Στη συνάντηση αυτή οι ηγέτες της απεργίας ζήτησαν από τον Κοσμήτορα να ζητήσει από το Συμβούλιο να υποχρεώνει τους εργοδότες να παρέχουν στους εργαζόμενους 40-ωρη βδομάδα. Ο Κοσμήτορας ήταν ανίκανος ή απρόθυμος να δώσει στους αντιπροσώπους μια απάντηση στο αίτημά τους χωρίς να συμβουλευτεί τους συναδέλφους, και τους ζήτησε να επιστρέψουν στις 31 Ιανουαρίου οπόταν θα τους διαβεβαίωνε ότι θα ήταν σε θέση να τους δώσει μια απάντηση.
Η μάχη της Πλατείας Γεωργίου (Ματωμένη Παρασκευή) 1919
Την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 1919 πάνω από 60.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Γεωργίου για να υποστηρίξουν την απεργία για το 40ωρο και να ακούσουν την απάντηση του Κοσμήτορα στο αίτημα των εργαζομένων για 40 ώρες τη βδομάδα. Ενώ η αντιπροσωπεία βρισκόταν στο κτίριο η αστυνομία επιτέθηκε απρόκλητα εναντίον των διαδηλωτών, πέφτοντας σε άοπλους άνδρες και γυναίκες με τα γκλομπ της. Οι διαδηλωτές, με τους πρώην φαντάρους μπροστά, γρήγορα ανταπέδωσαν με γροθιές, κάγκελα από σίδερο και σπασμένα μπουκάλια, και έτρεψαν την αστυνομία σε υποχώρηση.
Στο άκουσμα των ήχων από την πλατεία οι ηγέτες της απεργίας, που είχαν συναντηθεί με τον Κοσμήτορα, έσπευσαν έξω για να αποκαταστήσουν την τάξη. Ένας από τους ηγέτες της, ο Ντέιβιντ Κίρκγουντ, έπεσε στο έδαφος από γκλομπ της αστυνομίας, και μαζί με τον Ουίλιαμ Γκάλαχερ συνελήφθη από την αστυνομία.
Ύστερα από την αρχική αντιπαράθεση μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας στην Πλατεία Γεωργίου, περαιτέρω μάχες συνεχίστηκαν μέσα και γύρω από τους δρόμους του κέντρου της πόλης για πολλές ώρες αργότερα. Η περιοχή Τάουνχεντ της πόλης και της Γκλάσκοβ Γκριν, όπου πολλοί από τους διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί ύστερα από την αρχική επίθεση της αστυνομίας, ήταν οι σκηνές της μάχης ανάμεσα στην αστυνομία και τους διαδηλωτές.
Σαν άμεσο επακόλουθο της ‘Ματωμένης Παρασκευής’, όπως έγινε γνωστή, άλλοι ηγέτες της Επιτροπής Εργαζομένων του Κλάιντ συνελήφθησαν επίσης, συμπεριλαμβανομένων των Εμάνουελ Σίνγουελ, Χάρι Χόπκινς και Τζορτζ Έντμπουρι.
Η κυβέρνηση ανησυχούσε για τη μαχητικότητα των βιομηχανικών και η επαναστατική πολιτική δράση στη Γλασκώβη έφτασε σε νέα ύψη ύστερα από τα γεγονότα της 31ης Ιανουαρίου 1919. Οι φόβοι στην κυβέρνηση για μια επανάσταση των εργατών στη Γλασκώβη οδήγησε στην ανάπτυξη στρατευμάτων και τανκς στην πόλη.
Περίπου 10.000 Αγγλικά στρατεύματα συνολικά εστάλησαν στη Γλασκώβη σαν άμεσο επακόλουθο της Μάχης της Πλατείας Γεωργίου. Αυτό ήταν κάτι λιγότερο από ένα πλήρες τάγμα Σκωτσέζων στρατιωτών που βρισκόντουσαν στο στρατόπεδο του Μαίρηχιλ στη Γλασκώβη την περίοδο εκείνη. Κανένα Σκωτσέζικο στράτευμα δεν παρατάχθηκε, με την κυβέρνηση να φοβάται ότι συνάδελφοί τους Σκωτσέζοι, στρατιώτες ή άλλοι, θα πήγαιναν από την πλευρά των εργαζομένων αν μια επαναστατική κατάσταση αναπτυσσόταν στη Γλασκώβη.
Στις 10 Φεβρουαρίου 1919 η απεργία για 40-ώρες ανακλήθηκε από τη Συντονιστική Απεργιακή Επιτροπή. Παρόλο που δεν πέτυχαν το δεδηλωμένο στόχο τους για 40-ώρες εργασίας τη βδομάδα, οι μηχανικοί απεργοί και οι απεργοί από τα ναυπηγεία επέστρεψαν στην εργασία τους έχοντας τουλάχιστον διαπραγματευτεί μια συμφωνία που τους εγγυόταν 47ωρη εργασία τη βδομάδα· 10 ώρες λιγότερο απ’ ό,τι εργάζονταν πριν από την απεργία.
Mετάφρ. aixmi
===================================================================================
Μανικάκος
Ο Φρανσίσκο Φερέρ και το μοντέρνο σχολείο
Φραντσέσκο Φερρέρ (Francescο Ferrer i Guardia, 10 Ιανουαρίου 1859 – 12 Οκτωβρίου 1909).
Καταλανός αναρχικός και ριζοσπάστης παιδαγωγός, εμπνευστής και εισηγητής του λεγόμενου «Σύγχρονου Σχολείου» («La Escuela Moderna»).
«Η εκπαίδευση σημαίνει σήμερα δαμάζω , εκπαιδεύω , εξημερώνω. Έχει μια και μόνο πολύ συγκεκριμένη ιδέα και θέληση , να κάνει τα παιδιά να συνηθίσουν στην υπακοή , να πιστεύουν και να σκέφτονται ακολουθώντας τα κοινωνικά δόγματα που επικρατούν . Δεν ενδιαφέρεται να υποστηρίξει την αυθόρμητη ανάπτυξη των ικανοτήτων του παιδιού , δεν το αφήνει ελεύθερο να αναπτύξει τις φυσικές του ανάγκες , τις πνευματικές και ηθικές. Πρόκειται μόνο να τους επιβάλει μια διαφορετική σκέψη έτσι ώστε να διατηρηθεί για πάντα το σημερινό καθεστώς , θέλει να δημιουργήσει ένα άτομο στενά προσαρμοσμένο στον κοινωνικό μηχανισμό. Επαναλαμβάνω το σχολείο δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όργανο καταπίεσης στα χέρια των κυβερνώντων. Αυτοί δε θέλησαν ποτέ την ανύψωση του ατόμου , αλλά τις υπηρεσίες του , γι αυτό είναι μάταιο να ελπίζεις στα κατασκευασμένα από ην εξουσία σχολεία»
«Έχω την πρόθεση να ιδρύσω στην πόλη σας ένα σχολείο χειραφέτησης, που θα έχει σκοπό να βγάλει από τα κεφάλια των ανθρώπων ό,τι τους διχάζει (θρησκεία, ψεύτικες ιδέες για την ιδιοκτησία, την πατρίδα, την οικογένεια κλπ.) για να κατακτήσουν την ελευθερία.»
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Γεννήθηκε στην μικρή καταλανική πόλη Alella, κοντά στην Βαρκελώνη, από γονείς πιστούς καθολικούς, αλλά πριν καν ενηλικιωθεί ήταν ήδη αφοσιωμένος δημοκράτης και οπαδός του ελεύθερου πνεύματος χάρη στην επιρροή ενός ελευθερόφρονα θείου του. Για την δράση του δίπλα στον ριζοσπάστη δημοκρατικό ηγέτη Manuel Ruiz Zorilla, εξορίστηκε το 1885 στο Παρίσι μαζί με την σύζυγό του Τερέζα Σανμαρτί (Therese Sanmarti) και τις τρεις θυγατέρες τους (Trinidad, Paz και Sol), κερδίζοντας τον επιούσιο με παράδοση μαθημάτων ισπανικής. Εκεί ήλθε σε επαφή με Γάλλους ριζοσπάστες, αλλά και εξόριστους αναρχικούς και σοσιαλιστές συμπατριώτες του, μυήθηκε στον γαλλικό τεκτονισμό της «Μεγάλης Ανατολής» και συμμετείχε στην 2η Διεθνή.
Το 1899 πήρε διαζύγιο από την Τερέζα (που είχε φύγει στην Ουκρανία με έναν ρώσο αριστοκράτη, παίροντας μαζί της και την μικρή Σολ) και μετά από λίγο νυμφεύθηκε με πολιτικό γάμο την εύπορη παριζιάνα δασκάλα Λεοπολδίνη Μπονάρ (Leopoldine Bonnard, ένθερμη οπαδό της ελεύθερης σκέψης), ενώ μία επίσης εύπορη και ελευθερόφρων μαθήτριά του (η Jeanne Ernestine Meunie) που πέθανε ξαφνικά τον Μάρτιο του 1901 του κληροδότησε ένα εκατομμύριο χρυσά φράγκα ως βοήθεια για να ανοίξει μη-θρησκευτικά προοδευτικά σχολεία στην Ισπανία. Μέχρι τότε, όλα τα σχολεία της Ισπανίας βρίσκονταν στα χέρια των θεοκρατών της Καθολικής Εκκλησίας και συστηματικά έσπειραν στην μία γενιά μετά την άλλη την χριστιανική μισαλλοδοξία, την κλειστότητα του πνεύματος, τον υποβιβασμό των γυναικών και τον βαθύ φόβο απέναντι σε κάθε κοινωνικό και πολιτικό προβληματισμό.
ΤΟ «ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»
Το "Δελτίο του Σύγχρονου Σχολείου" της Βαρκελώνης (1903)
Σε πολύ καλή οικονομική κατάσταση πλέον ο Φερρέρ επέστρεψε το 1901 στην πατρίδα του και στις 8 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους άνοιξε το πρώτο «Σύγχρονο Σχολείο» («La Escuela Moderna»), διδάσκοντας σε μικρούς μαθητές και των δύο φύλων ριζοσπαστικές κοινωνικές αξίες. Η διδασκαλία ήταν απολύτως κοσμική και λογική, ενώ από τα χρησιμοποιούμενα σχολικά βιβλία είχαν αφαιρεθεί όλες οι αναφορές στον Χριστιανισμό. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα 34 σχολεία της Καταλωνίας με συνολικά περισσότερους από 1.000 μαθητές είχαν υιοθετήσει το σύστημα του Φερρέρ, ενώ άλλα 80 είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν τα σχολικά βιβλία του «Σύγχρονου Σχολείου».
Από τα τέλη του 1905 ο Φερρέρ άρχισε να συζεί με την κατά 22 χρόνια νεοτερή του δασκάλα του «Σύγχρονου Σχολείου» Σολεδάδ Βιλλαφράνκα (Soledad Villafranca) και στις 12 Απριλίου 1906, ημέρα η οποία συνέπιπτε με την «Μεγάλη Παρασκευή» των χριστιανών, τόλμησε να διοργανώσει στην Βερκελώνη μία μεγάλη διαδήλωση υπέρ του κοσμικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης, προκαλώντας ακόμα περισσότερο τους θεοκράτες και τους συντηρητικούς πολιτικούς υπηρέτες τους.
Η ανατρεπτική εκπαιδευτική δράση του Φερρέρ, που είχε κυριολεκτικά αναστατώσει την Εκκλησία και τους συντηρητικούς πολιτικούς αφού ουσιαστικά είχε προκαλέσει την επανάσταση μέσα στα μυαλά των μικρών παιδιών της πατρίδας του, τερματίστηκε με άτιμο τρόπο στις 4 Ιουνίου 1906, όταν οι αρχές τον συνέλαβαν με πρόφαση ότι ήταν ύποπτος για συμμετοχή στην βομβιστική απόπειρα του αναρχικού Ματθαίου Μοράλ (Mateu Morral, υπάλληλου του Φερρέρ) κατά της ζωής του βασιλιά Αλφόνσου του 13ου στις 31 Μαϊου 1906. Όπως ήταν φυσικό, κατά την διάρκεια της 12μηνης προφυλάκισής του στις φυλακές Carcel Modelo της Μαδρίτης, το «Σύγχρονο Σχολείο» χρεωκόπησε και υποχρεώθηκε να κλείσει.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Ο Φερρέρ απελευθερώθηκε από τις φυλακές στις 12 Ιουνίου 1907 λόγω παντελούς έλλειψης στοιχείων που να μπορούν να στηρίξουν μία εναντίον του κατηγορία, επέστρεψε στο Παρίσι, ταξίδεψε από εκεί σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και ίδρυσε την «Διεθνή Λίγκα για την Ορθολογική Εκπαίδευση των παιδιών» («Ligue Internationale pour l’ Education Rationnelle de l’ Enfance» με τον Ανατόλ Φρανς ως επίτιμο πρόεδρο) και συνέγραψε στις αρχές του καλοκαιριού του 1908 την ιστορία του «Σύγχρονου Σχολείου» με τίτλο «Οι καταγωγές και τα ιδανικά του Σύγχρονου Σχολείου», η οποία μετά τον θάνατό του μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον γνωστό ελευθερόφρονα συγγραφέα Joseph McCabe και εκδόθηκε το 1913 από τον εκδοτικό οίκο «Knickerbocker Press». Σε μία εποχή που ο αναλφαβητισμός στην Ισπανία μάστιζε τους 3 στους 5 ανθρώπους, ο Φερρέρ πρότεινε στο βιβλίο του αυτό την από κοινού δημόσια εκπαίδευση αγοριών και κοριτσιών, πλούσιων και φτωχών, με βάση τον ορθολογισμό και με κύριο στόχο της την εκ ριζών καταπολέμηση των προκαταλήψεων, των δεισιδαιμονιών και των εθίμων που διαιωνίζουν την πνευματική καθυστέρηση.
Το 1908 άρχισε επίσης να εκδίδει το περιοδικό «Ανανεωμένο Σχολείο» («L’ Ecole Renovee») με σκοπό την αναταλλαγή ιδεών μεταξύ των προοδευτικών εκπαιδευτικών των διαφόρων ευρωπαϊκών κρατών και διατήρησε την έκδοση του δελτίου του «Σύγχρονου Σχολείου» («Boletin de la Escuela Moderna de Barcelona»), συνειδητοποίησε όμως πολύ σύντομα ότι δεν μπορούσε να επηρεάσει εξ αποστάσεως την εκπαιδευτική κατάσταση της πατρίδας του και τελικά επέστρεψε στην Καταλωνία.
Η «ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ»
Τον Ιούλιο του 1909, αντιστεκόμενος στην υποχρεωτική στρατολόγηση για την διατήρηση του Μορόκου στην επικράτεια του ισπανικού θρόνου, ο λαός της Βαρκελώνης κήρυξε γενική απεργία και εξεγέρθηκε υπό την καθοδήγηση των αναρχικών, σε αυτό που έμεινε στην Ιστορία ως «Τραγική Εβδομάδα» («La Semana Tragica»), καίγοντας 80
Ο Φερρέρ στα χέρια της αστυνομίας.
εκκλησίες, ανατινάζοντας σιδηροδρομικές γραμμές και επιτιθέμενος σε στρατόπεδα. Αρκετοί στρατιώτες πέρασαν με το μέρος των εξεγερμένων έπειτα από την άρνησή τους να πυροβολήσουν ενάντια στον λαό και ο πανικός διογκώθηκε στις τάξεις των βασιλοφρόνων και των θεοκρατών, μέχρι που τελικά η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα από νέα στρατεύματα που έσπασαν τα οδοφράγματα, κατέλαβαν την Βαρκελώνη και άφησαν στους δρόμους της 600 τουλάχιστον νεκρούς.
Κατά την διαρκεια της εξέγερσης, ένας υψηλόβαθμος κληρικός είχε στοχοποιήσει τον Φερρέρ και το έργο του, δηλώνοντας ότι «για να αποκατασταθεί η ηρεμία και να επιστρέψει η Ισπανία στον Ιησού Χριστό πρέπει να τσακιστούν οι ανατρεπτικοί των άθεων σχολείων». Στα πλαίσια λοιπόν του στρατιωτικού νόμου που είχε κηρυχθεί στις 28 Ιουλίου κατά την διάρκεια της των ταραχών, ο Φερρέρ συνελήφθη για μία ακόμη φορά στα τέλη του Σεπτεμβρίου ως δήθεν υπαίτιος της μεγάλης εξέγερσης των αναρχικών εργατών, παρόλο που τότε αποδεδειγμένα απουσίαζε από την Βαρκελώνη. Στην παρωδία δίκης που ακολούθησε, οι στρατοδίκες απαγόρευσαν σε όλους τους μάρτυρες υπεράσπισης να καταθέσουν, ενώ απέσπασαν με εκβιασμό διάφορες ψευδείς εναντίον του καταθέσεις από συλληφθέντες στα επεισόδια, στους οποίους είχαν υποσχεθεί αθώωση.
ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Φερρέρ καταδικάστηκε σε θάνατο και, παρά το τεράστιο ανά την Ευρώπη κίνημα συμπαράστασης στο πρόσωπό του με διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις (ακόμα και στην Θεσσαλονίκη με μαζική κοινή διαδήλωση της σοσιαλιστικής Φεντερσιόν και των τεκτόνων), τουφεκίστηκε τελικά στις 13 Οκτωβρίου 1909 στο προαύλιο της φυλακής του φρουρίου Montjuich Fortress της Βαρκελώνης. Λίγο αργότερα, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς εκείνους που ξεπάστρεψαν έναν ακόμα μεγάλο κίνδυνο για τον Χριστιανισμό, ο πάπας Πίος ο 10ος έστειλε δώρο στον κατήγορο του στρατοδικείου που καταδίκασε τον Φερρέρ ένα σπαθί με χρυσή λαβή και εγχάρακτους τους «ιερούς» χαιρετισμούς του.
Την τελευταία νύκτα της ζωής του ο Φερρέρ είχε γράψει στον τοίχο της φυλακής του: «Όταν ο θεός τους πάψει να λατρεύεται και οι εργολάβοι του πάψουν να υπηρετούνται, θα ζήσουμε επιτέλους όλοι ως σύντοφοι με αλληλοσεβασμό και αγάπη».
Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την άδικη θανάτωσή του, αρκετοί ομοϊδεάτες του ίδρυσαν στις Η.Π.Α. διάφορα εκπαιδευτήρια κατά τα πρότυπα του «Σύγχρονου Σχολείου» (τα περισσότερα των οποίων όμως δεν άντεξαν να δουν την δεκαετία του 1930), ενώ ακόμα και σήμερα η μνήμη του παραμένει ιερή και ο αγώνας του παραδειγματικός για όλους τους αντιφασίστες και αντιχριστιανούς αγωνιστές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον διαφωτισμό και την ελευθερία.
===================================================================================
H Emma Goldman βιογραφεί τον Ferrer μέσα απο το » Emma Goldman’s Anarchism and Other Essays». 2η Έκδοση, New York & London:Mother Earth Publishing Association, 1911. σσ. 151-172.
===================================================================================
υγ: των Τριών Ιεραρχών σήμερα…. βοήθεια μας….
Μανικάκος
Τα ελληνικά ’80s του Nick Cave
Γράφει ο Βασίλης Κωνσταντόπουλος.
Για τους σημερινούς εικοσάρηδες – τριαντάρηδες, ο Nick Cave υπάρχει από πάντα. Γεμίζει στάδια, χαριεντίζεται με την Kylie Minogue, συμμετέχει σε soundtrack ταινιών-blockbusters όπως ο Χάρι Πότερ και ο Batman, o Σαββόπουλος διασκευάζει τραγούδια του, το ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 φιλοξενεί συνεντεύξεις του, ο Δημήτρης Κοργιαλάς δηλώνει στη Ναταλία Γερμανού με θαυμασμό πως «μαζευόμαστε με τους φίλους, ακούμε Cave και σκεφτόμαστε!!!», και πάει λέγοντας.
O Nick Cave αποτελεί ένα από τα ελάχιστα Pop icons που άνθισαν στα 80’s και κράτησαν την λάμψη τους στις επόμενες δεκαετίες. Η «ελληνική» του ιστορία ξεκινά τον Σεπτέμβριο του 82…
Η έκρηξη του punk στην Αγγλία, ως συνήθως, είχε φτάσει καθυστερημένη και μισοχωνεμένη στην Ελλάδα. Οι έλληνες ροκάδες είτε παρέμεναν πιστοί στο παλιό καλό ροκ, είτε πάσχιζαν να παρακολουθήσουν τη νέα σκηνή είτε μετεωρίζονταν, από την μια γνωρίζοντας την λάμψη του 60, από την άλλη αναζητώντας μουσικούς που να συγχρονίζονται με την ηλικία τους. Οι πηγές πληροφόρησης μετρημένες. O ΗΧΟΣ, το ΠΟΠ και ΡΟΚ, ο Πετρίδης στις 4 κάθε απόγευμα, κάποιες νέες εκπομπές με τον Ζήλο και τον Πολίτη στο Δεύτερο, για τους πιο ψαγμένους το New Musical Express με έναν καινούριο μεσσία του ροκ εβδομαδιαίως. Ο τύπος σε πλήρη σύγχυση, μπερδεύει το punk, τα νέα ρεύματα, τους φασίστες σκίνχεντς του Oi, χαρακτηρίζοντας συλλήβδην οποιονδήποτε καινούριο ως new wave. Η συναυλία των Police στο κλειστό του Σπόρτινγκ χαρακτηρίζεται βλακωδώς η πρώτη Punk συναυλία στην Ελλάδα.
Τον Σεπτέμβρη του 82, οργανώνεται ένα τριήμερο new wave, στο Σπόρτινγκ και πάλι. Θα έρχονταν οι Fall, οι New Order (διάδοχο σχήμα των Joy Division) κι ένα γκρουπ για το οποίο ακούγονταν πολλά και τρομερά, οι Birthday Party (από το ομώνυμο θεατρικό του Πίντερ), ο τραγουδιστής λέει έκανε απιστευτα πράγματα στη σκηνή, τους είχαν διώξει από κλαμπ στις ΗΠΑ κλπ. κλπ. Μέσα σ’όλα, σε συνέντευξη του στον Πετρίδη το απόγευμα, αναφέρει το Famous Blue Raincoat του Cohen ως αγαπημένο του, μαζί με το Unfinished Melody των Righteous Broghters και το Bridge over troubled water των Σάιμον και Γκάρφάνκελ και μας αφήνει όλους ξερούς.
Οι Birthday Party στο Ελληνικό το 1982 από εφημερίδες της εποχής
Το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου, μετά τους έλληνες νεοροκάδες Metro Decay, οι Birthday Party ανεβαίνουν στη σκηνή του Σπόρτινγκ. Θα ήταν καμιά 600ρια κόσμος, κυρίως αρσενικά, κάποια πανκιά, κάποιοι γότθοι, μερικές χήρες, κάμποσοι άσχετοι, οι περισσότεροι περίεργοι.
Μπασίστας, ένας τύπος στυλ Γιάνκι ωταβαντζή με στέτσον και διχτυωτή μπλούζα, ο Tracy Pew, πέθανε μερικά χρόνια μετά από παθολογικά αίτια. Κιθάρα, ένα σαμιαμίδι με μια γόπα μόνιμα κρεμασμένη στο στόμα, ο Roland s. Howard, πέθανε πέρυσι από συκώτι, αφού συμμετείχε σε διάφορα «αδελφά» των Bad Seeds σχήματα. Στα τύμπανα ένας clean faced γεροδεμένος τύπος, ο μόνος φαινομενικά υγιής εκεί μέσα. Ο Mick Harvey έμελλε να παραμείνει αμετακίνητος σε όλα τα σχήματα του Cave.
Και φυσικά ο αναμαλλιασμένος, δαιμονικός, αλαζόνας περφόρμερ, με την σπηλαιώδη φωνή και τις αλά Έλβις κινήσεις της λεκάνης, συν τα ντελιριακά ξεσπάσματα.
Τα πρώτα επί σκηνής λόγια του Nick Cave στην Ελλάδα: H-A-M-L-E-T. To Hamlet (Pow, Pow)
Με τα ποτενσιόμετρα της κονσόλας στο τέρμα, και τις λαμαρίνες του κλειστού του μπάσκετ να συντονίζονται στην παραμορφωμένη κιθάρα, το βαρύ θηριώδες μπάσο και τα διαρκή ουρλιαχτά του τραγουδιστή, ανάθεμα κι αν ακόμα κι αυτοί που ήξεραν τα κομμάτια διέκριναν τι είναι τι. Ο Cave έφτυνε και χτυπιόταν κι έπεφτε και σηκωνόταν, κλωτσούσε τους φαν κάτω από τη σκηνή.
I am the King, I am the King από το Junkyard και φαινόταν σαν να το εννοούσε.
Στο ανκόρ έρχεται κάποιος Φιλ στο σαξόφωνο (αυστραλός φίλος τους, πρόκειται για τον μετέπειτα Foetus), παίζουν δυο κομμάτια των Stooges, η συναυλία καταλήγει με δεκάδες ελληνόπουλα να χτυπιούνται γύρω από τον μανιασμένο περφόρμερ.
Όταν όλα ησύχασαν, οι μισοί έβριζαν κι οι άλλοι μισοί κοίταζαν ξεροί, γνωρίζοντας πως κάτι παρόμοιο δεν είχαν ματαδεί. Από την άλλη μέρα οι φήμες οργίασαν, ο Cave πλακώθηκε με τους New Order, ο Cave χάθηκε και περαστικοί τον έβαλαν στο τραίνο, ο Cave δάγκωνε όποιον έβλεπε τίγκα στις αμφεταμίνες κ.ο.κ.
Στις επόμενες μέρες πολλοί άρχισαν να ψάχνουν τα 2 άλμπουμ των Birthday Party.
Μια κακή σπορά σπάρθηκε…
1990. Ο Nick Cave και οι Bad Seeds διασχίζουν τις ΗΠΑ σε μια μαραθώνια τουρνέ. Ο κινηματογραφιστής Ούλι Μ Σίπελ, φίλος του γκρουπ, καταγράφει με μια ελαφριά 16άρα κάμερα την μουντή καθημερινότητα της Οδύσσειας του γκρουπ. Ο Nick Cave, σήμερα σούπερ σταρ της σύγχρονης ροκ σκηνής και πασίγνωστη περσόνα, ανέκαθεν δυσανασχετούσε σε φωτογραφίσεις και μαγνητοσκοπήσεις. Καθόλου συμπτωματικά, πέρα από κάποιες συνεντεύξεις σε τηλεοράσεις, απαραίτητες για την προώθηση κυκλοφοριών και κοντσέρτων, η φιλμογραφία του όσον αφορά ολοκληρωμένα ντοκιμαντέρ αποτελείται από μια και μόνη ταινία. THE ROAD TO GOD KNOWS WHERE, πτυχιακή εργασία του Γερμανού κινηματογραφιστή Ούλι Μ Σίπελ για την Ακαδημία Κινηματογράφου του Βερολίνου.
Το σχέδιο του Σίπελ βασίστηκε στην καταγραφή της ρουτίνας πίσω από το εναλλακτικό glamour, των 23 ωρών της ημέρας κατά τις οποίες η μπάντα δεν έπαιζε, το ημερήσιο πρόγραμμα ενός περιοδεύοντα περφόρμερ. Ο Σίπελ αποφεύγει να γυρίσει ένα «φιλμ κοντσέρτου» αφήνοντάς μας τα απολύτως απαραίτητα ψήγματα των ζωντανών εμφανίσεων (μεταξύ των οποίων και μια unplugged μοναδική εκτέλεση του «Mercy Seat»), σαν να θέλει να δώσει στον απληροφόρητο θεατή μια ιδέα για τη δουλειά των Bad Seeds. Η προσωπική του φιλία με τον Cave και τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ του επιτρέπει να διεισδύσει, με ένα διμελές συνεργείο, σε κάθε πιθανή στιγμή των ημερών και νυχτών του γκρουπ, χωρίς η παρουσία του να επηρεάσει τη δράση. Αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης, η σταδιακή απομυθοποίηση του celebrity lifestyle, αυτού που συντηρούν άλλα μέσα (και άλλοι σταρ). Η μαραθώνια βορειοαμερικάνικη τουρνέ των Bad Seeds, στην πιο δημιουργική φάση της καριέρας τους, ένα ατέλειωτο ταξίδι σε διαφορετικά αμερικάνικα τοπία, μια αδιάκoπη σειρά συναντήσεων με φτηνιάρηδες προμότερς, μανιακούς βερμπαλιστές φαν, κάποιους φίλους (η Lydia Lunch, η Anita Lane κ.ά.)., μάνατζερ, δισκογραφικές κλπ., προσφέρει φευγαλέες όσο και αποκαλυπτικές στιγμές και λεπτομέρειες της ζωής μιας μπάντας που σημάδεψε όσο καμιά άλλη τη σύγχρονη εναλλακτική σκηνή.
Το σινεμά βεριτέ του Σίπελ, η σκληρή, ακατέργαστη ασπρόμαυρη φωτογραφία, η ασχολίαστη καταγραφή της καθημερινότητας της ροκ μπάντας, συνθέτουν ένα ξεχωριστό rockumentary στα χνάρια του ?Cocksucker Blues? του Ρόμπερτ Φρανκ και του «Don’t Look Back» του Πένενμπέηκερ, μελαγχολικό κι αληθινό, όσο και η μουσική των σκοτεινών τροβαδούρων του.
Μαζί με το φιλμ προβάλλεται κι η μικρού μήκους ταινία του Σίπελ «Το τραγούδι». Πρόκειται για ένα δεκαεπτάλεπτο φιλμ, γυρισμένο στα μυθικά Hansa Studios του Βερολίνου, που παρακολουθεί τον Nick Cave, τον Mick Harvey και τον Blixa Bargeld στη δημιουργία (από την αρχή ως το τέλος) του τραγουδιού «Until the end of the world», για τις ανάγκες της ομώνυμης ταινίας του Βιμ Βέντερς.
Μανικάκος
Άλλος Δρόμος Δεν Υπήρχε
22 Ιουνίου 1962. Ένα μικρό κότερο αναχωρεί από τη Γλυφάδα με προορισμό την περιοχή του Οτράντο, στη Νότια Ιταλία. Ενας γέρος ναυτικός και ο γιός του φυγαδεύουν παράνομα 4 άνδρες και 2 γυναίκες.
Οι παράνομοι,επικηρυγμένοι, αντάρτες Νίκος Κοκοβλής, Παγώνα Κοκοβλή (αδερφή του Νίκου), Αργυρώ Πολυχρονάκη, Σταμάτης Μαριόλης, Γιάννης Λιονάκης και Κωστής Λιονάκης (αδερφός του Γιάννη), αφού κρύβονταν για 15 περίπου χρόνια στο Νομό Χανίων, στη Δυτική Κρήτη, έφευγαν από την Ελλάδα με εντολή του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η αναχώρησή τους, ήταν ο ελληνικός επίλογος μιας απίστευτης προσπάθειας επιβίωσης, σε μια πολύ μοναχική διαδρομή που ξεκινούσε με το τέλος του Εμφυλίου στην Κρήτη.
Στην Κρήτη ο Εμφύλιος πόλεμος άρχισε τον Απρίλιο του ’47, ένα χρόνο σχεδόν αργότερα από τη υπόλοιπη Ελλάδα και τέλειωσε ένα χρόνο νωρίτερα από τη συντριβή των ανταρτών στο Γράμμο (’49).
Στην Ανατολική Κρήτη, η εξολόθρευση των ανταρτών έγινε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στη Δυτική Κρήτη, την άνοιξη του 48, γύρω στους 300 αντάρτες, με 13 γυναίκες ανάμεσα τους, συγκεντρώθηκαν στην ελεύθερη περιοχή του Ομαλού. Το μέλλον τους κρίθηκε στη μάχη της Σαμαριάς, τον Ιούνιο του ’48.
Από τη μάχη της Σαμαριάς γλύτωσαν περίπου 100 αντάρτες. Ένα χρόνο μετά, είχαν μείνει καμιά 40αριά, σε όλες τις επαρχίες του Ν. Χανίων. Διασκορπισμένοι και ακέφαλοι, κρύβονταν κυρίως στα Λευκά Ορη, τις Μαδάρες, όπως τα αποκαλούν οι ντόπιοι. Όταν καταφέρνουν να συγκεντρωθούν, τον Απρίλιο του ’49 στις Χώσες, τη θέση των σκοτωμένων αρχηγών, Τσιτήλου και Μακρυδάκη, παίρνουν η Βαγγελιώ Κλάδου και ο Νίκος Κοκοβλής.
Τέλος Αυγούστου του ’49. Ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Όσοι αντάρτες επέζησαν και δεν αιχμαλωτίστηκαν υποχωρούν στις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες. Όμως από την Κρήτη δεν μπορούν να φύγουν. Εγκλωβισμένοι στα Λευκά Όρη, οι αντάρτες που έχουν απομείνει, κρύβονται σε απόκρημνες σπηλιές, σε καταφύγια, σε δύσβατα μέρη. Ο ένας μετά τον άλλο σκοτώνονται ή συλλαμβάνονται.
Νίκος και Αργυρώ Κοκοβλή
Γύρω στο ’50 έχουν μείνει 14. Ανάμεσα τους και τα βασικά πρόσωπα της ταινίας μας, οι 6 αντάρτες που διέφυγαν το ’62 στην Ιταλία. Για να επιβιώσουν διασκορπίζονται. Ο Νίκος Κοκοβλής και η Αργυρώ Πολυχρονάκη, από τις σπηλιές του Αποκόρωνα όπου κρύβονταν αρχικά, θα περάσουν με βάρκα απέναντι, στη χερσόνησο του Ακρωτηρίου. Στόχος τους η ευκολότερη πρόσβαση στην πόλη των Χανίων και η ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων.
Εδώ, θα βρουν ασφαλή κρυψώνα, στον Κυριάκο Στρατηγάκη, έναν ντόπιο χωρικό που ζει με τη γυναίκα του Γεωργία και τα 3 ανήλικα παιδιά τους στο χωριό Πλακούρες. Είναι πρόσωπο απολύτου εμπιστοσύνης και θα δεχτεί να τους φιλοξενήσει για λίγες ημέρες στο στάβλο του, τον Τρουλίτη. Σιγά, σιγά ο στάβλος και ο γειτονικός βόθρος, θα μετατραπούν από τον Κυριάκο και τη Γεωργία σε απρόσιτη κρυψώνα και οι λίγες ημέρες φιλοξενίας θα γίνουν τελικά 12 ολόκληρα χρόνια σε συνθήκες τρομακτικής δυσκολίας και κινδύνων. Με βάση αυτή την κρυψώνα ο Νίκος και η Αργυρώ θα ξεκινήσουν τις επαφές τους στην πόλη των Χανίων και την ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων.
Ο Γιάννης Λιονάκης στις σπηλιές του Αποκώρωνα
Ο Γιάννης Λιονάκης, η μετέπειτα γυναίκα του Παγώνα Κοκοβλή (αδερφή του Νίκου) και ο αδερφός του Κωστής Λιονάκης, θα παραμείνουν στις σπηλιές του Αποκόρωνα, αλλά και σε άλλα καταφύγια της περιοχής, δημιουργώντας και αυτοί τον παράνομο μηχανισμό τους και κάνοντας πολιτική δουλειά με τον κόσμο της επαρχίας.
Ο Σταμάτης Μαριόλης θα καταφύγει στην Κίσαμο όπου με αφετηρία τα Παλιά Ρούματα, έκανε πολιτική δουλειά σε όλη την επαρχία, ανασυγκροτώντας τις παράνομες κομματικές οργανώσεις.
Το κυνήγι των παρανόμων συνεχίζεται αμείωτα όλη τη δεκαετία του 50. Το 1958 έχουν μείνει 8. Οι υπόλοιποι έχουν σκοτωθεί ή συλληφθεί. Η ΕΔΑ, γίνεται αξιωματική αντιπολί-τευση και οι παράνομοι παίρνουν εντολή από το Κόμμα, να φύγουν στο εξωτερικό. Οι 6 από αυτούς θα μεταβούν σταδιακά στην Αθήνα και από εκεί θα οργανώσουν τη διαφυγή τους αρχικά στην Ιταλία.
Πίσω τους, στην Κρήτη, έμεναν 2 ακόμα αντάρτες από την ίδια κάποτε αρχική ομάδα : ο Γιώργης Τζομπανάκης και ο Σπύρος Μπλαζάκης. Δεν ακολούθησαν. Μένουν και κρύβονται. Θα εμφανιστούν το 75, μετά τη μεταπολίτευση, αφού αμνηστευθούν ….
Οι 6 παράνομοι αναχωρούν το 1962, από τη Γλυφάδα. Από εδώ, με τη βοήθεια Ιταλών συντρόφων, διέφυγαν στη Βουδαπέστη και από εκεί, έφτασαν στην Τασκένδη της Σοβιετι-κής Ενωσης όπου έμειναν 14 χρόνια. Εδώ απέκτησαν τα παιδιά τους, σπούδασαν, εργά-στηκαν, διαφώνησαν με το επίσημο Κόμμα το 1968 και πλήρωσαν ακριβά τις συνέπειες των απόψεων τους. Επαναπατρίστηκαν όλοι τους το 1976, διαγραμμένοι από το Κόμμα.
Η ταινία ντοκιμαντέρ ξεκίνησε, με αφορμή το βιβλίο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή, που ένα μέρος του περιγράφει τα παραπάνω γεγονότα, αλλά το ίδιο το βιβλίο εκτείνεται χρονολογικά σε πολύ μεγαλύτερη περίοδο.
Εμείς εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας και παρακολουθούμε τη διαδρομή των 6 παράνομων ανταρτών μόνο για τη χρονική περίοδο από τη μάχη της Σαμαριάς (1948) έως την αναχώρηση τους στην Ιταλιά ( 1962). Οι 3 απ΄αυτούς ζουν (Νίκος & Αργυρώ Κοκοβλή, και Γιάννης Λιονάκης) και αποτελούν τα κεντρικά πρόσωπα του ντοκιμαντέρ.
Η ταινία διερευνά το «θαύμα» της αντοχής των τσακισμένων υπολειμμάτων του Δημοκρατικού Στρατού, μετά τον Εμφύλιο, στη Δ. Κρήτη και την αυτοθυσία των απλών ανθρώπων που τους τροφοδοτούσαν και τους έκρυβαν τόσα χρόνια.
Πώς και γιατί «οι πρωταγωνιστές» άντεξαν αυτά τα βάσανα, κυνηγημένοι από πολυά-ριθμους, πάνοπλους και φανατισμένους κυνηγούς, μέσα στις σπηλιές των βουνών και της θάλασσας, στους στάβλους, στους βόθρους, σε κρύπτες κάτω από τα θεμέλια των σπιτιών, νηστικοί και διψασμένοι, γυμνοί και ξυπόλυτοι, παγωμένοι και άρρωστοι ;
Πώς και γιατί, ενώ όλα τα σκιάζει η φοβέρα, οι «αφανείς», οι απλοί άνθρωποι, άνοιγαν μαζί με τη ψυχή τους και τα σπίτια τους για να δεχτούν τους κυνηγημένους, να τους κρύψουν, να τους ταΐσουν και να τους βοηθήσουν στον αγώνα ;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που απασχολούν την ταινία.
Οι «πρωταγωνιστές» και οι «αφανείς», αυτής της ιστορίας, εξ ίσου λαμπροί, φωτεινοί και δυσεύρετοι, είναι η ενσάρκωση και τα σύμβολα ενός αγώνα που για να ξεπεράσει αυτές τις απίστευτες δυσκολίες, δεν φτάνει μονάχα η πίστη σε κάποια ιδεολογία, όσο ανώτερη κι αν είναι. Απαιτείται κάτι πολύ περισσότερο : μια βαθιά προσήλωση στον ίδιο τον άνθρωπο, και στην αξιοπρέπειά του. Και αυτό είναι το θέμα της ταινίας ….
Βραβείο κοινού στο 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λευκωσίας – Όψεις του Κόσμου
Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Τεκμηρίωσης (Ντοκιμαντέρ)
Το κείμενο και οι φωτογραφίες,καθως και πληροφορίες για την πορεία της ταινίας: http://allos-dromos-den-ypirxe.blogspot.com/
Γιάννης Λιονάκης
Ο Γιάννης Λιονάκης έφυγε το Σάββατο 21/1…. καλό του ταξίδι….
Μανικάκος
Είμαι τρομοκράτης….
απο το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών
την μετάφραση έκανε ο Νικόλας Καλλίας
Το παρακάτω κείμενο το «δανειστήκαμε» από την «fondation pierre besnard» και γράφτηκε με αφορμή τις πρόσφατες διαδηλώσεις στη plaza del mayo του Μπουένος Άιρες, ενάντια στον νέο «αντιτρομοκρατικό» νόμο που ψήφισε η Βουλή της Αργεντινής κάτω από την απαίτηση των Ηνωμένων Πολιτειών, και που στην ουσία ποινικοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες , …επειδή η «καταστολή της τρομοκρατίας» χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την περιστολή των δικαιωμάτων και αλλού είπαμε να το μοιραστούμε…
Όλοι οι σύντροφοι-συντρόφισες μου είναι «τρομοκράτες»
-Σχετικά με τον νέο, παρόμοιο με άλλες χώρες, αντιτρομοκρατικό νόμο στην Αργεντινή, για να έχουμε και εμείς την ίδια μαχητική διαμαρτυρία…
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο άνεργος που κλείνει το δρόμο διεκδικώντας εργασία, αξιοπρέπεια και κοινωνική αλλαγή.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η αγρότισσα που αντιστέκεται στις μπουλντόζες και που παλεύει για το δικαίωμα στη γη.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η γυναίκα που διαμαρτύρεται έξω από τον Καθεδρικό Ναό, διεκδικώντας το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση σε δημόσιο νοσοκομείο.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η εκπαιδευτικός που «πιέζει και εκβιάζει» τη κυβέρνηση, κάνοντας χρήση του δικαιώματος στην απεργία, στη προσπάθεια της να βγάλει τον μήνα.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η τραβεστί που φτάνει ως τις πόρτες της Τοπικής Βουλής Του Μπουένος Άιρες απαιτώντας την ανάκληση των αστυνομικών μέτρων καθώς και αυτών που προβλέπονται από τον ποινικό κώδικα.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο δημόσιος υπάλληλος που εδώ και χρόνια εργάζεται ταυτόχρονα παράνομα, παλεύοντας για να τα βγάλει πέρα.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η γυναίκα που καταγγέλλει δικαστές και αστυνομικούς ως συνένοχους των κυκλωμάτων εμπορίας λευκής σάρκας που θέλουν να απαγάγουν τη κόρη της.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο κάτοικος της επαρχίας που καταυλίζεται διαμαρτυρόμενος ενάντια στις ανοιχτές εξορύξεις.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο τρανς που αντιστέκεται στη παθολογικοποίηση και που παλεύει για το πλήρες δικαίωμα στον προσδιορισμό, στην υγεία και στην εργασία.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η επισφαλώς εργαζόμενη των συνεταιρισμών, που καίει λάστιχα για να απαιτήσει εργασιακά δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο μαθητής που καταλαμβάνει το σχολείο του για να απαιτήσει να επισκευάσουν την οροφή του που είναι έτοιμη να πέσει.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο QOM (Άνθρωπος στην διάλεκτο Guaraní των αυτοχθόνων Toba της βόρειας Αργεντινής), που απαιτεί την αναγνώριση της προγονικής του γης.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η λεσβία που δεν θέλει να παντρευτεί και που δείχνει τα στήθια της στον Επίσκοπο, επειδή δεν θέλει ούτε και να είναι «αόρατη»
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι η μητέρα που βάζει φωτιά στο εργαστήριο που ετοιμάζει το el paco, (ναρκωτικό παρόμοιο με το crack) που σκοτώνει τα παιδιά της.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ένας από τους 5 χιλιάδες συντρόφους, διωκόμενους για τον αγώνα τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο διαδηλωτής της πικετοφορίας που ανεβαίνει κάθε 26 του μήνα στη γέφυρα Pueyrredón για να φωνάξει ότι ο Darío και ο Maxi (Darío Santillán y Maximiliano Kosteki δύο διαδηλωτές που δολοφονήθηκαν στη διάρκεια διαδήλωσης από την αστυνομία στην Avellaneda του Μπουένος Άιρες στις 26 Ιουνίου 2002) δεν είναι μόνοι.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο βασικός μάρτυρας που εξαφανίστηκε από την ακόμα ατιμώρητη τρομοκρατία του κράτους.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι το παιδί από τη περιοχή της Matanza του Μπουένος Άιρες, που εξαφανίστηκε επειδή αρνήθηκε να κλέψει για την αστυνομία.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο δολοφονημένος από την γραφειοκρατία των συνδικάτων φοιτητής στις σιδηροδρομικές γραμμές.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο νεκρός χωρικός στα χέρια των μισθοφόρων του μοντέλου της (μεταλλαγμένης) Σόγιας.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι μια αργεντινή που πιστεύει ότι η «εθνική» κυβέρνηση δεν πρέπει να εγκρίνει νόμους που απαιτεί η (αμερικανική) Αυτοκρατορία.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ένας αργεντινός που πιστεύει ότι μία «λαϊκή» κυβέρνηση δεν πρέπει να εγκρίνει δρακόντειους νόμους που ποινικοποιούν όσους αγωνίζονται.
Είμαι τρομοκράτης, και είμαι ο οργανωμένος από τα κάτω λαός, που δεν φοβάται ούτε τους νόμους σου ούτε τις σφαίρες σου, και που θα συνεχίσει να παλεύει μέχρι αυτό το βασισμένο στον τρόμο σύστημα να σβήσει οριστικά, μέχρι όλοι-όλες οι «τρομοκράτες» να είμαστε ελεύθεροι….
Πηγή: http://www.fondation-besnard.org/article.php3?id_article=1427
==================================================================================
«…δεν μας εξοντώνουν πια με τον κλασικό τρόπο.
Τωρα μας ζητούν απλά να εξαφανιστούμε….»
Μανικάκος
μερσί για την βοήθεια της φίλης Π.Α.
Να ανατινάξουμε την ακρόπολη !
«Κάθε φορά που ένα νέο ον εκβάλλεται από τον Παράδεισο, του δίνουν κι ένα τετράδιο με το πρόβλημά του, για να το λύσει στη ζωή του. Ε, λοιπόν, εγώ το δικό μου τετράδιο το πέταξα από την αρχή!»
(Γιώργος Μακρής )
Το αφιέρωμα στον (άγνωστο στο ευρύ κοινό) υπαρξιστή ποιητή Γιώργο Μακρή και τον “Συνδεσμο Αισθητικων Σαμποτερ Αρχαιοτητων” (που ο ίδιος ο ποιητής «δημιούργησε» ), γεννήθηκε στη σκέψη από τις κατά καιρούς άναρθρες κραυγές των σύγχρονων Ελλαδέμπορων (τηλεοπτικών και μη), όταν διάφορες αριστερές πολιτικές παρατάξεις (νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κλπ) και εργαζόμενοι (συμβασιούχοι του υπουργείου πολιτισμού), επιλέγουν τον «ιερό βράχο» της ακρόπολης της Αθήνας για να διαμαρτυρηθούν αναρτώντας πανό επάνω του.
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας και φίλος του Λεωνίδας Χρηστάκης στο βιβλίο του «η ιστορία της αλητείας» (εκδόσεις Στύγα), ο Γιώργος Μακρής «…γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 από καταπιεστικούς γονείς, μοναχογιός. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός με εξουσιαστικές ροπές, δίκαζε ακόμη και στο σπίτι του. Μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που συνέβη όταν ήταν έξι χρονών, ο Γιώργος Μακρής παραμένει χωλός σε όλη του τη ζωή και βαδίζει με δυσκολία… γράφτηκε στην Νομική Αθηνών αλλά δεν φοίτησε ποτέ… μαθαίνει Γαλλικά και Αγγλικά και διαβάζει μετά μανίας όλους τους συγγραφείς της εποχής εκείνης (Σαρτρ κ.λπ.) στην γλώσσα τους. Ζει σχεδόν μόνος από το 1948. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και περιφέρει το σαρκίο του από καφενείο σε καφενείο και από στέκι σε στέκι, ξοδεύοντας άσκοπα τα χρήματα της μητέρας του και μετά μένοντας απένταρος για εβδομάδες… Ήταν λιγομίλητος και με πολύ χιούμορ. Πάντα με ένα βιβλίο ή ξένο περιοδικό στο χέρι, αραγμένος στις καρέκλες των ζαχαροπλαστείων ή των καφενείων της πλατείας Κολωνακίου διάβαζε… υπήρξαν περιπτώσεις που την έστηνε σε μια καρέκλα καφενείου και δεν σηκωνόταν ούτε μετά από εικοσιτέσσερις ώρες. Το ίδιο γινόταν στο δωμάτιο που έμενε… Έγραφε κείμενα δικά του, μετέφραζε και αλληλογραφούσε με φίλους και γνωστούς. Τα γραπτά του ακουμπούσαν τις υπαρξιακές φιλοσοφίες της μεταπολεμικής εποχής. Τα ποιήματα του, γιατί κυρίως ποιήματα έγραφε, αντανακλούσαν τις περισσότερες φορές τις ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις.Οι μεταφράσεις πλησίαζαν περισσότερο τις φιλοσοφικές του διαθέσεις. Οι ολοκληρωμένες ήσαν τρεις. Του Άλντους Χάξλεϋ, του Οκτάβιο Παζ και του Ζαν Μιρό….»
ΑΠΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ 2
ένας καθολικός παπάς
του τάγματος του άγιου Φραγκίσκου
κόβει παπαρούνες…
σήμερα αναπνέει περίφημα
θα ‘ θελε να λερώσει το ράσο του
να χαϊδέψει ένα πρόβατο
να ερωτευθεί
κόβει παπαρούνες αγνοώντας τον πειρασμό
νομίζει πως τον παρακολουθούν και όλο γυρίζει το κεφάλι
Personne!
«Η θέα είναι ευχάριστη, περίφημη μπορώ να πω
και ως οικόπεδο, περίφημο μπορώ να πω»,
έλεγε ο μεσίτης.
Η μαμά μας Δε μας κατάλαβε ποτέ
Είναι μια ξένη
Κι όταν κλαίγαμε μικροί στα ταξίδια μας
Μας έλεγαν «κοίτα τη θάλασσα, κοίτα τα δέντρα
Και κοίτα το παιδάκι που γελάει.
«Ακατανόητο ετούτο το παιδί» έλεγαν μεταξύ τους.
Ακατανόητοι, ακατανόητοι, ακατανόητοι,
Από πείσμα μείναμε μόνοι.
Πάψετε πιά να θολώνετε τα μάτια σας
Μην κάνετε ρυτίδες σας κάνουν άσκημο
Κανένας Δε μας τα Πε αυτά ούτε τα σκέφτηκε
Ποιος θέλατε να μας τα πει.
(Γ.Μακρής 1967)
Ο «Σύνδεσμος Αισθητικών Σαμποτέρ Αρχαιοτήτων»
Το 1944 ο Μακρής συντάσσει τη περίφημη προκήρυξη του «Σ.Α.Σ.Α. να ανατινάξουμε την ακρόπολη !». Στόχος του «ΣΑΣΑ», σύμφωνα με την προκήρυξη, ήταν η ανατίναξη αρχαίων μνημείων και η προπαγάνδα εναντίον τους. Ως πρώτη καταστροφή ορίστηκε η ανατίναξη του Παρθενώνα, ο οποίος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε στην προκήρυξη, «μας έχει κυριολεκτικά πνίξει».
Η επιχειρηματολογία του Μακρή αποδεικνύεται διορατική: η τουριστική βιομηχανία που συνεπάγεται «υποτέλεια» και αισθητική ευτέλεια, ο διάχυτος υλισμός, η ακυρωμένη πολιτική χειραφέτηση, η επιδείνωση του αστικού περιβάλλοντος (ζητήματα επίκαιρα και σήμερα να διαιωνίζονται μετά από κάθε “μετά” εμφύλιος, δικτατορία και τώρα οικονομική κρίση)». Στο πλαίσιο αυτών των καταστάσεων και μέσα στην πολεμική ατμόσφαιρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εντάσσεται και η πρωτοπόρα, ανατρεπτική θέση της ομάδας στην οποία συμμετείχε η οποία καταγράφεται στη λεγόμενη Προκήρυξη. Σύμφωνα με την Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου φίλη του Μακρή, η προκήρυξη αυτή δεν έχει τον χαρακτήρα μανιφέστου, αλλά θα μπορούσε ωστόσο να συσχετιστεί με ανάλογα κείμενα των καλλιτεχνικών πρωτοποριών της Ευρώπης του μεσοπολέμου και ειδικότερα με το πρώτο φουτουριστικό μανιφέστο του 1909. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να τη θεωρήσει ως εκδήλωση με στόχο το πάντρεμα τέχνης-δράσης, μέσα από μια πρωτόγνωρη ανατρεπτικότητα προτάσσει την καταστροφή των αρχαίων μνημείων της Ακρόπολης των Αθηνών. Και όχι τυχαία. Η Ακρόπολη ήδη από τότε, και πολύ περισσότερο με την πάροδο του χρόνου, αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν της εκμετάλλευσης είτε στο επίπεδο των κατά καιρούς προγονολατρών, είτε σαν έμβλημα των αντίπαλων εμφυλιακών παρατάξεων της εποχής, οι οποίες κατέβαιναν με σύνθημα: «μέσα από τους καπνούς και τα χαλάσματα θα χτίσουμε νέους Παρθενώνες», είτε εκ μέρους της χυδαίας τουριστικής πλημμύρας , εκείνων που θαύμαζαν την ακρόπολη με μάτι απλώς τουριστικό, κενό από κάθε αυθεντικό αίσθημα. Τότε μάλιστα (1944), με τον ναζιστικό αγκυλωτό σταυρό να κυματίζει επάνω της, υπογραμμιζόταν επώδυνα, όχι μόνο η κατάρρευση ολόκληρου του συστήματος αξιών του δυτικού πολιτισμού, αλλά και η πλαστότητά τους.
Η προκήρυξη αυτή θεωρείται και όχι άδικα το πρώτο ανατρεπτικό νεανικό καλλιτεχνικό μανιφέστο στην Ελλάδα. Ένα κείμενο αντάξιο των κειμένων των Ντανταϊστών των αρχών του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, των μετέπειτα καταστασιακών, αλλά και της Punk υποκουλτούρας του τέλους του ’70:
Σ.Α.Σ.Α. να ανατινάξουμε την ακρόπολη !
ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ Αριθ. 1
Έχοντας κοινή αισθητική και κοσμοθεωρητική άποψη, πως η καταστροφή κι η θνητότητα της μορφής των όντων περιλαμβάνονται στο περίγραμμα της ολοκλήρωσης της ζωής.
Έχοντας βάλει σκοπό μας την καταστροφή του Παρθενώνος, μ’ απώτερο σκοπό την παράδοσή του στην ουσιαστική αιωνιότητα, που δεν είναι παρά η χωρίς επίγνωση ροή κι η πλούσια σε πιθανότητες αυτόματη μετασκευή της ύλης, που κακώς ονομάζουμε ‘χαμό’.
Αντιπαθώντας τη χρονική και ιστορική κατοχύρωση της Ακρόπολης, σαν κάτι ανήκουστο και ξένο προς τη ζωή.
Νιώθοντας απαραίτητη την ανάγκη της αιωνιότητας στην τέχνη, μόνο κατά τη διάρκεια της ώρας της δημιουργίας.
Καταλαβαίνοντας τον Φειδία, που έδωσε μεν στο έργο χρονοϊστορική υπόσταση, χωρίς όμως να είναι τίποτα παραπάνω στα πλαίσια της υποστασιακής αιωνιότητας, για την οποία δεν υπάρχει χρονική διάρκεια και που γι’ αυτήν ένα δευτερόλεπτο δεν έχει διαφορά από τρία δισεκατομμύρια αιώνες, χάρη στις βουλητικές της ιδιότητες και στη δυναμική της χροιά, που μόνο στ’ άτομα νοούνται και κανέναν δε νοιάζει ο αριθμός των ατόμων αυτών.
Μισώντας τον Εθνικό Τουρισμό και τις εφιαλτικές- φολκλόρ αρθρογραφίες γι’ αυτόν.
Νομίζοντας πως κάνουμε μια ανώτερη καλλιτεχνικά πράξη, όντας σίγουροι πως όλη η γελοία και ψεύτικη επιβίωση όχι μόνο δε συγκρίνονται, έστω και μειονεκτώντας, μ’ ένα λεπτό ενεργητικής δράσης κι απόλαυσης, αλλά και καλλιτεχνικά είναι βλαβερή, προετοιμάζοντας ερασιτέχνες περιηγητές και ευνούχους.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ
Να θέσουμε ως σκοπό μας την ανατίναξη αρχαίων μνημείων και την προπαγάνδα κατά αυτών.
Πρώτη καταστροφή ορίζεται η ανατίναξη του Παρθενώνα, που μας έχει κυριολεκτικά πνίξει.
Η προκήρυξη αυτή δεν αποσκοπεί παρά να δώσει ένα μέτρο απ’ το σκοπό μας. Είναι ένα βλήμα που ξεκινάει με λίγες πιθανότητες για στόχο τους πολλούς, μα δεν που επιζητάει παρά ελάχιστους.
Γιώργος Βασιλείου Μακρής
Γενικός Διοργανωτής της ΣΑΣΑ (Σύνδεσμος Αισθητικών Σαμποτέρ Αρχαιοτήτων).Νοέμβριος 1944
Για τον Μακρή η τέχνη και η σκέψη ήταν ριψοκίνδυνη υπόθεση και κυρίως διαφορετικότητα, απόσταση από τον μέσο όρο. Αυτό ήταν το «μεγάλο λάθος» του, έλεγαν κάποιοι: Η διαφορά που είχε με την εποχή του. Ο Γιώργος Μακρής δεν ήταν παιδί της εποχής του, δεν ήταν η εποχή του, απλώς δαπανήθηκε μέσα της.
Δαπανήθηκα στις λόχμες/ μες στην επιθυμία να μυρίσω δυνατά/
έτσι που να ξεκαθαριστεί το αμάρτημα./ …
Πότε θα μαζέψω τον εαυτό μου κομματάκι-κομματάκι;
(1944)
Τριλογία (μέρος δεύτερο)
Χαϊδεύοντας με δάχτυλα χλωμά τα νέα αρνιά
Κατάκτησε το μπαρ και τα ψηλά σκαμνιά,
Από να του χαμόγελο απέδρασε το βράδυ
Πήρε στην τύχη κάνα- δυο και τα’ άλλο του κοπάδι
Τα’ άφησε στο εικόνισμα μονάχο αλλοίμονό του
Καθώς και τη χλαμύδα του, το φωτοστέφανό του
Το αργυρό αφιέρωμα, δώδεκα μαθητές του
Δώδεκα εκατομμύρια Μαγδαληνές πιστές του.
Κι έγραψε κάτι στο καρνέ «πρέπει να θυμηθώ
Πως πρέπει εγκαίρως να’ ρθω και να σταυρωθώ».
Να σε κοστούμι εξαίσια ραμμένο απ΄το φως
Κοιτάζει στο κρυστάλλινο ποτήρι ο Χριστός.
Στο σύντομο χρονικό διάστημα που έζησε δεν δημοσίευσε κανένα έργο του. Τα ποιήματα του δημοσιεύτηκαν πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του από τον εξάδελφο του Άγγελο Καράκαλο. Τρεις ή τέσσερις φορές αποπειράθηκε ν’ αυτοκτονήσει. Την τελευταία φορά το κατόρθωσε. Εκείνο το απόγευμα ανεβαίνοντας στη ταράτσα της πολυκατοικίας που έμενε στο έκτο πάτωμα, απάντησε στο θυρωρό που τον ρώτησε: “Πού πάτε κύριε Γιώργο;” – «Μη σε νοιάζει, θα κατέβω αμέσως…» με αυτή την «μαύρη» χιουμοριστική απάντηση έφυγε από τον κόσμο, αφήνοντας το σώμα του να πέσει από την ταράτσα του σπιτιού του, στη γωνία των οδών Μιχαλακοπούλου και Σεμιτέλου. Αναγνωρίστηκε από το διαβατήριο που βρέθηκε στην τσέπη του. Ο Λ. Χρηστάκης αναφέρει χαρακτηριστικά: «…Από το 1965 άρχισαν οι τάσεις για αυτοκτονία. Εάν προσθέσουμε και μερικές αδικαιολόγητες συγκρούσεις με το αυτοκίνητο του, που τελικά καταστράφηκε ,οι απόπειρες ήταν επτά αλλά ανεπιτυχείς. Στο τέλος του Γενάρη του 1968 ήρθε σπίτι μου μεσημέρι. Ήταν χλωμός και αδυνατισμένος. Φάγαμε και αμέσως μετά μου είπε: «Είναι ντροπή να μην μπορώ να δώσω ένα αποφασιστικό τέλος στη ζωή μου» κι έφυγε. Του τηλεφωνούσα συνέχεια. Δεν απαντούσε. Αργά στις 31 του ίδιου μήνα μου τηλεφώνησαν ότι έπεσε από την ταράτσα του σπιτιού του.»
ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ
Μνήμη Γιώργου Μακρή
Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους
Κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους
Όμως ή καρδιά μου ήταν πιο κοντά
Στους άγριους άρρωστους με τα φτερά
Στους μεγάλους απεριόριστους τρελλούς
Κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους
(Μίλτος Σαχτούρης)
*για τη συγγραφή του κειμένου χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από το κείμενο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου «ο ειδικός της γενικότητας»
Ευάγριος Αληθινός
απο το apatris.info
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ
Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες το αίμα μας
κι ολούθε μας κυνηγά το δράμα του άπειρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
και σ΄ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι και οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’ αυτόν
τον κόσμο.
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά και οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.
(1950)
Μανικάκος
Όποιος εύκολα ξεχνάει…
… απότομα θυμάται!
Το κείμενο Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Άπατρις – Τεύχος 16
Ξεχάστηκε κιόλας φαίνεται! Και δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστοι μήνες από τη μέρα που ο Άντερς Μπρέιβικ δολοφόνησε μαζικά τους συμπατριώτες του. Θα είχε ξεχαστεί, όμως, υπό άλλες συνθήκες;
Ας κάνουμε μια υποθετική – όχι όμως και αβάσιμη – ερώτηση: τί θα είχαν δει τα μάτια μας και τί θα είχαν ακούσει τ’ αυτιά μας, αν στη θέση του νορβηγού φασίστα (και έχοντος απολύτως σώας τας φρένας) δολοφόνου βρισκόταν ένας ισλαμιστής; Ας θέσουμε και μια άλλη υποθετική – αλλά εξίσου βάσιμη– ερώτηση: τί (δεν) θα είχαμε ακούσει και δει, αν αυτό το φασιστικό παλιοτόμαρο είχε δολοφονήσει, αντί για ντόπιους νορβηγούς, μουσουλμάνους μετανάστες; Ο αναγνώστης/στρια που θέλει να χρησιμοποιεί το μυαλό του/της έχει δώσει ήδη την προφανή απάντηση.
Και είναι προφανής η απάντηση διότι, χρόνια τώρα οι δυτικές κοινωνίες έχουν αποδεχτεί την προπαγάνδα των κυρίαρχων κύκλων και αντιμετωπίζουν τους μετανάστες ως αποδιοπομπαίους τράγους, ως υπεύθυνους για όλες τις καταστροφικές επιπτώσεις που βιώνουν μέσα στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα όπου πελαγοδρομούν. Οι μουσουλμάνοι μετανάστες ιδιαίτερα έχουν στοχοποιηθεί διότι θεωρούνται ότι αποτελούν μέρος ενός υποτιθέμενου σχεδίου για την «αποχριστιανοποίηση» της Ευρώπης, για την πολιτισμική αλλοίωσή της. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα βρήκαν τις κατάλληλες συνθήκες να αναβιώσουν κάθε είδους ρατσιστικές θεωρίες και ν’ αποκτήσουν κοινωνική απήχηση οι πολιτικοί εκφραστές τους. Με άλλα λόγια, οι δυτικές κοινωνίες έχουν επιτρέψει να επωάζονται ξανά τα αυγά του φιδιού μέσα στον κόρφο τους. Φυσικό επόμενο είναι ότι μεγάλα τμήματα των κοινωνιών αυτών όχι μόνο δεν αντιδρούσαν αλλά και έδειχναν ανοχή στις επιθέσεις των φασιστικών σκυλιών κατά των μεταναστών – ακόμα και σε δολοφονίες.
Έλα όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα που είναι όλο εκπλήξεις (ενίοτε μάλιστα άκρως δυσάρεστες). Να σου, δηλαδή, πάλι αυτή η πόρνη, η Ιστορία ντε, που εκδικείται όποιον δεν τη σέβεται, όποιον επιμένει να εθελοτυφλεί και να ρίχνει στη λήθη τα διδάγματα του παρελθόντος. Διδάγματα που βγήκαν μέσα απ’ τις κοινωνικές συγκρούσεις, γραμμένα με ποταμούς αίματος και βουνά καταστροφών και που θα ‘πρεπε να αποτελούν απαράγραπτη κοινωνική γνώση και μνήμη. Και η Ιστορία διδάσκει ότι ο κάθε είδους φασισμός στρέφεται πρωτίστως και κυρίως ενάντια στην ίδια την κοινωνία που τον γεννάει και τον ανέχεται. Αυτό ακριβώς κατέδειξε ξεκάθαρα ο νορβηγός φασίστας, δολοφονώντας εν ψυχρώ και μαζικά τους συμπατριώτες του. Τίποτα το περίεργο και το πρωτότυπο! Εξάλλου, οι μετανάστες μπορεί και να την κάνουν για άλλες πολιτείες – οι ντόπιοι όμως; Διότι, μπορεί οι νορβηγοί πολίτες να μην έδειχναν την αλληλεγγύη τους στους μετανάστες, απ’ την άλλη όμως δεν έπαιρναν ή δεν απαιτούσαν να παρθούν δραστικά μέτρα εναντίον τους. Μ’ άλλα λόγια δείχναν υπερβολική, για τον Μπρέιβικ πάντα και του ομοίους του, ανοχή και διαλλακτικότητα.…… Συνεπώς, αυτοί είναι που πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Αυτοί είναι ο στόχος!
Εδώ ακριβώς φανερώνεται η πραγματική φύση κάθε ολοκληρωτισμού: Είναι η ίδια η κοινωνία που θα πρέπει να αναμορφωθεί με κάθε τρόπο για να ανταποκριθεί στις ακριβείς επιδιώξεις και στόχους του συστήματος σκέψης που αυτός πρεσβεύει, του φασισμού εν προκειμένω. Σύμφωνα με το πολυσέλιδο κείμενό του, η μεγάλη πλειοψηφία των νορβηγών ήταν ύποπτη και υπεύθυνη στα μάτια του, αφού ψήφιζε και υποστήριζε πολιτικές δυνάμεις που δεν ακολουθούσαν άτεγκτη αντιμεταναστευτική πολιτική, και ως εκ τούτου θα’ πρεπε ν’ αλλάξει. Και επειδή δεν άλλαζε, είπε να της δώσει ένα μάθημα από πρώτο χέρι. Τα ελληνικά ΜΜΕ τον παρουσίασαν ως ψυχοπαθή. Βολεύει πολλούς κάτι τέτοιο. Αποπροσανατολίζει τη συζήτηση και παύουν να τίθενται ενοχλητικά ερωτήματα. Όμως, κυρίες και κύριοι, αυτά είναι τα σκυλιά που αμολήσατε για να ξεσκίσουν κάποιους άλλους και τώρα γυρίζουν και δαγκώνουν εσάς τους ίδιους. Απλώς, αυτός είναι ο τρόπος σκέψης και δράσης κάθε απολίτιστου φανατικού που θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο απ’ τους άλλους.
Η Χάννα Άρεντ, στο κλασικό της έργο «Το Ολοκληρωτικό Σύστημα», αναφέρει ότι, με βάση τα αρχεία, οι Ναζί σκόπευαν να διενεργήσουν «μια εθνική ακτινολογική εξέταση» ώστε « ο Φύρερ να έχει έναν κατάλογο…αυτών που υποφέρουν από τους πνεύμονες και την καρδιά». Σύμφωνα με τη ρατσιστική λογική των ναζιστών, αυτές οι οικογένειες θα απομονώνονταν απ’ τον υπόλοιπο πληθυσμό και στο τέλος θα εξολοθρεύονταν. Με άλλα λόγια, πέρα απ’ τη δολοφονία των μειονοτήτων και των αντιφρονούντων, όσο περνούσε ο καιρός οι ναζί άρχιζαν να στρέφονται ενάντια στο κύριο σώμα του πληθυσμού της Γερμανίας, στη λυσσώδη προσπάθειά τους να κάνουν πράξη την ιδεοληψία τους για την ανώτερη καθαρή φυλή.
Ο νορβηγός όμως αναφέρεται και στα καθ’ ημάς στο εν λόγω κείμενό του. Χρησιμοποιώντας παρεμφερές λεξιλόγιο με τους ελληναράδες ομοϊδεάτες του, στοχοποιεί ως εσωτερικό εχθρό όσους έλληνες πολίτες ψηφίζουν από ΠΑ.ΣΟ.Κ (τουλάχιστον) και προς τ’ αριστερά. Και φυσικά, τα παλικάρια που θα σώσουν τη χριστιανοσύνη και τον ανώτερο πολιτισμό μας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ανήκουν στον ΛΑ.Ο.Σ. και στις άλλες φασιστικές-ναζιστικές οργανώσεις, όπως η Χρυσή Αυγή. Όπως αποκάλυψε η έρευνα των διωκτικών αρχών, εφτά έλληνες φασίστες τον βοήθησαν για να προετοιμάσει το μαζικό του έγκλημα. Φυσικά, αυτή η είδηση θάφτηκε δεόντως. Φαίνεται ότι συμβαίνει να υπάρχουν κάμποσοι «παρανοϊκοί» εδώ γύρω, δίπλα μας. Μήπως θα’ πρεπε να’ χουμε το νου μας; Α! και για να μην ξεχνιόμαστε! Ο νορβηγός είναι ιδιαιτέρως γενναιόδωρος με την Ελλάδα: της επιδικάζει όλα τα εδάφη της «Μεγάλης Ιδέας», εκείνα που θα δημιουργήσουν ξανά την «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Διαφωνεί, μήπως, κανείς-μιά;
Εμάς, όλους μας, δηλαδή την ελλαδική κοινωνία, θέλουν να αναμορφώσουν με την πιο ακραία βία οι φασίστες-ναζιστές και να την κάνουν σαν τα παλιόμουτρά τους. Οι μετανάστες είναι απλά το δόλωμα για να παραμυθιάζονται και να τσιμπάνε τα μελλοντικά τους θύματα, αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους. Υπ’ αυτό το πρίσμα, γίνεται πιο κατανοητή η επιμονή του ΛΑ.Ο.Σ. υπέρ του μνημονίου και η δράση των ναζιστικών παραφυάδων εναντίων των απεργιών. Από ‘δώ, απ’ τον «εθνικό κορμό» εκκινεί η εφαρμογή των ρατσιστικών τους θέσεων περί ανώτερων και κατώτερων. Αυτοί που δεν θα τα καταφέρουν, οι αδύναμοι, ας εξαθλιωθούν, ενώ οι ανώτεροι ας ευημερήσουν! Έτσι θα γίνει και το έθνος δυνατό! Για τον εαυτό τους υιοθετούν ευχαρίστως το ρόλο (δηλ. το προσωπικό βόλεμα – στο όνομα της πατρίδας πάντα!) του μαντρόσκυλου, που με το βούρδουλα θα κρατά όλους εμάς τους υπόλοιπους (τους κατώτερους δηλ…) υποταγμένους, με σκυμμένο το κεφάλι.
Όσοι, λοιπόν, επικροτείτε – ή έστω ανέχεστε – τα πογκρόμ και τις επιθέσεις που εξαπολύουν οι φασιστικές συμμορίες κατά των μεταναστών στις γειτονιές σας, μην κλαίγεστε όταν έρθει εκείνη η ώρα που θα ανακαλύψετε ότι ο πραγματικός στόχος τους είστε εσείς οι ίδιοι. Δεν θα έχετε καμία δικαιολογία!
Κολίγος
===================================================================================
υγ: Εχει ενδιαφέρον το βιβλίο «Ρωγμές του σύγχρονου κόσμου» το οποίο περιέχει δημοσιευσεις του δημοσιογραφου/συγγραφεα Στιγκ Λάρσον(Σουηδία) και αναλύει λίγο-πολυ το φαινόμενο Μπρέιβικ αρκετά χρόνια πριν συμβεί.
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος 