Το πολυτεχνείο τρέμει…
ένα μυθιστόρημα πανεπιστημιακής φαντασίας με αστυνομικές αποχρώσεις…
δια του ανωνύμου ενός… εκδόσεις Παραπέντε -1995
Τον καιρό εκείνο ο Τόπος άλλαζε και μαζί του άλλαζε και η Πόλη.
Μια νέα εποχή ήταν να γεννοβοληθεί στον πλανήτη, αλλά κανείς δεν ήξερε, ούτε μπορούσε να προβλέψει πώς θα ’ταν.
Άλλοι έλεγαν πως θα ΄ναι μια καλή εποχή και όλα εκείνα τα αυθεντικά που ως τότε έλειπαν (αν και κανείς δε μπορούσε να τα ονοματίσει ρητά) θα έπαυαν να λείπουν.
Άλλοι πάλι φοβόντουσαν και προφήτευαν μύρια κακά. Στο μεταξύ οι παλιές παραδοσιακές εποχές τα ΄χαν παίξει. Το καλοκαίρι μύριζε πετρέλαιο και μούχλα. O ήλιος κρυφογελούσε περιπαικτικά και είχε αρχίσει να φοράει μαύρα γυαλιά. Κάθε τόσο αμολούσε περίεργες ακτίνες που έκαιγαν και άφηναν στα δέρματα μυστηριώδη και ανεξίτηλα σύμβολα. Ο χειμώνας ήταν απρόβλεπτος και η άνοιξη και το φθινόπωρο δεν αποτελούσαν πια εποχές αλλαγής, αλλά, γεμάτες με αλλεπάλληλα ξεσπάσματα και νάζια, έμοιαζαν περισσότερο με αναμνήσεις από ένα καλύτερο παρελθόν. (περισσότερα…)
Μανού Κοπριτάκος
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος 