Μέρα Αργίας
«Είναι τόσο κρίμα για τα άσπρα διάφανα κρίνα να είναι τόσο χλωμά»
Λογικά,(ακούς εκεί λογικά) θα υπάρχει κάπου μια μεταφυσική γωνιά (πιο μεταφυσική από αυτή που ζούμε) που θα εχουν μαζευτεί όλες οι μεγάλες μορφές, όλοι οι ωραίοι τύποι που «έφυγαν». Ο Ανεστόπουλος σήμερα, ο Γκαλεάνο χθές, ο Μπουκόφσκι, ο Μποντλαίρ, ο Izzo, ο Contrabbando, ο Γαλαξιάρχης, o Χικμέτ, ποιητές, ζωγράφοι, στοχαστές,φίλοι, γνωστοί κι άλλοι πολλοί που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω απο κοντά. Και θα κουβεντιάζουν με τις ώρες και θα τραγουδούν και θα τρώνε και θα πίνουν. Και εκεί δίπλα παρέα όλοι οι παλιοί γνωστοί μας θα τους ακούνε και θα «ζουνε» πιο ωραία απο όταν ζούσαν.
Είναι κι αυτό ένα ξόρκι του Θανάτου.
Τα ξαναλέμε λοιπόν….
Δεκέμβρηδες
Όταν το ρήμα εκτοπίζεται και άρχουν παντού τα επίθετα, θετά παιδιά της συμμορφώσεως και του διακοσμημένου ψεύδους, τέλματα εκτείνονται εκεί όπου ο σπόρος έπιπτε ως σπέρμα.
Μα τότε, ω, τότε δικαιολογούνται – τι λέγω, ευλογούνται όλου του κόσμου οι θυμοί.
Οι εκριζωταί, τότε, δεν είναι (ω άνδρες ασυμμόρφωτοι, ω άνδρες και γυναίκες) απλώς ίππων οπλαί, ή εκσκαφείς, ή παίδες ρινοκέρων, δεν είναι μόνον νοσταλγοί της παμπάλαιας γης της Αττικής ή Βοιωτίας, μα έφηβοι στεφανηφόροι, έφηβοι σπερματικοί και εις το γήρας των ακόμη, θεμελιωταί, και όταν ακόμη δεν το ξέρουν, των νέων Θηβών ή Αθηνών.
Φθάνει να μη γελασθούν, να μην εξαπατηθούν ποτέ από την Σφίγγα των τελμάτων, ή από τους εις εξώστας ή βουλάς λαλούντας σοφιστάς και λαοπλάνους, που σφίγγουν δήθεν στοργικά και πνίγουν, επάνω στα στήθη των τα πέτρινα, μέσα στο φέγγος της καθημερινής μας τραγωδίας (Αλλοί, αλλοί και τρισαλλοί! – Ακούστε, ακούστε, ω άνδρες Βοιωτοί, ω άνδρες Αθηναίοι!) τους παλαιούς και νέους βλαστούς.
«ΟΚΤΑΝΑ»
-Ανδρέας Εμπειρίκος
Του κόσμου τα λιμάνια
Λιμάνια.
Παντοτινοί τόποι συναντήσεως και αποχωρισμού.
Λιμάνια προσωπικά αγαπημένα- η Σαλονίκη, ο Πειραιάς, το Μεγάλο Κάστρο της Μεσογείου, η Casablanka.
Λιμάνια της ποίησης και της λογοτεχνίας- η Αλεξάνδρεια του Καβάφη, η Μασσαλία του Izzo, και το Colombo του Καββαδία.
Λιμάνια των εραστών, των μπαχαρικών και της μουσικής- η Λισαβόνα, το Αλγέρι, το Πράσινο Ακρωτήρι της Cesaria.
Λιμάνια του «μπαλέτου της εργατικής τάξης»- η Boca του Buenos Aires, και η ομάδα-σύμβολο της Καταλονίας.
Λιμάνια της φαντασίας- η Εσκοντίδα του Hugo Pratt και του Corto Maltese και ο Ιπτάμενος Ολλανδός.
Λιμάνια της φτώχειας- το Karachi των φίλων μου –σε πείσμα των νέο-ναζί της Χρυσής Αυγής- και το Μογκαντίσου.
Λιμάνια της ουτοπίας.
(Λεωνίδας, Social Waste, καλοκαίρι 2012)
Οι στίχοι για τη Σαλονίκη, τον Γουίλη τη Μασσαλία και τον Νάγκελ Χάρμπορ αποτελούν — προφανώς- αναφορές στο έργο του Νίκου Καββαδία
———————————————————————————————————— (περισσότερα…)
Une Saison en Enfer- Arthur Rimbaud
Kάποτε, αν ενθυμούμαι καλώς……
Κάποτε, αν θυμάμαι καλά, με συμπόσιο έμοιαζε η ζωή μου, όπου κάθε καρδιά ανοίχθηκε και κάθε λογής κρασί έτρεξε.
Ένα βράδυ, κάθισα την Ομορφιά στα πόδια μου -και τη βρήκα πικρή –και τη βεβήλωσα.
Όρθωσα το ανάστημα μου ενάντια στη δικαιοσύνη. (περισσότερα…)
Schiavi (σκλάβοι)
Il Galeone (Σκλάβοι στα όπλα)
Από πηγές στα ιταλικά και στα αγγλικά το τραγούδι αυτό μάλλον γράφτηκε στη φυλακή Fossombrone το 1967 από τον Belgrado Pedrini, αναρχικό και αντιφασίστα, φίλο του Μαλατέστα σε νεαρή ηλικία. Ο αρχικός τίτλος του ποιήματος ήταν Schiavi (σκλάβοι) και όταν αργότερα μελοποιήθηκε άλλαξε τίτλο σε Il Galeone (Η γαλέρα).
Μανού Κοπριτάκος
μανικάκος
Μανού Κοπριτάκος 