Ο τυχαίος Θάνατος του Ντάριο Φο

[…]

ΤΡΕΛΟΣ: (Εξακολουθεί να αγορεύει. Τον ακούν προσεκτικά ο διοικητής κι η δημοσιογράφος). Σίγουρα, εσείς είστε δημοσιογράφος κι ένα τέτοιο σκάνδαλο θα σας ταίριαζε θαυμάσια! Κάπως θα τα χάνατε, είν’ αλήθεια, όταν θ’ ανακαλύπτατε ότι αυτή η σφαγή των αθώων στην τράπεζα έγινε μόνο και μόνο για να θάψει τις εργατικές κινητοποιήσεις του θερμού φθινοπώρου… Έγινε μόνο και μόνο για να εξαγριωθούν οι πολίτες, να τρομοκρατηθούν απ’ το φοβερό έγκλημα και να ζητήσουν οι ίδιοι να φτιαχτεί ένα πανίσχυρο κράτος!

Μέρα Αργίας

«Είναι τόσο κρίμα για τα άσπρα διάφανα κρίνα να είναι τόσο χλωμά»

Λογικά,(ακούς εκεί λογικά) θα υπάρχει κάπου μια μεταφυσική γωνιά (πιο μεταφυσική από αυτή που ζούμε) που θα εχουν μαζευτεί όλες οι μεγάλες μορφές, όλοι οι ωραίοι τύποι που «έφυγαν». Ο Ανεστόπουλος σήμερα, ο Γκαλεάνο χθές, ο Μπουκόφσκι, ο Μποντλαίρ, ο Izzo, ο Contrabbando, ο Γαλαξιάρχης, o Χικμέτ, ποιητές, ζωγράφοι, στοχαστές,φίλοι, γνωστοί κι άλλοι πολλοί που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω απο κοντά. Και θα κουβεντιάζουν με τις ώρες και θα τραγουδούν και θα τρώνε και θα πίνουν. Και εκεί δίπλα παρέα όλοι οι παλιοί γνωστοί μας θα τους ακούνε και θα «ζουνε» πιο ωραία απο όταν ζούσαν.

Είναι κι αυτό ένα ξόρκι του Θανάτου.

Τα ξαναλέμε λοιπόν….

Δεκέμβρηδες

Όταν το ρήμα εκτοπίζεται και άρχουν παντού τα επίθετα, θετά παιδιά της συμμορφώσεως και του διακοσμημένου ψεύδους, τέλματα εκτείνονται εκεί όπου ο σπόρος έπιπτε ως σπέρμα.

Μα τότε, ω, τότε δικαιολογούνται – τι λέγω, ευλογούνται όλου του κόσμου οι θυμοί.
Οι εκριζωταί, τότε, δεν είναι (ω άνδρες ασυμμόρφωτοι, ω άνδρες και γυναίκες) απλώς ίππων οπλαί, ή εκσκαφείς, ή παίδες ρινοκέρων, δεν είναι μόνον νοσταλγοί της παμπάλαιας γης της Αττικής ή Βοιωτίας, μα έφηβοι στεφανηφόροι, έφηβοι σπερματικοί και εις το γήρας των ακόμη, θεμελιωταί, και όταν ακόμη δεν το ξέρουν, των νέων Θηβών ή Αθηνών.

Φθάνει να μη γελασθούν, να μην εξαπατηθούν ποτέ από την Σφίγγα των τελμάτων, ή από τους εις εξώστας ή βουλάς λαλούντας σοφιστάς και λαοπλάνους, που σφίγγουν δήθεν στοργικά και πνίγουν, επάνω στα στήθη των τα πέτρινα, μέσα στο φέγγος της καθημερινής μας τραγωδίας (Αλλοί, αλλοί και τρισαλλοί! – Ακούστε, ακούστε, ω άνδρες Βοιωτοί, ω άνδρες Αθηναίοι!) τους παλαιούς και νέους βλαστούς.

«ΟΚΤΑΝΑ»
-Ανδρέας Εμπειρίκος

 

No one leaves home…

«No one leaves home
unless home is the mouth of a shark.

You only run for the border
when you see the whole city running as well.
Your neighbours running faster than you,
your breath bloody in their throats
the boy you went to school with
who kissed you dizzy behind the old tin factory
is holding a gun bigger than his body.

You only leave home when home won’t let you stay.

Soléa Montoya

Απο τότε πέρασαν κοντα 80 χρόνια. Η λήθη απλώθηκε πάνω σε δικαίους και αδίκους κι αυτοί που χάθηκαν φύγανε με την πίκρα στα χείλη κι οι τοτινοί νικητές είναι και τώρα νικητές και τα χρόνια πέρασαν κι οι πληγές κρύφτηκαν κάτω απο καινούρια ρούχα. Ογδόντα χρόνια, μια ζωή ολάκερη κι η Ισπανία της εφηβείας και του ονείρου κείτεται νεκρή στην αγορά.

Καθώς ο ήλιος, λίγο πριν χαθεί πίσω απο της Γρανάδας τον ορίζοντα, βάφει χρυσοκόκκινα τα σπιτάκια του Αλμπαισίν, οι γεροτσιγγάνοι σιγοτραγουδούν την μπαλάντα της ταφής του ποιητή τους Λόρκα….

Του κόσμου τα λιμάνια

Λιμάνια.

Παντοτινοί τόποι συναντήσεως και αποχωρισμού.

Λιμάνια προσωπικά αγαπημένα- η Σαλονίκη, ο Πειραιάς, το Μεγάλο Κάστρο της Μεσογείου, η Casablanka.

Λιμάνια της ποίησης και της λογοτεχνίας- η Αλεξάνδρεια του Καβάφη, η Μασσαλία του Izzo, και το Colombo του Καββαδία.

Λιμάνια των εραστών, των μπαχαρικών και της μουσικής- η Λισαβόνα, το Αλγέρι, το Πράσινο Ακρωτήρι της Cesaria.

Λιμάνια του «μπαλέτου της εργατικής τάξης»- η Boca του Buenos Aires, και η ομάδα-σύμβολο της Καταλονίας.

Λιμάνια της φαντασίας- η Εσκοντίδα του Hugo Pratt και του Corto Maltese και ο Ιπτάμενος Ολλανδός.

Λιμάνια της φτώχειας- το Karachi των φίλων μου –σε πείσμα των νέο-ναζί της Χρυσής Αυγής- και το Μογκαντίσου.

Λιμάνια της ουτοπίας.

(Λεωνίδας, Social Waste, καλοκαίρι 2012)

Οι στίχοι για τη Σαλονίκη, τον Γουίλη τη Μασσαλία και τον Νάγκελ Χάρμπορ αποτελούν — προφανώς- αναφορές στο έργο του Νίκου Καββαδία

————————————————————————————————————

ένα θέμα που σε αφορά

Social Waste – Για να νικήσουν

Είναι ένα θέμα που σε αφορά
Τούτος ο κόσμος δυο μάσκες φορά
Άλλη στο Νότο κι άλλη στο Βορά
Και δεν είναι όλα μια χαρά
Γι’ αυτό δε μπορώ τους μεγάλους του κόσμου
Που προσπαθούνε να φτάσουν εντός μου
Να μου μιλήσουν και να με πείσουν
Για να νικήσουν

τραγούδι Επιτάφιο κι Επαναστατικό

γεννήθηκε ισπανός
αν έχει η φλόγα εθνικότητα

«κουβαλάμε έναν καινούργιο κόσμο μες στις καρδιές μας.
Αυτός ο κόσμος γεννιέται αυτή τη στιγμή που μιλάμε».

Στη γιορτή της Ουτοπίας

Social Waste – Στη γιορτή της Ουτοπίας

Το ελληνικό hip hop συναντάει τον Καββαδία, τον Ναζίμ Χικμέτ, τον George Orwell, και τον Corto Maltese του Hugo Pratt. Tους απεργούς της Χαλυβουργίας, και τους ανθρακωρύχους της Asturias. Μιλάει με «τα λόγια του Γκαλεάνο», «συνδιαλέγεται» με τον Κεμάλ του Γκάτσου και του Χατζιδάκη, και απευθύνεται στον Άλκη Αλκαίο. Ταξιδεύει «στου κόσμου τα λιμάνια», υμνεί τους ταξιδευτές της ουτοπίας, και –πάνω απ’ όλα- εκφέρει ξανά -επιτέλους- λόγο κοινωνικοπολιτικό…

Diego Rivera, «El hombre controlador del universo o El hombre en la máquina del tiempo», 1934, Palacio de Bellas Artes, Ciudad de Mexico

Ο μαύρος γάτος

Το διήγημα τρόμου του Πόε ταυτίζεται πολύ με τη μεγάλη του αδυναμία: το ποτό. Ο Μαύρος Γάτος είναι το παραλήρημα ενός ανθρώπου που κυριαρχείται από το δαίμονα του ποτού και από μια ακατάληπτη επιθυμία της ψυχής να βλάψει η ίδια τον εαυτό της. Το διήγημα αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία ενός ανθρώπου που πρόκειται να απαγχονιστεί επειδή, αν και νόμιζε ότι είχε διαπράξει τον τέλειο φόνο, το έγκλημά του αποκαλύφτηκε εξαιτίας του γάτου του. Του Μαύρου Γάτου.

Une Saison en Enfer- Arthur Rimbaud

Kάποτε, αν ενθυμούμαι καλώς……

Κάποτε, αν θυμάμαι καλά, με συμπόσιο έμοιαζε η ζωή μου, όπου κάθε καρδιά ανοίχθηκε και κάθε λογής κρασί έτρεξε.

Ένα βράδυ, κάθισα την Ομορφιά στα πόδια μου  -και τη βρήκα πικρή –και τη βεβήλωσα.

Όρθωσα το ανάστημα μου ενάντια στη δικαιοσύνη.

Cupide

 «Cupide»

Armand Amar

Nomad’s Dance (Music For Dance Classes) III

 

Παιδιά στα όπλα !!!

Un día llegará mi oportunidad
trabajo por un mundo al que tengo que cambiar
lucho por la paz y la libertad !

Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει……

Ήτανε χινόπωρο π’ αντάμωσα
ώριο παλληκάρι και το λάβωσα
σε πολέμου μπόρα και κακή μαλιά
κι είχ’ η γης στρωσίδι κάμει με κορμιά
κι ήβγαιν’ απ’ τ’ αχείλι το βερτζί μιλιά
που μου μαχαιρώνει χρόνια την καρδιά

Sunday Night Dark Live

Α ρε σύντροφε….

Μισθωτή εργασία-κεφάλαιο
ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
η προδομένη επανάσταση
α, ρε σύντροφε πόσο μας λείπεις…
Ο καιρός σκουλήκιασε
πυρηνικές δοκιμές, λαϊκά μέτωπα, μπορντέλα
(πάει και η Πορτογαλία)
υπερπαραγωγές των καθολικών και της μαφίας
γίνανε πολυεθνικές, δεν μας αφήνουν ν’αγαπήσουμε
σύντροφε.
Χαφιέδες ανεβαίνουν τα σκαλιά μας
σκυλιά στα γήπεδα, μπορούν όποτε γουστάρουν
να μας κατεβάσουν το βρακί να μας πηδήξουν
ειρηνική συνύπαρξη και σοσιαλισμός σε μιά χώρα
α, ρε σύντροφε νά’ξερες τι βαρύ φορτίο κουβαλάμε…
Οι δίκες της Μόσχας, κανένας δεν άντεξε
έμεινες ολομόναχος
κι ο κόσμος ήτανε κουρασμένος, κει πάνω χτυπήσανε.
Τα ξέρεις, τι να σου πω.
Κι έπειτα συνεργαστήκανε. Τα ξέρεις, τι να σου πω.
Στην Κίνα, Γενάρης του 77, σφάζουν εργάτες,
κι αυτό φτάνει εδώ σαν ποίημα του Μάο
(τα πρόσωπα πάλι λένε φταίνε) α, ρε σύντροφε
γιατί δεν πρόσεχες πιό πολύ;
Εδώ τα ίδια. Κρύβονται στο καβούκι τους οι άνθρωποι.
Τα ΚΚ είναι 2 και χιλιάδες οι ερμαφρόδιτοι «επαναστάτες».
Έτσι και λίγο φανείς μπόσικος, πέρασες απέναντι.
Μη νοιάζεσαι όμως. Θα τα καταφέρουμε.
Μόνο να, καμμιά φορά κουράζομαι εγώ,
δεν έχω και δουλειά, με πιάνει το παράπονο καληώρα,
κι είναι τότε που λείπεις πιο πολύ,
τότε που σε «μαλώνω» γιατί δεν πρόσεχες
και που δεν ντρέπομαι να κλάψω
και να γράφω ποιήματα
σύντροφε που δεν πρόδωσες
ζούμε τη βαρβαρότητα.

Κατερίνα Γώγου – » Τρία κλίκ Αριστερά»

Άτιτλο

«Είναι τόσο κρίμα για τα άσπρα διάφανα κρίνα να είναι τόσο χλωμά»

Παραμυθούνγκεν

υπό Αντωνίου Ε. Καναβούρα.

απο το Blog ALT + CTRL +DEL ( Alternative Non-Controlled Delirium )

 

Ντας Ουνγκεχώυερ Φρούμελ.

Ο Αμεδαίος Φρούμελ εκ του Μέλανος Δρυμού ήτο Ουνγκεχώυερ, ήτοι τέρας, δηλαδή μονστέρ. Τώρα θα μου πείτε τι είδους τέρας ήτο; Διότι υπάρχουσιν τέρατα και τέρατα. Ητο μούκας ; Ητο σαραντάημερον ; Ητο βρυκόλαξ, τουτέστιν βαμπάιαρ; Ητο κακόδραξ, κρατσαμπάς, νεκροζώντανον ζόμπι, γκρέμλιν, διαόλι ή μη τι άλλο ;

Μαριούς Ζακόμπ

Στην αυγή του 20ού αιώνα ο Μαριούς Ζακόμπ ηγείται μιας ομάδας ένοπλων ιλλεγκαλιστών αρχικά βασισμένων στο Παρίσι, αν και οι δραστηριότητές τους τελικά εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη τη Γαλλία. Μερικές από τις πιο κερδοφόρες διαρρήξεις τους: ο καθεδρικός ναός της Τουρ, το μέγαρο ενός ναυάρχου στο Σερμπούρ, το σπίτι ενός δικαστή στο Λε Μαν και ένα εργοστάσιο κοσμημάτων στην οδό Κενκαμπουά, στο Παρίσι. Άφηνε σημειώματα με την υπογραφή «Αττίλας», κατηγορώντας τους ιδιοκτήτες για τον υπερβολικό πλούτο τους και καμιά φορά έβαζε φωτιά στα μέγαρα που λήστευε. Ο Ζακόμπ ισχυρίστηκε ότι είχε λάβει μέρος σε 106 ληστείες, και στα 1903 η ομάδα του σκότωσε έναν μπάτσο και τραυμάτισε άλλον έναν σε μια μάχη στο Αμπεβίλ. Συννελήφθη 18 μήνες αργότερα και δικάστηκε στα 1905. Κρίθηκε ένοχος για 156 διαρρήξεις και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Φυλακίστηκε στο Νησί του Διαβόλου, στη Γαλλική Γουϊάνα, όπου ο διευθυντής τον χαρακτήρισε ως τον πιο επικίνδυνο κρατούμενο που υπήρξε ποτέ. Επιχείρησε να δραπετεύσει 17 φορές και πέρασε 5 χρόνια στην απομόνωση, τα 2 από αυτά αλυσοδεμένος. Το ακόλουθο αρχικά δημοσιεύτηκε στο “Balai Social” τον Απρίλιο του 1905.

Saturday Night Blues Live